ယေန႔၌ ယန္က်င္းဇီသည္ သူႏွင့္ လုက်င္းရွိူ႔၏ အိမ္မွ ထြက္လာခါစတြင္ပင္ အိမ္မွ ဖုန္းထပ္ဝင္လာခဲ့ၿပီး သူ႔ဖခင္က အလုပ္ခရီးမွ ျပန္ေရာက္လာၿပီဟု ဆိုကာ သူ႔ကို သြားႀကိဳခိုင္းခဲ့သည္။
သူသည္ သက္ေသရရန္ စိတ္ေလာေနေသာ္ျငား သူ႔ဖခင္ကို သြားႀကိဳရဦးမည္ပင္။ ယန္က်င္းဇီသည္ ေလဆိပ္သို႔ သြားခဲ့ေသာ္လည္း တိုက္ဆိုင္စြာျဖင့္ ေလယာဥ္က အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးေနျပန္သည္။
သူသည္ ေလဆိပ္တြင္ ထမင္းစားကာ စာအုပ္မ်ားစြာကို ဖတ္ခဲ့ၿပီး ထိုအခါမွသာ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔ဖခင္ကို ေတြ႕ရၿပီး အိမ္သို႔ျပန္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
ရလဒ္ကမူ သူ႔အစ္ကိုတြင္ တစ္ခုခုလုပ္စရာရွိေနခဲ့ၿပီး ညေနမွသာ ျပန္လာမည္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္က သူ႔ကို စာၾကည့္ခန္းသို႔ တန္းေခၚသြားကာ လုက်င္းရွိူ႔အေၾကာင္း ေမးေတာ့သည္။
ယန္က်င္းဇီ : " ... " ဒီလိုသာဆက္သြားေနရင္ သူ ျပန္ၿပီး သူ႔အိမ္အသစ္ကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး!
သို႔ေသာ္ လုက်င္းရွိူ႔ကို စိတ္ပူေနလွ်င္ေတာင္မွ ယန္က်င္းဇီသည္ သူ႔ဖခင္၏ လုက်င္းရွိူ႔အေၾကာင္း ေမးေသာ ေမးခြန္းကို ေျဖဆဲျဖစ္သည္။
" အေဖ၊ လုက်င္းရွိူ႔က လုေ႐ြ႕ခြၽင္ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လုေ႐ြ႕ခြၽင္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးပဲ။ ဒါေတာင္မွ သူက ေဖာက္ျပန္ရဲေသးတယ္! " ယန္က်င္းဇီက ဆိုသည္။
အေဖယန္ : " ... " သား၊ မင္း အရမ္းယုံၾကည္မႈမ်ားေနတာလား? မင္း သူ႔ကို ၾကည့္တာက လုေ႐ြ႕ခြၽင္ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးလို႔ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ?
ယန္က်င္းဇီက သူ႔သားအရင္း ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာင္မွ ဖခင္ယန္သည္ ယန္က်င္းဇီက လုေ႐ြ႕ခြၽင္ေလာက္ မေတာ္ဟု ဝန္ခံရမည္ျဖစ္သည္။