“ ဝေ့သခင်ကြီးက ဒီနေ့ ဒီမြင်ကွင်းကို ဖန်တီးပြီး လင်းရှိူ့ကို မောင်းထုတ်ချင်တယ်မလား? မင်း ငါတို့ကို မောင်းထုတ်ဖို့ မလိုဘူး။ ငါတို့ဘာသာ သွားမယ်! ” ယန်ကျင်းဇီသည် သူ ဆွဲကိုင်ထားသော ဝေ့ကျီယွမ်ကို ကြည့်လိုက်သည် : “ ငါတို့ကို တားဖို့ မကြိုးစားနဲ့။ ပရိယာယ်တွေ သုံးဖို့တောင် မကြိုးစားနဲ့။ *ခြေဗလာကျင်း လူတွေက ဖိနပ်ဝတ်ရမှာကို မကြောက်ရွံ့ဘူး။ မင်း ပြဿနာ ကြီးကြီးမားမား လုပ်ရင် ငါကလည်း ပြဿနာပြန်ရှာဖို့ ဝန်လေးနေမှာ မဟုတ်ဘူး။ ”
( *ခြေဗလာကျင်း လူတွေက ဖိနပ်ဝတ်ရမှာကို မကြောက်ရွံ့ဘူး – ဘာမှမရှိသူက ပိုင်ဆိုင်မှုများစွာရှိသူနှင့် တိုက်ခိုက်သည်။ ဘာမှမရှိသူကသာ အမြဲတစေ အောင်နိုင်လိမ့်မည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ဘာမှမရှိသူက ဆုံးရှုံးစရာ မရှိသဖြင့် ဘာကိုမှ မကြောက်ရွံ့ပေ။ )
မူလပိုင်ရှင်၏ မှတ်ဉာဏ်များသည် သူ့စိတ်ထဲတွင် သောင်းကျန်းနေဆဲဖြစ်သည်။ ယန်ကျင်းဇီသည် သူ့ရှေ့မှ လူလတ်ပိုင်း အမျိုးသားကို ဤအချိန်အထိ ပါးနှစ်ချက်မရိုက်ရသေးသည်မှာပင် သူ၏ အလွန်အကျွံ စိတ်ထိန်းထားမှု ရလဒ် ဖြစ်နေပြီးဖြစ်သည်။
သူသည် ဝေ့ကျီယွမ်ကို တကယ် မကြောက်ပေ။ ဝေ့ကျီယွမ်က သူ့ကို မုန်းတီးစွာ ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သော် ယန်ကျင်းဇီက ခေါင်းငုံ့ပြီး အသံနှိမ့်၍ ပြောလိုက်သည် : “ ဝေ့သခင်ကြီး၊ မင်း ငါ့ကို တိုက်ခိုက်ရင် ငါက မင်းရဲ့ဇနီးနဲ့ အိပ်နေတာကို မင်း မိသွားလို့ ငါ့ကို သည်းမခံနိုင်တာ ဆိုပြီး ငါ နေရာတကာမှာ လျှောက်အော်ပြောပစ်မယ်။ ”
ယန်ကျင်းဇီ၏ စကားများကို တခြားသူများ မကြားနိုင်သော်လည်း ဝေ့ကျီယွမ်သည် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်ရပြီး သူ့မျက်နှာက မည်းသွားသည်။
တံခါးဝတွင် အနှောင့်အယှက် ရောက်လာသောအခါ ဝေ့ကျီယွမ်သည် မူလက ယနေ့ပြီးအောင် စောင့်ဆိုင်းနေပြီးမှ ဤယန်ကျင်းဇီကို သင်ခန်းစာကောင်းကောင်း သင်ပေးချင်ခဲ့သည်။ သူ့အိမ်တွင် မင်းမှုထမ်းအရာရှိ မရှိဘဲ သူကလည်း စာပေပညာရှင်တစ်ဦးသာ ဖြစ်သော်ငြား သုံ့ကူကောင်တီ၏ အောက်ရုံးတရားသူကြီးကို အသိပေးစာတစ်စောင်ကို ပို့လွှတ်နိုင်သည်။ လူလိမ်လူညစ်တစ်ဦးကို ဖြေရှင်းခြင်းအတွက် ထိုမျှထက် ရိုးရှင်းသည့်အရာ မရှိတော့ချေ။