Kapıyı kapatmam ve gözyaşlarımın gözlerimden firar etmesi bir oldu. Öyle bir ağlıyordum ki, biri görse açıklayamazdım sebebini.
"Buna mı ağlıyorsun böyle manyak gibi?" derdi bana muhtemelen.
Ama evet, buna ağlıyordum. Kapıya yaslanıp yere çöktüm ağl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 13: Aşık Oldum Biliyor Musun?
"Çok güzel.."
Bunu kaç yüzüncü söyleyişimdi bilmiyordum ama kendi kendime mırıldanıp duruyordum bu lafı.
Bu söyleyeceğim şeyden sonra deli olduğumu düşünebilirsiniz belki ama, Lucio gittikten sonra dakikalarca yeni elbisemi izlemiştim.. Kumaşına bir bebeğe dokunuyormuşum gibi nazikçe dokunup okşamıştım. O kadar güzeldi ki..
Evet tasarımı kusursuz, kumaşı üstün kalitedeydi ama onu güzel yapan bunlar değildi. Güzeldi çünkü Lucio almıştı onu bana.
Elbisemi doya doya izledikten sonra dikkatlice dolabımın içine astım onu. Diğer elbiselerimi bir kenara, onu bir kenara koydum. Bilmeyen biri şu halimi görse, "Elbiseyle bozmuş kafayı!"derdi, kınardı belki beni ama, siz bide onu istediği oyuncak başka birinin olsa bile tek isteği oyuncağın kırılmaması olan içimdeki çocuğa sormalıydınız..
Lucio'yu o kadar çok seviyordum ki, buna kendim bile inanamıyordum. Bu zamana kadar hiç yaşamamıştım bu duyguyu. Ve şimdi her hücremde hissediyordum.
Aşk bu muydu? Eğer bu aşksa, aşk çok güzeldi. Ve eğer bu aşksa, aşk çok zordu aynı zamanda..
Peki bu aşk değilse neydi?
Kendimi yatağa atarken kafamda bu düşüncelerin olması bana, Lucio'ya söylediğim bir şeyi hatırlatıyordu.
"Sen baya edebiyat yapıyorsun artık farkında mısın? Türkçe'n benden iyi.."
Kendi kendime gülümsedim. Bende içimden edebiyat yapıyordum işte böyle. Belki de ondan bulaşmıştı..
İNSAN SEVDİĞİNE BENZERMİŞ DEFNE..
Derin bir nefes alıp verirken iç sesimi tekrar ettim. "İnsan sevdiğine benzermiş.. "
*****
Yok! Yok olmuyor..
Asla ama asla uyuyamıyordum. Saatlerdir uyumaya çalışıyordum ama olmuyordu işte. Gözümü kapattığım an Lucio geliyordu aklıma.. Söyledikleri geliyordu..
"Hem bizimkiler seni çok merak ediyor."
Bu cümleye kocaman bir çığlık atmak istiyordum. O kadar heyecanlandırıyordu ki beni.. Günler sonra ilk defa heyecandan uyuyamıyordum. Korkudan, stresten değil.. Heyecandan! Mutluluktan!
Acaba benim hakkımda ne anlatmıştı ailesine de merak etmelerine sebep olmuştu diye düşünüyordum o an. Ben mesela, anneme o kadar çok bahsetmiştim ki Lucio'dan, nasıl tanıştığımızı sorsanız benden iyi anlatırdı belki.
