VİŞNE

Bölüm 10: Dipteki Taşlar

------
Selamlarrr yine ve yeniden..

10 bölüm olduk bir nazar boncuğunuzu alırım wnqkmshsha

Keyifli okumalar..
------
------
Bölüm 10:Dipteki Taşlar

Kaç dakika geçmişti bilmiyorum.. Belki dakikalar birleşip saat olmuştu, belki de ben zaman algımı yitirmiştim ve her saniye bana koca bir asırmış gibi geliyordu.

Tek bildiğim kalbimin sızlıyor olduğuydu o an..

Lucio birşey söylememi bekliyordu sanırım. Aradan geçen sürede hiçbir şey dememiş, hızlanan adımlarımı izlemişti sadece. Ben ise dolan gözlerimi ve kırılan kalbimi gizlemek ister gibi kafamı başka yöne çevirmiş, bir kaç adım geride bırakmıştım onu.

En sonunda cevap vermeyeceğimi kabullenmiş olmalı, bir kaç kelime çıktı dudaklarından.

"Şaka şaka.."

Olduğum yerde durup yavaş yavaş arkamı döndüğüm sırada kalp atışlarım değişmişti. "Ne?" dedim şaşkınlıkla..

Aramızdaki bir kaç adımlık mesafeyi kapatıp "Şaka yapıyordum.." dedi. "Sen özledin mi diye sordun, bende özlemediğimi söyledim. Çünkü sevgilim yok Defne."

Bir anlık heyecanla "O rüya değil miydi?" dediğimde sesimdeki umut beni bile şoka sokmuştu.

"Değildi." dedi Lucio. "Ben onu gerçekten söyledim."

Ne hissedeceğimi bilemeden öylece ona bakarken bir anda anlam veremediğim bir öfke doldu içime. "Böyle şaka mı olur?" dedim sesimi biraz yükselterek. Kendimi tutuyor olmasam bağıra çağıra ağlardım.

Söylemek istediğim o kadar fazla şey vardı ki.. "Ne kadar üzüldüm biliyor musun?" demek istiyordum bastıra bastıra. "Kalbim acıdı ya, kalbim!"

Lucio şaşkınlıkla bana bakarken "Özür dilerim.." dedi. "Yani ne bileyim, şaka işte.."

Derin bir iç çekip kendime gelmeye çalıştım. Ona ilk defa sinirleniyordum ve o ne yapıyordu görüyor musunuz?

Özür diliyordu! Özür?

Ben ona gelip, sebebini sorsa açıklayamayacağım bir nedenden sesimi yükseltiyordum ve o diyordu ki" Özür dilerim.. "

SENİN ŞİMDİ AĞZINI YÜZÜNÜ..

..ısırırdım da.. Kusura bakma küsüm vallahi!

Tamam kabul, eğer bu kadar üzüleceğimi bilse böyle birşey asla yapmazdı, biliyordum. Hatta şuan bile ne kadar üzüldüğümü, içimdeki hisleri bilmemesine rağmen bu tepkim yüzünden pişman olmuş gibiydi.

Ama bende haklıydım.. Daha on dakika önce yaşadığım hayal kırıklığını, içinde bulunduğum ruh halini bir ben biliyordum işte! Göğsümdeki acıyı görmezden gelemezdim. O yüzden böyle bir tepki vermem mazur görülebilirdi bence..

"Neyse.." dedim umursamıyormuş gibi yaparak. Tekrar önüme dönüp yürümeye başladığımda o da bana eşlik etti sorgulamadan.

"Bundan sonra da sormam sevgilini!" dedim içimden trip atar gibi. Sonra ona döndüm.

"Ne oldu peki? Ayrıldınız mı?"

Ben buydum işte ya.. Benim sinirim, kırgınlığım, hüznüm, KARARLARIM anlıktı. Bir kaç saniyelik..

"Evet.." dedi Lucio. "Ayrıldık."

Yüzündeki ifadeden ne hissettiğini anlamaya çalışırken "Neden?" dedim. "Ve ne zaman?"