နိဂုံးချုပ်
မတ်လရောက်ပြီဖြစ်သော်ငြား နိုင်ငံ၏ မြောက်ဖျားပိုင်းတွင် အေးနေသေးသည်။
စွမ်းအားရှင်တစ်စုသည် အဝတ်များကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဝတ်ဆင်ထားကြပြီး ခြေတစ်လှမ်း နက်၍ ခြေတစ်လှမ်း တိမ်လျက် နှင်းတောထဲတွင် ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လှမ်းနေကြသည်။
ဤဆောင်းတွင်းတွင် သူတို့ အခက်တွေ့နေရ၏။
ဆောင်းရာသီအလယ်တွင် ဇွန်ဘီအများအပြား အေးခဲသွားကြပြီး သူတို့ကို လုံးဝ လာရောက်မတိုက်ခိုက်ကြသော်လည်း ပူနွေးမှု မရှိသောကြောင့် လူအများအပြား အေးခဲသေဆုံးသွားခဲ့ကြသည်။
“ အေးလိုက်တာ... ”
“ ဒီမှာ ရှိတဲ့ ဇွန်ဘီတွေအကုန်လုံး အေးခဲသွားလို့ အအေးကို ကျေးဇူးတင်ရမယ်၊ မဟုတ်ရင်... ”
“ အိုက်ယား၊ ဒီအကြောင်း မပြောရအောင်။ ဒီလောက် အေးတဲ့နေ့မှာ ငါတို့ ကားမောင်းလို့မရဘူး။ ငါတို့ ဘယ်မှာ စားစရာ သွားရှာကြမလဲ? ”
…
ကမ္ဘာမပျက်ခင်က နှင်းကျလာသောအခါ လမ်းမ အေးခဲခြင်းကို ကာကွယ်ရန် တစ်စုံတစ်ယောက်က လမ်းမပေါ်တွင် ဆားများကို ဖြန့်ခင်းထားကြလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဤသည်ကား ကမ္ဘာပျက်ကပ် ပေတည်း။
ယခင်က သူတို့ တည်ငြိမ်စွာ နေထိုင်ရချိန်၌ သူတို့သည် တစ်နေ့လုံး ဟိုဟိုသည်သည်အကြောင်းများကို မကျေမနပ် ပြောခဲ့ကြပြီး သူတို့၏ အလုပ်က ခက်ခဲ၍ ဘဝက ပင်ပန်းသည်ဟု ခံစားခဲ့ကြရသည်။ သို့သော် ယခု ကမ္ဘာပျက်ကပ် ရောက်လာသောအခါ အတိတ်ကာလဟာ နတ်ဘဝသဖွယ်ဖြစ်ခဲ့ကြောင်း သူတို့ နားလည်သွားရလေသည်။
ပူပူနွေးနွေး ဂျုံခေါက်ဆွဲဝက်သားပြုတ်၊ ရနံ့မွှေးပျံ့သော ငါးပေါင်းနှင့် ဂျုံဖြူဖက်ထုပ်ပေါင်းများ... အတွေးဖြင့်ပင် သူတို့၏ တံတွေးများ မရပ်မနား စီးဆင်းနိုင်သည်။
သို့ရာတွင် ဤနေရာ၌ သူတို့ စိတ်မချမ်းမြေ့ခြင်းတော့ မဖြစ်ပေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီက ဇွန်ဘီတွေ အေးခဲနေသေးတယ်မလား?