VİŞNE

Bölüm 27: Korkuyorum..

------
Selamlarr bebeklerimmm..

Ben size dedim değil mi böyle şeyler benlik değil diye.. Bir önceki bölümde yaptığım açıklamada istediğim yorum sayısını 100'den 50'ye düşürdüm. Ve hemen yazdım bölümü..

Keyifli okumalar..
------
------

Bölüm 27: Korkuyorum..

Korku ve panik tüm hücrelerimi ele geçirirken karşımda duran kişinin gerçek olup olmadığını sorguluyordum içimden. Gözlerim bana oyun oynuyor olabilir miydi?

KEŞKE ÖYLE OLSAYDI DEFNE..

Keşke öyle olsaydı.. Keşke hala sarhoş olsaydım da karşımda duran şey hayal olsaydı sadece. Ama değildi işte! Serhat buradaydı.. Tam karşımda.

Ne hissettiğini belli etmeyi reddeden ela gözleri üstümde gezinirken iğrenç bir gülüş yayıldı yüzüne.

"Defne'm.."

Defne'm mi? Defne'm?? Bu gerizekalı bunu nasıl hala söyleyebiliyordu?

"Şunu söylemeyi kes!" dedim sinirle. "Senin ne işin var burada? Bana yaklaşman yasak, bilmiyor musun?"

Aramızdaki mesafeyi azaltırken "Biliyorum.." dedi sırıtarak. "Ama sence umrumda mı Defne?"

Geriye doğru bir adım attığım sırada beni kolumdan yakalayınca ufak bir çığlık çıktı dudaklarımın arasından.

"Bıraksana kolumu!" dedim korkuyla. Ne söyleyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyordum. Daha korkunç olansa onun bana ne yapacağını bilmiyor olmamdı..

"Kes sesini Defne!" dediğinde korkuyor olsam da bağırmaya devam ettim.

"Sen kes sesini! Bırak şu kolumu gideyim.. Yoksa kötü olur!"

Bir şey yapabileceğimden değil ama yine de şansımı deniyordum işte..

Cevap vermek yerine mide bulandırıcı bir kahkaha attı önce.

"Kötü mü olur?"

Tuttuğu kolumu zorla çekerek beni sokaktaki çıkmaz araya soktuğunda korkum giderek artıyordu.

"Serhat!" dedim sesimdeki korkuyu gizlemeye çalışarak. "Ne yaptığını sanıyorsun sen? Başını ne kadar büyük bir belaya soktuğunun farkında mısın?"

Hem acı dolu hem de alaycı bir gülüş belirdi suratında.

"Başım yeterince belada zaten Defne. İnan daha fazla boka batamam. Okuldan atıldım, ailemle aram bozuldu, sicilim kirlendi.. İstediğin her şey oldu yani. Şimdi sıra benim isteklerimde! Ve ben ne istiyorum biliyor musun?"

Aramızda o kadar az bir mesafe bırakmıştı ki, bana değmemesi için arkamdaki duvarla bütünleşmiştim resmen. Ama kurtulamıyordum işte.. Yüzüme yaklaşıp fısıltıyla konuştu.

"Seni, Defne.. Seni istiyorum."

Ondan o kadar midem bulanıyordu ki, yüzüne tükürmek, hatta kusmak istiyordum. Ama tüm vücudumda hissetiğim korku duygusu elimi oynatmama bile izin vermiyordu.

Titriyordum.. Hem de deli gibi titriyordum korkudan.

Serhat ellerini vücudumda gezdirmeye başladığında irkilerek kurtulmaya çalıştım dokunuşlarından. Ama işe yaramıyordu.. Ben onu itmeye çalışıp çırpındıkça daha çok sıkıyordu kolumu.

Ağlamam giderek şiddetlenirken onun iğrenç vücudu altında korkudan öleceğimi düşünüyordum. Nasıl kaçacağımı, nasıl kurtulacağımı bilmiyordum ve bu beni deli ediyordu.