~Manolucci~ {JENLİSA} G!P

Bölüm 103

medyada Celine_tr 'nin fic için hazırlamış olduğu trailerın ilk kısmı varr, bir bakın bence.

Mükemmel bir video, tekrardan çok teşekkür ederim, emeğine sağlık❤️

250 yorum sınırı.

Keyifli Okumalar💕

__________

"Lisa," dedim, fısıltıyla. Aynı anda gözlerim hızla cama doğru kaydı. Bütün herkesin ağlayarak birbirine kucakladığını gördüğümde Lisa'nın nefesini seslice verdiğini duydum. Gözyaşlarım şiddetlenirken bileğimdeki parmakları sertleşti ve bana doğru kaşlarını çattı.

Bana ağlama diyordu.

"Tamam... tamam ağlamıyorum." deyip elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim ve mutlulukla gülümsedim. Avucunu avucuma yaslarken yeniden arkama doğru dönüp camdan bizi izleyenlere baktım. Koca koca adamlar olduğu yerde zıplıyordu ama sesleri içeri gelmiyordu. Taehyung'un Chris'i bedenini kaldırıp mutlulukla iki yana silkelediğini görmüştüm.

Yeniden ona döndüm. Kısık gözleri yüzümü seyrederken kaşımın üzerindeki yarada biraz fazla oyalanmıştı. Nefesini verdi yeniden, sol elini kaldırdı ve elini ağzına doğru götürerek bana maskeyi işaret etti. Yavaşça çektiğimde bana doğru gülümsedi ve başını yana doğru yatırdı.

"Neden başımda dır dır edip duruyorsun?" dedi, yorgun bir sesle. "Biliyorum çok aşıksın falan ama, bir uyutmadın doğru düzgün."

Kendimi tutamayıp, "Aptal." diye mırıldandım ağlamaya devam ederken. "Hala ne diyorsun, delireceğim." Kendi kendime konuştuğum bana yorgun bir gülümseme gönderdi. Baygın gözleri tavana kaydı ardından ışık yüzünden sıkıca yumdum. Boğazından çıkan bir iniltiyle tekrardan gözlerini açtı ve gözlerimin içine baktı.

Kurumuş dudaklarını ıslatıp, "Hangi yıldayız?" diye sordu. Gözleri açıldı. "Doğru söyle, buruştum mu?" Cevap vermeden yüzünü izlemeye devam ettiğimde kısık bir sesle güldü. "Sen buruşmamışsın, demek ki fazla zaman geçmemiş."

Sesi kısıktı. Kelimeleri yavaş yavaş söylüyordu ama cümlesini bitirip öylece yüzüme bakmaya başladığında gülmeden edemedim.

Elimi daha da sıktı. "Ağlamasana."

Elimin tersiyle gözümden akan sıcak yaşları sildim ve başımı salladım ağır ağır. "Ağlamıyorum." Avucunun içine bir öpücük bıraktığımda Lisa parmaklarımızı birbirine kenetledi.

Çökmüş gözaltlarını incelerken derin bir gülümseme ile, "İyisin." diye fısıldadı.

Tam cevap verecektim ki odaya giren doktorla başımı arkaya doğru çevirmek zorunda kaldım. Doktorun gözündeki tatlı şaşkınlık beni gülümsetirken Lisa'nın parmaklarımı sıkan elinin hafiflediğini, ardından gözlerinin yavaşça kapandığını gördüm.

Kalbim korkuyla atmaya başlarken "Neden... yine uyudu?" diye sordum.

"Sakin olun. Yorgun olduğunu söyledik. Kendini fazla zorlamaması gerekiyor." deyip Lisa'nın yanına adımladı ve oksijen maskesini yeniden ağzına götürdü. "8 gündür uyuyordu." diye mırıldandı doktorun yanındaki hemşire. "Fakat Jennie hanım yanına girdiğinde uyandı. Böyle bir şey mümkün mü hocam?"

Doktor bana kısa bir bakış atarak güldü ve Lisa'nın kolundaki serumu yenilemeye başladı. "Tabii mümkün. Genelde hissettikleri söylenir." Son kez değerlerini kontrol etti. "Jennie hanım sizi dışarıya alalım, dinlenmez gerek. Lisa hanımı da birkaç saat içinde normal odaya almış oluruz."