~Manolucci~ {JENLİSA} G!P

Bölüm 37

150 yorumda yb👍

Keyifli Okumalar💕

Boğuk boğuk duyduğum seslerle gözlerimi aralamaya çalıştım yavaşça. Buğulu gözlerime görünen ilk şey beyaz bir tavan olmuştu. Ve çok güçlü bir ışık. Aralık gözlerim yeniden kapandığında zihnimde yankı yapan sesle birbirlerine karışıyordu. Yanımda birileri vardı, konuşma sesleri geliyordu. "Buradayız Lisa, buradayız dayan." diyordu, biri. Kimin konuştuğunu merak etmiştim.

Ben neredeydim ? Onu da bilmiyorum. Üzerimde yorgunluk o kadar fazlaydı ki gözlerimi aralamak bile tüm enerjimi bitiriyor gibi hissediyordum. "Bir şeyler yapın, çok kan kaybediyor!" Bu sefer aynı ses daha gür şekilde yankı yaptı. Gözlerimi aralamaya çalışsam da yine başaramadım.

Her şeyi hissediyordum ama ölü gibiydim. Ruhum her şeyi görüyor, kulaklarım olup biteni anlıyordu ama bedenim sessiz kalıyordu.

"Lisa.." dedi biri. Bu ses Jennie'ye aitti. Sesini duymam ile gülümsemeye başladığımda, dudağımın kenarında dudaklarını hissettim. "Lütfen bırakma beni." Nefesi kesile kesile ağlarken, kalbimin acıdığını hissettim.

Yan baş ucumda biri daha vardı. Onunda sesli iç çekişlerini ve ağlamalarını duyabiliyordum. Bir elin başıma baskı yaptığını hissettiğimde dudaklarımdan firar eden acı inlemeye mani olamadım.

Sanki ikisi de bunu bekliyormuş gibi hıçkırdıklarında iki elimin üzerinde de ellerini hissettim. "Bırakmaz değil mi Jennie?" diye sordu, yanı başımdaki. "O çok güçlüdür, nelere katlanmış bunca sene. Bizi bırakıp gitmez değil mi Jennie?" Elimin üzerinde ıslaklık hissettim. "Yıllar sonra kavuştum ona ben."

Bu ses Chris'in sesiydi.

Yüzüme yayılan gülümseme daha da büyürken iki elimi de aynı anda sıktım. "Bizi duyuyor!" diye bağırdı sevinçle Jennie. Elimin üzerinde ard arda dudaklarını hissettim.

Ölmem gerekiyordu ama ölmedim.

O denizde nefesimin sonsuza kadar kesilmesi gerekiyordu ama kesilmedi.

Başaramamıştım.

15 Dakika önce

Jennie

Chris'in arabasına binerek yeniden numarasını tuşladığımda yine cevap vermedi. Chris büyük bir hızla bahçeden çıkıp caddeye sürerken korkuyla ellerimi birleştirdim.

"Nerede olabilir?" diye sordu, hızla. "Hep gittiği bir yer falan var mı?"

Ellerimle yüzümü kapayarak kafamı iki yana salladım. Bilmiyordum. Gittiği bir yer olsa bile oranın neresi olduğunu bilmiyordum.

Gaza da çok yüklendiğinde kafamı çevirerek yan profiline baktım. 

"Gelmek zorunda değildin." dedim, kısık bir sesle. Korku dolu gözleriyle gözlerime baktığında, sinirlendiğini hissettim. "Öyleydim." Ani bir hareketle yan şeride geçtiğinde cama doğru savrulmamı engelleyemedim.

Her saniye onu aramaya devam etsem de inatla açmıyordu. Neredesin Lisa? Dakikalar süren araba yolculuğundan sonra köprüye çıkmıştık. Gecenin bu saatinde hiçbir araba geçmiyordu.

"Araba var ileride." dedi Chris, yüksek bir tonda. Gözlerimi kısarak ileriye doğru bakındığımda, bu arabanın Lisa'ya ait olduğunu gördüm. "Lisa'nın arabası bu!" dedim, korkuyla. Burada ne işi vardı?

Chris gazı sonunda kadar kökleyip hızlandığında, saniyeler içinde Lisa'nın arabasının arkasında durdu. Ani bir hareketle kapıyı açıp arabadan indiğimde, gördüğüm manzara ile tuttuğum telefon ellerimden kayıp giderek yerle buluştu.