My Loving Maffia King

Hoofdstuk 54

~ twee maanden later

Ik zit aan de keukentafel een beetje wat ideeën voor een liedje op een kladblok te krassen. Sinds mam en Faye zijn overleden schreef ik mijn gevoelens altijd op en maakte daar een liedje van. Dat ben ik nu ook aan het doen maar dan van mijn gevoelens van een tijdje terug. Met een tijdje terug bedoel ik net nadat de duivel me heeft verkracht.

'Wat ben je aan het doen?' ik rol met mijn ogen als ik de stem van de ooh zo geweldige Reda hoor. Ja hij woont hier jammer genoeg ook nogsteeds en we kunnen totaal niet met elkaar opschieten. Hij greep het kladblok onder me vandaan en ging ver van me vandaan staan. 'Hey! Geef terug!' riep ik. 'Wat is dit? Je boodschappenlijstje?' ik rolde met mijn ogen en keek hem chagrijnig aan. 'Nee. Nou geef terug!' Reda grijnsde en scande met zijn ogen het blaadje. 'Wow dit is echt mooi wat is het?' 'Alsof het jou wat boeit.' 'Nou...' Jay greep het kladblok uit Reda's handen en gaf hem aan me terug.

'Thanks.' 'Beetje zenuwachtig voor vanmiddag?' ik knikte wild. 'Hoe laat is de rechtszaak ook alweer?' 'Om twee uur en het is nu half tien dus je hebt nog de tijd.' ik knikte. 'Zeg wat ben je eigenlijk aan het doen? Een boodschappenlijstje maken lijkt me stug we hebben gister boodschappen gehaald.' 'Gewoon een liedje.' Mompelde ik. 'Dat verstond ik niet Angel.' 'Een liedje.' Zei ik nu harder. 'Mag ik eens lezen?' 'Even wachten hij is bijna af.' Jay rolde met zijn ogen en kwam naast me aan de tafel zitten.

'Red jij het straks hier alleen?' Reda knikte en ging naast Jay zitten en nam een hap uit een appel. Ooh dat wil ik ook. Ik stond op van mijn stoel en haalde een groene appel uit de fruitschaal en wilde weer teruglopen toen ik zag dat Jay en Reda samen mijn kladblok zaten te lezen. 'Hey!' 'Angel dit is echt mooi. Wat moet er nog aan gebeuren? Ik vind hem af zo.' 'Zou je denken?' ze knikten beide. 'Zing hem eens.' 'Nu?' ze knikten weer. 'Oké dan.' ik schraapte mijn keel. 'Nee wacht.' Ik liep de muziekkamer in en pakte mijn akoestische gitaar. Ik liep de keuken weer in en ging goed staan. 'Komt ie.' Ik schraapte mijn keel opnieuw en begon te spelen.

'Jezus Angel.' 'Ik wist niet dat je talent had.' zei Reda met een vieze grijns. Ooh die wil ik zo graag van zijn smoel af slaan. Anders ik wel! Ik rolde met mijn ogen en liep weer naar de muziekkamer waar ik mijn gitaar opborg. Ik liep naar de kamer van Blake en zag dat hij nog sliep. 'Awh.' Ik liep de kamer verder in en ging voorzichtig bij hem in bed liggen. Hij kroop meteen tegen me aan.

Ik wreef hem over zijn ruggetje en met mijn andere hand over mijn onderhand al wat bolle buik. Maar ik ben ook al twaalf weken zwanger. Jay en ik hebben verzonnen aan niemand te vertellen dat we zwanger zijn van een tweeling. Dat vonden we een leuke verrassing. Alleen Blake, Lisa, Nathalie en wij weten het dus. Ook weten de duivel en zijn vrouw beide niet dat ik zwanger ben. En dat wil ik graag nog even zo houden dus ik doe straks een trui aan die mijn babybuikje afschermt.

De afgelopen twee maanden zijn we heel druk geweest met de rechtszaak die vanmiddag plaats vindt en de bruiloft die volgende week aan bod is. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ik volgende week getrouwd ben met de man waar ik zo veel van hou. De man waar ik mijn leven niet meer zonder kan zien. De man wie mijn hele hart heeft gestolen. De man van mijn dromen. Ik weet dat dit echt ongelofelijk cliché klinkt maar het is zo.

Ik had gister voor de tweede keer mijn trouwjurk gepast. De eerste keer paste hij als gegoten maar aangezien ik zwanger ben en mijn buik dus groeit komt die in de knel met de jurk. Daar hebben ze dus wat aanpassingen voor gedaan en ja. Nu past hij nog steeds perfect en er is ruimte zat voor mijn buik om te groeien. Ik gaapte en sloot mijn ogen voor even terwijl ik het lied voor de twins zacht zong.

'Angel.' Ik werd zacht wakker geschut. Ik opende verward mijn ogen en zag dat ik nog steeds bij Blake in bed lag. Ik keek naar Jay die me met een glimlach aan zat te kijken. 'Wat?' 'Nee niets. Maar we gaan over een uurtje.' Ik schoot ineens overeind. 'Mama stilliggen.' hoorde ik Blake mompelen. Ik rolde met mijn ogen. 'Opstaan meneertje we gaan zo weg.' 'Ikke wil niet.' 'Maar het is heel belangrijk. Het gaat erover of je bij ons mag wonen of niet.' nu ging hij ook rechtop zitten en wreef zijn verwilderde haar uit zijn gezicht.