မောင့် လက်တစ်ကမ်းအလို(Love, beyond)

Part 2 Zawgyi

စေနေန႔ ညေနခင္းက ရန္ကုန္မွ ထြက္လာရာ ေနာက္ရက္ တနဂၤေႏြမနက္ခင္းမွာ ေညာင္ေရႊကို ေရာက္၏။ လမ္းမွာတစ္ေထာင့္ပင္ မရပ္မနား ကားကိုေမာင္းလာခဲ့ရသျဖင့္ ဟိန္းေဇာ္ဦး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲရာမွ အခုေတာ့ ဘာမွခံစား၍မရေအာင္ သိသိသာသာပင္ ထုံက်င္၍ေနေလၿပီ။ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ေမွာင္ရီဝိုးတဝါး ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေပၚ၌ လူသူေလးပါး မသဲမကြဲသာ သြားလာေနၾကၿပီး ေညာင္ေရႊတစ္ၿမိဳ႕လုံးဟာ သူ႔ကို မႀကိဳဆိုခ်င္ၾကသလို တိတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္။ ေမာင္ သူ႔ကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွစ ကမၻာေလာကရဲ့ ဘယ္ေနရာကမွ သူ႔ကို အလိုမရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို က်င့္သားရေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း မေကာင္းေသာ က်င့္သားရနည္းဆိုတာက ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္တဲ့ဒဏ္ရာလို ထိမိတိုင္း ဆစ္ခနဲျဖစ္ေနဆဲ။ ဒီခရီးဟာလည္း ေမာင္ ႀကိဳဆိုေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ ပင္ပန္းရသည္ထက္ပိုစြာ ေမာရက်ိဳးပင္ မနပ္သလို ခံစားရျပန္၏။

အခ်စ္ဟာ အစကတည္းက ေလာဘမကင္းခဲ့ေလေတာ့ ေမာင္ ျငင္းပယ္တာခံရတိုင္း သူ႔မွာ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ေနရစျမဲ။

အမွတ္ရေနေသာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ကားဂိတ္ကို ေက်ာ္လြန္၍ မဂၤလာ‌ေဈးလမ္းအတိုင္း ကားကိုဆက္ေမာင္းလာခဲ့ရာ ရတနာမာန္ေအာင္ဘုရားလမ္းဆုံးတြင္ ညာဘက္ မူလတန္းေက်ာင္းရွိရာသို႔ ကားကိုေကြ႕လိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မွိုင္းေဝေနေသာ ေကာင္းကင္မွ ေရာင္နီျဖာလာခဲ့ၿပီး သူ႔အတြက္ေတာ့ တစ္ေန႔တာရဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္တစ္စုံတစ္ရာကို စတင္ျမင္လိုက္ရသလို ရင္ထဲေႏြးသြားရသည္။ ေက်းငွက္တို႔ရဲ့ ေတးသီသံအဆုံး ေနမင္းလည္း ႏွိုးထခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္သည္။ အလိုက္တသိ တာဝန္ခ်ိန္လဲေပးေသာ လမ္းမီးတိုင္မွ မီးအလင္းေရာင္တို႔သည္လည္း အနားယူရန္အတြက္ ခဏတြင္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားၾကၿပီ။

ဟိန္းေဇာ္ဦး တဖန္တက္ႂကြလာေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ေမာင္ရွိရာ အိမ္ကေလးကို လွမ္းေမၽွာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေရညႇိတက္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္အုတ္တံတိုင္းေလးဟာ မူလတန္းေက်ာင္းအလြန္မွာပင္ ၿခံျခင္းကပ္လ်က္ တည္ရွိေန၏။ တေျဖးေျဖးခ်င္း နီးလာတိုင္း ရင္ခုန္သံတို႔ကလည္း ပိုမိုျမန္ဆန္လာကာ စတီယာတိုင္ကို သတိျဖင့္ ခပ္ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။