မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)

Part 25-1 Zawgyi

စဝ္ေမာင္ေနသည့္အိမ္မွာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ လၽွပ္စစ္မီးမသြယ္ထားသျဖင့္ အေမွာင္ဝင္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အလင္းေရာင္မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ရတနာမာန္ေအာင္ေစတီဘုရားဝင္းဆီမွ မီးအလင္းေရာင္ႏွင့္ လမ္းမီးတိုင္တို႔ေၾကာင့္ ၿခံထဲမွာေတာ့ ျမင္သာထင္သာရွိေနပါေသး၏။ အိမ္အေရွ႕ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းကိုေတာ့ ဘုရားစင္မွာ ထြန္းညႇိပူေဇာ္ထားသည့္ ဆီမီးအိမ္ငါးအိမ္မွ အလင္းေပးေနၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီသြားခ်င္လၽွင္ေတာ့ ဟိန္းေဇာ္ဦးဝယ္ထားသည့္ ဓာတ္ခဲဓာတ္မီးကို အသုံးျပဳရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အခန္းထဲမွ ဖေယာင္တိုင္မီးကိုေတာ့ အိပ္ခါနီးဆို ၿငိမ္းရ၏။

ေမာင္ကေတာ့ ေမွာင္လာၿပီဆိုရင္ အနားယူဖို႔သာလိုအပ္ေၾကာင္း ဆင္ေျခေပးၿပီး လၽွပ္စစ္မီးမယူေပ။ သူလည္း လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ေညာင္ေရႊမွာ ၾကာၾကာေနေလ့ မရွိတာေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔စကားမ်ားခံၿပီး ဇြတ္အတင္းမတိုက္တြန္းခဲ့ျခင္းသာ။ သို႔ေသာ္ အခုလိုမ်ိဳး အလုပ္ကိစၥ ေမးလ္ပို႔ေနရင္း ႐ုတ္တရက္လပ္ပေတာ့ အားကုန္သြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာင္တရမိပါ၏။ ဟိန္းေဇာ္ဦး နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွ အျပင္ထြက္ပါကလည္း စဝ္ေမာင္က ခြင့္ျပဳေပးမည္မဟုတ္သျဖင့္ သူငုတ္တုတ္ထိုင္ေန႐ုံမွတပါး စက္ပိတ္သြားသည့္ စခရင္မ်က္ႏွာျပင္ကိုသာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကည့္ရင္း ဧည့္ခန္းထိုင္ခုံ၏ေနာက္ေၾကာကိုသာ အားပါးတရမွီခ်လိုက္သည္။

"မနက္မွပဲ ဟိုတယ္မွာ အားသြားသြင္းရမယ္။"

အေစာကအထိ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ုံေရာက္ေနသျဖင့္ အျပင္ဘက္မွ အသံဗလံေတြကို မၾကားမိဘဲ ရွိေနခဲ့ရာ အခုစိတ္ၿငိမ္သြားသည္ႏွင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ တိတ္ဆိတ္ေနေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိ၏။ လပ္ပေတာ့ေလးဖြင့္ၿပီး စာရိုက္ေနတုန္းကေတာင္ ဘုရားခန္းမွာ ေမာင္ကဘုရားရွီခိုးေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ တရားစာေတြကို နာရီဝက္တစ္နာရီတိုင္ေအာင္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တတ္သည့္ေမာင့္အသံ ေပ်ာက္သြားၿပီး လူပါေနရာမွ ထ,သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္သည္အထိ အလုပ္ထဲဈာန္ဝင္သြားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္လိုက္မိ၏။