"အခ်စ္၏အေရာင္"
တြားသြားတတ္လာတဲ့ နံနက္ခင္းမွာ၊
နမ္းခြင့္မရွိတဲ့ ပါးျပင္တစ္ဖက္မွာ၊
အခန္းေထာင့္က ခုတင္ေလးအစြန္းမွာ၊
ေသလုဆဲဆဲ ညေနခင္းေတြ...
ကစဥ္ကလ်ား အိပ္မက္ေတြ...
နာက်င္ကိုက္ခဲ ေဝဒနာေတြနဲ႔ တမ္းတခဲ့ရ...
ေဟာဒီမွာ လႊတ္က်ခဲ့တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းကေလး
ေဟာဟိုမွာ အလြမ္းသင့္တဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလး
နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့...
ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ သူ႔အၿပဳံးေလး။
.............."ေမာင္... မနက္စာ စားလို႔ရၿပီေနာ္။"
သုံးထစ္မွ်သာရွိေသာ သစ္သားေလွကားကို ဟိန္းေဇာ္ဦး ႏွစ္ထစ္ေလာက္ေက်ာ္ခြလိုက္သည့္အခါ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ သူ႔လက္ထဲအျပည့္ရွိေနေသာ ေဈးထဲမွဝယ္လာသည့္ စားစရာအထုပ္မ်ားကို စားပြဲခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲမွ ေမာင္၏တုံ႔ျပန္ခ်က္ကို နားစြန႔္လိုက္ရာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျပန္သည္။ သူ ကားေသာ့ကိုနံရံမွာခ်ိတ္ခဲ့ၿပီး ခ်ထားသည့္လိုက္ကာစေလးဖယ္ကာ အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က မွန္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ေန၏။ ဟိန္းေဇာ္ဦး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္လို႔ ေမာင္ရွိရာနား တိုးကပ္သြားလိုက္ပါသည္။
"ဘာလို႔ျပန္မထူးတာလဲ...။"
"ဒီအက်ႌက ၾကယ္သီးတပ္ရတာခက္ေနတယ္။ အရင္က သူမ်ားတပ္ေပးလို႔လား မသိဘူး။"
စဝ္ေမာင္က အေနာက္သို႔လွည့္မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္မွတဆင့္ ဟိန္းေဇာ္ဦးအား လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။ ပိုးသားအထူႏွင့္ယွက္ထားသည့္ ငုဝါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့႐ိုးရာဝတ္စုံမွ အေပၚထပ္သည့္ အက်ႌလက္ရွည္ကို ေမာင္က ၾကယ္သီးတပ္မရဟု ေျပာဟန္တူပါသည္။
"ဟိန္းကို လွည့္ျပပါအုံး။"
လက္ျဖင့္တစ္ခုခ်င္းကို အႏုစိတ္ထိုးထားဟန္ေပၚသည့္ ေငြခ်ည္အနားသတ္ကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ေက်ာက္ကေလးေတြ အစီအရီျမႇပ္လို႔ထားသည္။ အက်ႌလည္ေထာင္မွ ရင္ကြဲပုံစံခ်ဳပ္ထားသည့္ အေပၚဝတ္ကေလးမွာ ေ႐ႊကြပ္ထားသည့္ ေက်ာက္ၾကယ္သီးကေလးေတြ အရွင္ျဖဳတ္ၿပီး ျပန္တပ္ဝတ္ရသျဖင့္ စဝ္ေမာင္က မဝတ္တတ္ေတာ့ျခင္းေပ။ အရင္ကေတာ့ ၾကယ္သီးတပ္ေပးမည့္သူ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ဒီအခန္းထဲမွာ သူ႔အျပင္ ဟိန္းေဇာ္ဦးတစ္ေယာက္သာ ရွိပါ၏။
VOCÊ ESTÁ LENDO
မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)
Ficção Geralတကယ်တော့ ချယ်ရီကို တစ်ခါမြတ်နိုးမိရင် တသက်လုံး မြတ်နိုးမပျက်ဖို့ သစ္စာဆိုစရာမလိုပါဘူး။ -ဟိန်း-
