မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)

Part 29 အတိတ်

စံကားစော်ဘွားနွယ်ဝင်တစ်ဦးဖြစ်သည့် ဆရာစဝ်မောင်တစ်ယောက် လက်ဆက်တော့မည့်သတင်းက ညောင်ရွှေတစ်မြို့လုံးကို တမဟုတ်ချင်း ပျံ့နှံ့သွားတော့သည်။ တစ်ဖက်က သတို့သမီးလောင်းကို သိချင်ကြသဖြင့် ဟိုလူကထင်ကြေးပေး ဒီလူကထင်ကြေးပေးကြသည်မှာလည်း ရပ်ကွက်စကားဝိုင်း၏ အဓိကခေါင်းစဉ်တစ်ခုပင် ဖြစ်လာခဲ့၏။ တစ်ချို့ကလည်း ရှမ်းပြည်အရှေ့ပိုင်းက စော်ဘွားအဆက်တစ်ဦးဟု ခန့်မှန်းကြသလို လူအနည်းစုကတော့ စံကားနွယ်အဆက်ထဲကပဲ ဖြစ်မည်ဟုခန့်မှန်းကြသည်။ မင်္ဂလာစကားပြောရန်အတွက် ရပ်ဝေးရပ်နီးမှ အနွယ်တော်အကြီးအကဲတို့သည်ပင် ညောင်ရွှေမြို့ကို တဖွဲဖွဲရောက်ရှိလာကြသဖြင့် မြို့နေလူထုဦးရေမှာလည်း တရိပ်ရိပ်တိုးမှန်းမသိ တိုးလာခဲ့သည်။

ငွေထည်ပြခန်း၏ အစည်းအဝေးခန်းမထဲတွင် နီညို့ညို့ရောင်ကတ္တီပါခင်းထားသည့် စားပွဲတန်းအရှည်မှာ ပြခန်းအရှေ့မှ နောက်ကျောနံရံအထိ လူတစ်ယောက်လမ်းလျှောက်လွတ်ရုံသာ ကွက်လပ်ကျန်သည့်တိုင်အောင် အစည်းအဝေးတက်ရောက်သူ အပြည့်ဖြစ်နေ၏။ မိမိဂုဏ်ပုဒ်နှင့်အညီ ရိုးရာဝတ်စုံကို အပြည့်ဝတ်ဆင်ထားကြသည့် အကြီးအကဲတွေကြားမှာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေသည့် စဝ်မောင်မှာလည်း စော်ဘွားသင်္ကေတဖြစ်သော ဆင်စွယ်ရောင်ခေါင်းပေါင်းနှင့် ဆင်စွယ်ရောင်ရိုးရာဝတ်စုံကို မျက်စိအေးအောင် ဝတ်ဆင်ထားကာ အစည်းအဝေးတက်ရောက်ပါသည်။ စံကားစော်ဘွားအနွယ်ဝင်မဟုတ်သော တခြားအကြီးအကဲများလည်းပါသဖြင့် အချင်းချင်း အသိအမှတ်ပြု နှုတ်ဆက်စကားပြောနေကြသော်လည်း ဒီနေ့အစည်းအဝေး၏ အဓိကဇာတ်လိုက်ဖြစ်သော စဝ်မောင်တစ်ယောက်ကတော့ မည်သူ့ကိုမှ နှုတ်ဆက်စကားပြောချင်းမရှိဘဲ သူ့နေရာမှာတင် ဆက်တိုက်ထိုင်နေခဲ့သည်။

ပန်းထိမ်ဖိုပိတ်ထားသဖြင့် ခြံဝန်းတစ်ခုလုံးဟာ ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်နေသော ခံစားချက်ဖြင့်ရှိနေသော်လည်း ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် တိုးဝင်တိုက်ခတ်လာသော လေများကပဲ ဒီပတ်ဝန်းကျင်ဟာ အသက်ရှိသေးကြောင်း သူ့ကိုသတိပေးနေသလို။ စဝ်မောင် စားပွဲအောက်မှာဖွက်ထားသည့် သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ပတ်တီးစည်းထားရသည့် ဘယ်လက်ဖဝါးကို ညာဘက်လက်မဖြင့် အသာလေးပွတ်သပ်လိုက်ပါသည်။ ပတ်တီးအောက်မှ သွေးစို့နေသည့်ဒဏ်ရာဟာ စားပွဲခင်းထားသော ကတ္တီပါနီညိုရောင်လို နီပုပ်ပုပ်အဆွေးရောင်ပေါက်နေသဖြင့် ပတ်တီးစည်းထားတာ ရက်အနည်းငယ်ကြာနေပြီဖြစ်ကြောင်း ဘယ်သူမဆိုတပ်အပ်သိနိုင်ပါသည်။