VİŞNE

Bölüm 33: İyi Uykular Peder

------

Medyadaki şarkıyı bu bölümü okurken dinleyebilirsiniz. İyi okumalar.

------
------

Bölüm 33: İyi Uykular Peder

Can söylediğim şeye hala ruhsuz gibi tepki vermeden dururken önümüzdeki yola baktım gözyaşları içinde. Bu yolun nereye gittiğini iyi biliyordum..

İçinden asla sağ çıkamayacağımız bir uçurumla aramızda 500 metre ya vardı ya yoktu..

Can'ın yüzüne bakıp yavaş yavaş dolmaya başlayan gözlerini görünce söylediğim cümleyi tekrar ettim fısıltıyla.

"Beraber ölelim Can.. Ölelim ve sen babanı bir kez daha hayal kırıklığına uğrat."

Açık kahve gözleri benim yeşil gözlerimi bulduğunda söylediğim cümle kafasını karıştırmış gibi bir ifade vardı suratında. Acele etmezsem ikimizinde son sürat giden bu arabada ölüp gideceğimizi bildiğimden devam ettim konuşmaya.

"Bunu yapmayacaksın Can.. Sende biliyorsun, kendini öldürmeyeceksin. Lütfen kafandaki bu düşünceden kurtul. Eğer babana karşı daha fazla pişmanlık hissetmek istemiyorsan durdur şu arabayı.."

Söylediklerime hiçbir cevap vermiyordu ama elleri titriyordu. Direksiyonu daha sıkı kavrayıp ayağını gazdan yavaşça çekerken azalmaya başlayan hızımızla rahat bir nefes aldım.

Sonra aniden frene bastı ve o uçuruma 20 adımlık bir mesafe kala durdu araba..

Aldığım rahat nefese rağmen hala şoktan çıkamamış bir şekilde önümüzdeki uçuruma bakarken göğüs kafesimden fırlayacakmış gibi çarpan kalbimin sesini duyabiliyordum resmen..

Can titreyen ellerini direksiyona yaslandığında artık gözyaşlarını tutmuyordu. Yüzünü ellerinin içine alıp hıçkıra hıçkıra ağlarken ıslak gözlerimle onu izliyordum. Konuşmuyordum çünkü konuşamazdım. Az önce ölümle burun buruna olmamızın korkusunu daha atlatamamıştım ve ne diyeceğimi bilemiyordum.

Ağlasın istiyordum. Ağlasın ve rahatlasın..

Bu Can'ı ağlarken ikinci görüşümdü ve ikisinde de içimi parçalayacak kadar çok ağlamıştı. O gün o arabada onu öyle ağlarken izlediğimde gözyaşlarıma engel olamıyordum bende..

"Defne.."

Hıçkırıklarının arasında ismimi duyduğumda dikkatle onu dinlemeye başladım.

"Babam beni hiçbir zaman sevmedi biliyor musun?"

7 kelime, bir cümle..

Kısa ve basit bir cümleydi ama o cümlenin benim canımı ne kadar acıttığını tahmin bile edemezdiniz..

Benim bile canımı acıtan bir cümle, o kurarken nasıl ağır bir yüktü ona kim bilir..

Ama bir şey söyleyemiyordum. "Sevmiştir Can." demek istedim, diyemedim. Bilmiyordum çünkü..

Yüzünü ellerinden kaldırmadan konuşmaya devam etti.

"Ben hiçbir zaman ona layık olamadım.."

O an Can'a bağırıp çağırmak istiyordum. Hala kendini suçluyordu ve bunun onu ne kadar yıprattığını görebiliyordum. Ama o farkında değildi sanki.

"Bu sabah onunla kavga ettik Defne." dediğinde düşüncelerimi bırakıp onu dinlemeye devam ettim.

"Biz onunla hep kavga ederiz zaten.. Hiçbir zaman anlaşamadık. Ben ne desem tersini söylerdi, ne yapsam kızardı bana. Ama belki de haklıydı.."