Loving Sandro Gunner Esquivel

Chapter 39

Isang linggo na lang at pasukan na ulit. The only difference this time is that, nakapila na ako para bumili ng ticket para sa bus, while my friends and classmates are probably already enrolled and busy buying school materials or currently enrolling. I could already imagine the long line to the registrar office.

Napahinga ako ng malalim ng ako na ang nasa unahan ng pila.

"Saan po kayo, Ma'am?" The old lady asked me.

"Vigan po. Sa terminal." I feel like choking while saying it. Up until now, I cannot believe that I will be leaving the place where I have lived all my life.

Agad naman na may sinulat ang ginang sa papel niya.

"900 pesos po lahat."

Kaagad ko namang binigay ang isang libong bayad ko.

"Ticket niyo po." Linahad niya ito sa akin at kaagad ko namang kinuha.

I looked at my baggage at tumabi dito. Malapit ng umalis ang bus, umaga ang biyahe ko. Kaunti lang gamit na dala ko, isang malaking maleta lang at ang backpack ko.

Tita Letty offered me their vacation house in Vigan. She told me that they only used that house a few times at may nag-aalagang caretaker sa kasalukuyan. Kumpleto rin daw sa gamit at hindi ko na kailangang problemahing mamili, and she already inform the caretaker about my arrival today.

I am so thankful to them, they have been supporting me financially. At pati ngayon, lahat ng gastos ko ay sagot rin nila, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko kung wala sila. I am broke at hindi pa nakapagtapos, but they offered me again that I can continue my studies in one of the local universities if I wanted to.

Doon na ako tumanggi, they will support me already with my pregnancy and all. Kapangahasan na kung hihiling pa ako ng pansarili ko. Sobra-sobra na ang tulong na binigay nila sa akin.

I was hesitant to actually grab their offer at first, but Gracie already threatened me. When I told them that I will pay everything that they have given me, I felt like they just agreed just for me to accept the offer already.

And as for my friends at school, I was afraid to talk to them. Nahihiya na rin dahil may takot akong magbago ang tingin nila sa akin kapag nalaman nila ang mga nangyari. Sandro did it already, and I am afraid my friends will feel the same too.

Hindi ko mapigilang mapaluha ng maisip ang mga iyon, they been good to me, but Sandro loved me. Hindi nga ako matanggap ni Sandro, sila pa kaya? Especially that they already gave their opinions regarding the kidnapping of Cassie Gomez. Nandidiri sila sa mga kriminal na gumawa noon, at kahit wala naman akong kasalanan, pakiramdam ko kasali pa rin ako dahil mga kamag-anak ko sila.

"Vigan, aalis na! Mga pasahero papuntang Vigan, sakay na!"

Narinig ko ang konduktor at kaagad akong lumapit. May mga kasabay rin ako. I waited for a moment until it was my turn.

"May bagahe po kayo? Saan po punta niyo?"

"Meron po. Sa Vigan terminal po." Linahad ko ang maleta kong may kalakihan.

He carried it and slipped it inside the baggage area.

"Pumasok na kayo, Ma'am."

I hurriedly entered the bus pagkatapos kung makita na maayos na ang pagkakasalansan ng maleta ko. Hinanap ko ang sit number ko. I found it and immediately made myself comfortable.

Napahugot ako ng malalim na hininga ng maisip ang mga maiiwan ko dito. I lived here for almost twenty years, dito na ako lumaki, natuto, at nagkaisip. And this is where I found him and fell in love, masakit at mapait pero masaya.