မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)

Part 12 Zawgyi

ေလွေပၚမွာတုန္းကေတာ့ ေလတိုက္ေနတာမို႔ သတိမထားမိေသာ္လည္း ေလေျပတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ လူေတြၾကားတိုးရတဲ့အခါ တေပါင္းေႏြက ေခြၽးေတာ့စို႔ေစသည္။ ေနရာတိုင္းမွာ ျမင္ေနရသည့္ ၾကာပန္းသည္ေတြကေတာ့ အင္းခေမာက္ေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္ ေလွေပၚမွာ ေဈးေရာင္းလ်က္ရွိေနၿပီး ဟိန္းေဇာ္ဦးပင္ ေအာင္မဂၤလာဘုရားကအျပန္ ေဖာင္ေတာ္ဦးေစတီကို ပူေဇာ္ဖို႔ တစ္စည္းဝယ္ယူခဲ့ေသးသည္။ စဝ္ေမာင္ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အာ႐ုံမရွိဘဲ စိတ္ႏွင့္လူမကပ္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ပုံပင္ ေပါက္ေန၏။ သို႔မဟုတ္ သူသြားေနသည့္ခရီး ဘယ္ကိုေပါက္ေနၿပီလဲလို႔ ေတြးေနပုံရ၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ခရီးေတြက ေနာက္ျပန္လွည့္မရေတာ့တဲ့အခါ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ လမ္းအမွန္နဲ႔ အမွားကို ေ႐ြးခ်ယ္ရန္ကလည္း ခက္ခဲေနျပန္သည္။ ဟိန္းေဇာ္ဦးကေတာ့ အမွားနဲ႔အမွန္ကို အေလးမထားသည့္ လူငယ္ပီပီ သူလုပ္သမွ်အရာရာအတြက္ အပူအပင္လည္း ရွိဟန္မေပၚ။ စဝ္ေမာင္နဲ႔အတူရွိဖို႔ သူေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းကေန ကြဲထြက္လိုက္ရတာကိုလည္း စိတ္ထဲရွိပုံမရ။ ဒီေလွက မဆင္းရၿပီးေရာ အဆုံးထိလိုက္မည္ဆိုသည့္ လက္ေတြ႕မဆန္သည့္ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြသာ ရွိ၏။

ေဖာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားေဈးတန္းမွာ ေန႔လည္စာဝင္စားၿပီး ေလွေပၚကိုျပန္ေရာက္သည္အထိ စဝ္ေမာင္က ဟိန္းေဇာ္ဦးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မရွိေသးေပ။ ေလွေပၚကဆင္းတုန္း တစ္ေခါက္သာ ေလွကိုထိန္းထားေပးၿပီး ဟိန္းေဇာ္ဦး ကုန္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕ကေလွ်ာက္သြားသည္မွာ ခရီးအဆုံးထိ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ အင္းဆားလို႔ေခၚသည့္ အင္းသားေတြၾကားထဲ သူ႔အင္းဆားေလး မေပ်ာက္သြားဖို႔ကို ဟိန္းေဇာ္ဦး အေနာက္ကေန အေျပးလိုက္လို႔ေနရၿပီး ပူတဲ့ေႏြဦးမွာ အခ်စ္႐ူးလည္း ျပာရၿပီ။

အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ေျခတံရွည္ရွည္နဲ႔ အိမ္တိုင္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာရင္း အလာတုန္းကေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ေရေပၚစိုက္ခင္းေတြထဲ စဝ္ေမာင္က အလည္ေခၚသြားခဲ့သည္။ ကြၽန္းေမ်ာစိုက္ခင္းဟုလည္း ေခၚသည့္ ထိုစိုက္ခင္းေတြမွာ အမ်ားစုက ခရမ္းခ်ဥ္သီးကိုသာ အားထားၿပီးစိုက္ၾကသျဖင့္ သူ႔ရာသီခ်ိန္ဆို နီရဲရဲခရမ္းခ်ဥ္မ်ားကို ဦးစြာေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ အသီးသီးမည့္အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္ကြင္းနဲ႔အျပည့္ အစိမ္းေရာင္ ကြၽန္းေမ်ာမ်ားသာ။ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ကြၽန္းေမ်ာတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုၾကား ေလွႏွစ္စီးယွဥ္သြားႏိုင္ေလာက္႐ုံ အက်ယ္ႏွင့္ စိုက္ခင္းတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုဟာ ဝဂၤပါလိုမ်ိဳး ရွိေနသည္။ ဟိန္းေဇာ္ဦး ဘာရယ္မဟုတ္ သမီးရည္စားေတြ လာၿပီးခ်ိန္းေတြ႕လို႔ ေကာင္းႏိုင္မယ့္ေနရာပဲဟု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေတြးမိျပန္သည္။