Loving Sandro Gunner Esquivel

Chapter 44

Bago mag 12, chineck ko na ang lunch niya sa counter. I waited for a few minutes at handa na ang lahat.

Pinuntahan ko na siya sa kanyang lamesa at nakagilid na ang kanyang laptop. Inaabangan lang ang pagdating ko. Napalunok ako ng mas lumalim ang tingin niya sa akin ng palapit na ako.

Nanginig ang hawak ko sa tray kaya iniwas ko ang tingin sa kanya. He looks so good today. Nakaputing t-shirt lang siya at maong pero sobrang bagay sa kanya. I really liked this look of him even before.

Linapag ko ang lunch niya pero nakatitig parin siya sa akin. Ramdam ko tuloy ang pamamawis ng noo ko. Bakit ba kasi wala na siyang trabaho? O bakit ba hindi siya nahihiya kahit pansin kong nakatitig na siya sa akin?

"May kailangan ka pa?" I can't look him in the eyes.

"What time is your lunch?"

Napatingin ako sa kanya sa tanong niya.

Tumikhim ako bago sumagot. "1:30 to 2:15 ang akin."

He looked at his watch. "Aren't you hungry?"

Umiling ako. "Nasanay na ako." Noong una sumasakit pa ang tiyan ko pero kalaunan, naka-adjust na rin ang katawan ko.

Napahinga siya ng malalim na tila may problema siya sa sinabi ko. "You can go now." He simply said.

Tumango ako at umalis na. Pero kahit na nakatalikod na ako sa kanya ay ramdam ko pa rin ang titig niya sa likod ko. Halos patakbo na akong pumasok sa loob.

The next day, I was shocked to the moon. Kausap ko ngayon si Sir Winston sa office niya.

"Starting today, Your lunch will be scheduled from 12 to 1Pm."

"Bakit po?" Taka kong taong kahit na alam kung posibleng may kinalaman si Sandro dito.

'"Sir Sandro requested it." He simply said.

Nanlaki ang mga mata ko sa kanya.

"At pumayag lang po kayo ng gannon kasimple?" Gulat kong tanong.

He only chuckled. "Just like what I have said before Sevie, Sir Sandro is the main investor. We need to do everything to please him."

Lumabas ako sa opisina niya na lutang. Why would even Sandro do it? Hindi ko siya maintindihan minsan. May ideya na ako pero imposible. He wouldn't do it because of concern, I am sure of that.

I continued working for the rest of the day. Tatanungin ko sana siya tungkol sa ginawa niyang request sa schedule ko pero pinagsawalang bahala ko na lang iyon.

Wala na rin akong lakas ng loob, for some reason I do not want to hear his reasons. Kaya naman ginawa ko nalang ang trabaho ko. He got extra busy too but his eyes will always settle on mine kapag palapit na ako sa kanya. Tila may hinihintay na tanong galing sa akin. But I did not give in. Maybe, I am overthinking things again.

It was near 8Pm when I delivered his dinner. Akala ko busy pa siya ng nagpunta ako sa table niya kaya medyo nagulat ako ng makitang inaabangan na naman niya ang pagdating ko. He is looking at me intently as I walk towards him.

I cleared my throat when I reached his table. I fix his dinner on his table. I can feel my hands slightly shaking because his eyes are settled on mine again.

"May kailangan ka pa?" I bravely looked at him in the eyes at mas lalo akong kinabahan. I looked away.

"Nothing." He intently said.

Pansin ko ang pag-iiba ng tono at paraan niya ng pagsasalita sa akin. These past few days, he changed his attitude towards me. Mainit pa rin ang dugo niya sa akin minsan, pero mas naging malumanay na ang pananalita niya at pakikitungo sa akin.