Bound to fall in love| D. M

44. What If he simply doesn't care?

To że on wraca co jakiś czas, nie równa się temu, że Cię kocha.

Czy kiedykolwiek myślałam nad tym czy Dracon Malfoy naprawdę mnie kocha?

Cholernie dobre pytanie.

Z każdym dniem starałam się rozgryźć tego uroczego blondyna i chociaż widziałam to w jego gestach a czasami sprzecznych sygnałach, które mi wysyłał, nigdy nie powiedział mi tego w prost. Jako jego narzeczona, jak również partnerka na całe życie, potrzebowałam usłyszeć te dwa piękne słowa, przez które unosiłabym się nad ziemią. I chociaż byłam cholernie cierpliwa, nie widziałam szansy aby powiedział mi to w przyszłości. Skoro nie był w stanie zrobić tego, gdy umierałam na jego kolanach, podejrzewałam iż nie będzie w stanie zrobić tego w żadnej innej sytuacji. I chociaż minęło już prawie cztery lata odkąd rodzice poinformowali nas o naszym małżeństwie, a ja starałam się pokazać Draco jak bardzo mi na nim zależy, nie czułam aby żywił do mnie takie same uczucia jak ja do niego, a przynajmniej w jakimś procencie. Mimo tego, jak bardzo zapierałam się rękami i nogami aby się nie zakochać, wyszło tak jak w głębi serca się spodziewałam, i chociaż nie żałuje niczego, wiem, że dłużej nie będę mogła trwać u boku kogoś kto nie daży mnie miłością.

Dlatego też siedziałam w jednym z gabinetów Lucjusza, a miał ich conajmiej sześć i wpatrywałam się jak zaczarowana w Myślodsiewnie, którą Malfoy senior trzymał jak najcenniejszy skarb w sercu swojego dworu. Dlatego niewiele, myśląc, sięgnęłam po różdżkę i z głębi swojego zagmatwanego umysłu wyciągnęłam jedno z wielu wspomnień z Draco, które wydawało mi się najprzyjemniejszym jak do tej pory.

Chciałam jeszcze raz, upewnić się czy to co żywię do Draco jest zdrowe i prawdziwe, a przede wszystkim uzasadnione, a nie wytworzone pod przymusem zaaranżowanego małżeństwa przez naszych rodziców.

Muzyka dudniła w moich uszach, pozwalając mi na chwilę zapomnieć o moich problemach i codziennych troskach. Tak bardzo kochałam występy na żywo, a kontrabas i skrzypce w tyle skutecznie poprawiały moje samopoczucie tego wieczora, dlatego nie mogłam być bardziej szczęśliwa, gdy udało nam się wyrwać z Draco z Hogwartu, do miasteczka położonego czterdzieści kilometrów od naszej szkoły. Na szczęście potrafiliśmy się teleportować, a jutrzejszy dzień był słoneczną niedzielą, zatem nie musieliśmy martwić się o naukę.

— Mówiłem Ci, że masz doskonały gust muzyczny?—wymruczał do mojego ucha.

Tańczyliśmy po środku małej restauracji wtuleni w siebie niczym zakochana para, co było cholernym paradoksem, ponieważ nie byliśmy nawet zakochani, a tym bardziej nie byliśmy parą. Jednak cieszyłam się z tego momentu jak dziecko, dlatego czerpałam z niego pełnymi garściami, a był to koniec piątego roku nauki Draco i zaraz rozpoczynały się wakacje.

— Tak, ale podkreśliłeś, że z wyłączeniem mugolskich kawałków.—zaśmiałam się do jego ucha.

Chłopak złapał moje spojrzenie i popatrzył na mnie w takim sposób, iż gdyby nie fakt, że trzymał mnie w talii, upadłabym jak długa na ziemię. Naprawdę uwielbiałam tego chłopca z dnia na dzień coraz bardziej i zastanawiałam się czy jestem, dla niego tak samo ważna jak on dla mnie?

— Wszystko co wychodzi z Twoich ust przekonuje mnie do Twojego myślenia i sprawia, że chce widzieć świat tak jak robisz to Ty.—wyszeptał i pocałował mnie w policzek.

Zaśmiałam się pod nosem i zwróciłam spojrzenie ku zespołowi, który grał niespełna pare kroków ode mnie.

— Peszysz mnie, przyjaciele nie mówią sobie takich rzeczy.— jęknęłam, gdy jego tęczówki badały mnie przenikliwie.