အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ေရေႏြးပန္းကန္လုံးေလးကို လွမ္းယူလိုက္စဥ္ စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ေရာင္ မ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ေျခမွ လက္ဖက္ေျခာက္႐ြက္ အနည္းငယ္သည္ လႈပ္ခတ္သြား၏။ ေတာင္ေပၚနံ႔ေလး သင္းေနသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေတာင္ေပၚသားကိုယ္တိုင္ ငွဲ႔ထည့္ေပးသည့္အခါ ဟိန္းေဇာ္ဦးႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြက ေက်နပ္အားရစြာ မသိမသာ ေကြးတက္သြားၿပီး စဝ္ေမာင္ရွိရာ မ်က္လုံးေလးနဲ႔တင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ တည္ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း အတည္လြန္သျဖင့္ တင္းမာသည့္ပုံစံဘက္ ေရာက္ေနသည့္ ေမာင့္မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ဟိန္းေဇာ္ဦး မ်က္လုံးခ်င္းစုံမိသည့္ အခိုက္ လန႔္ၿပီး ေရေႏြးသီးသြားရ၏။
"ေရေႏြးကပူေသးလို႔လား။"
ဟိန္းေဇာ္ဦး စဝ္ေမာင္ေမေမ ကမ္းေပးသည့္ ပုဝါကို တ႐ိုတေသလွမ္းယူကာ ႏႈတ္ခမ္းေဘးေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းယမ္းျပလိုက္၏။ သူမၾကည့္မိေပမဲ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာၿပဳံးေနမည္ဆိုတာကိုေတာ့ အလိုလိုသိသျဖင့္ ဟိန္းေဇာ္ဦး သူခိုးလူမိသလို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားရသည္။
"ေညာင္ေ႐ႊေရာက္ရင္ေတာ့ အရင္ဆုံး ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြဆီႏွံ႔ေအာင္ အရင္လည္ပါအုံး။ ဆရာ့အိမ္နားက ရတနာမာန္ေအာင္ေစတီကိုေရာ ေရာက္ၿပီးၿပီလား။ မေရာက္ေသးရင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ဆရာ့ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းေလ။"
ဟိန္းေဇာ္ဦး ေမေမေျပာသမွ်ကို ေခါင္းၿငိမ့္ေျဖရင္း စဝ္ေမာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုလည္း ၾကည့္ရေသး၏။ ေမာင့္မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ ပ်က္မသြားမွန္းသိေတာ့မွ ဟိန္းေဇာ္ဦး သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ သူေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေပၚလာလို႔ အျပစ္တင္ခ်င္ေနသည့္ ေမာင္က သူ႔ကိုဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္ေတာ့ အဆက္အဆံလုပ္ပါေသး၏။ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္ဝတ္ေက်႐ုံတင္ ဆက္ဆံေနတာလားမသိ။
ကြပ္ျပစ္ခင္းထားသည့္ စားပြဲေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္႐ြက္ေႂကြတစ္ခ်ိဳ႕ ေျမေပၚျပန႔္က်ဲေနၿပီး အနီးနားမွာေတာ့ အရိပ္ရအပင္ႀကီးေတြ ငါးပင္ေလာက္တန္းေန၏။ စိမ္းေမွာင္ေနသည့္ သစ္႐ြက္ေတြၾကားမွ ထိုးက်လာသည့္ ေနစက္ေျပာက္ေတြဟာ ေလတိုက္ႏႈန္းႏွင့္အတူ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ၿပီး သံလ်က္ေရာင္ျပန္လက္သလိုမ်ိဳး သူတို႔ကိုယ္ေပၚကို ေျဖာက္စိတ္က်ေန၏။ ဒါဘာအပင္ေတြလဲ ေမာင္ဟု သူေမးၾကည့္တဲ့အခါ ေမာင္က ေထာပတ္သီးပင္ေတြဟု ေျဖသည္။ ေႏြရာသီမို႔ အသီးမရွိတာတဲ့။ ဟိန္းေဇာ္ဦး ေထာပတ္သီးပင္ကို ဒီေလာက္ထိ ႀကီးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားတာမို႔ သူ႔ေမးခြန္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပင္ စမ္းစစ္ၾကည့္လိုက္ပါ၏။
YOU ARE READING
မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)
General Fictionတကယ်တော့ ချယ်ရီကို တစ်ခါမြတ်နိုးမိရင် တသက်လုံး မြတ်နိုးမပျက်ဖို့ သစ္စာဆိုစရာမလိုပါဘူး။ -ဟိန်း-
