Promesso

Rozdział 7

No witam serdecznie wszystkich po dłuższej przerwie spowodowanej po części szkołą po części moim prywatnym życiem, ale spokojnie wracam z regularnością i tak jak wcześniej minimum co tydzień rozdział na weekendzie. Z racji że była przerwa to za kilka dni powinien wpaść jakiś dodatkowy "bonusowy" rozdział za to że musieliście tyle czekać. 
To tyle z ogłoszeń parafialnych miłego czytania 
Vida <3

Minuta.

Tyle czasu wystarczyło, aby jeszcze bardziej znienawidził Salvadora Cacharro. I jeżeli kiedykolwiek myślał, że jego wieczór kawalerski, który musiał spędzić w towarzystwie Portugalczyka był jednym z najgorszych, to dzisiejszy dzień zapowiadał się jeszcze gorzej. Mimo, że dopiero minutę temu usiedli do śniadania.

Cacharro zdążył nastraszyć jedną z pracownic w domu, a do innej rzucić wiązankę obrzydliwych komentarzy i najprawdopodobniej resztkami zdrowego rozsądku powstrzymywał się przed powiedzeniem czegoś w stronę jego matki, siostry lub żony. Co szczerze zaskoczyło bruneta, który był pewien, że jego teść nie posiada czegoś takiego jak instynkt, a jednak albo się mylił, albo Salvador dopiero miał zamiar coś takiego zrobić.

- W takim razie skoro wszyscy już tutaj jesteśmy to możemy zacząć jeść – po jadalni, w której przebywali, rozniósł się głos jego ojca, na co zauważył jak blondynka po jego prawej stronie wzdryga się – Smacznego wszystkim – brunet skinął głową w stronę siedzącego po jego lewej stronie starszego mężczyzny, po czym całą swoją uwagę skupił na swojej żonie, która ze wzrokiem utkwionym w talerz, nie wykonała żadnego ruchu by sięgnąć po jedzenie.

- Laleczko – mruknął brunet, tak, aby zwrócić na siebie tylko jej uwagę, – Czemu nic nie bierzesz? – Zadał pytanie, czując na sobie czyjś wzrok, jednak nie przejął się tym za bardzo.

- Ja...

- Och właśnie jakbym mógł tego wcześniej nie zauważyć! – Salvador przerwał wypowiedź swojej córki, na co ta tylko bardziej się skuliła, zaciskając dłonie w pięści – Moja córka posiada specjalnie opracowaną dietę przez najlepszego dietetyka w całej Portugali, jestem pewien, że kazałem mojej służbie wysłać wam tą listę – brunet miał wrażenie, że z każdym wypowiedzianym przez mężczyznę słowie, blondynka była coraz bardziej spięta i przestraszona, jej pięści coraz bardziej się zaciskały, a paznokcie wbijały się w delikatną skórę dłoni.

Zadziałał instynktownie kładąc rękę na jej dłoniach. Splótł ich palce w taki sposób, aby dziewczyna nie robiła sobie już krzywdy, co oczywiście spotkało się z jej reakcją. Blondynka wzdrygnęła się lekko, wlepiając swoje duże oczy w ich dłonie. Mężczyzna za to nie przejmując się jej zachowaniem zaczął kreślić kciukiem kółka na jej skórze, jednocześnie próbując zrozumieć, o czym toczy się rozmowa przy stole. Jednak wyłapał tylko to, że jego ojciec wezwał Penelope i nadal chodziło o jakąś specjalną dietę Azurry.

- Spokojnie zaraz postaram się dowiedzieć, co się stało z tymi rozpiskami, nie ma potrzeby, aby się aż tak unosić - westchnął Luigi, który widocznie liczył na spokojne śniadanie.

- Jak twoja służba nie umie wykonywać

- Powiedziałem spokojnie i nie podważaj kompetencji moich pracowników - wypowiedź blondyna została przerwana przez najstarszego z Włochów, który tracił już cierpliwość.

Przeniósł wzrok z ojca na swoją siostrę i matkę, które były wyraźnie zniesmaczone. Westchnął nieprzerwanie utrzymując fizyczny kontakt ze swoją żoną, gdy do pomieszczenia weszła, a właściwie prawie wbiegła Penelope, a gdy tylko stanęła przed stołem Cacharro rozpoczął swój monolog od początku. Ojciec bruneta wyglądał jakby miał ochotę wyciągnąć broń i strzelić w swojego gościa jednak obecność jego rodziny powstrzymywały go przed tym. On sam miał podobne odczucie, które pogłębiało się za każdym razem, gdy zerkał na kobietę obok niego.