My Loving Maffia King

Hoofdstuk 8

Pov Alexa

Het is nu drie dagen later. Drie dagen na die vreselijke dag. Drie dagen van pijn en ellende. Drie dagen zit ik nu al op mijn kamer. Vader had de volgende morgen mijn kamer van het slot afgehaald. Waarna ik hem meteen weer van binnenuit op slot had gedraaid. Ik heb van de duivel verder niets meer gehoord. In tegen deel tot mijn broers. Die stonden twee dagen terug de hele dag voor mijn deur smekend om hun binnen te laten. Ik negeerde ze en huilde mijn ogen er de hele dag uit. De pijn werd ook maar niet minder. Voor de mensen die zich zorgen maken. Ik eet wel. Ja eten is mijn grote liefde dat kan ik echt niet achterwegen laten. Eten is een van de weinige dingen die je nooit teleur kan stellen in je leven. Tenzij het op is dan.

Voor de zoveelste keer deze drie dagen wordt er op mijn deur geklopt. Ik negeer het. Het zijn toch mijn broers die naar binnen willen. En ik heb nu te veel pijn om de deur te openen.

'Lex?' hoorde ik een bezorgde stem zeggen. Ik ging recht overeind zitten wat mij een pijnscheut opleverde door mijn onderbuik en onderrug. Ik hitste in pijn. Ik negeerde het en stond op van mijn bed 'Black? Ben jij dat?' vroeg ik schor. 'Uh ja ik ben het. Wil je de deur opendoen?' 'Maar dan zie je me.' 'dat is de bedoeling wijsneus.' zei hij toen grinnikend. Ik grinnikte zachtjes maar voelde weer een pijnscheut door mijn buik gaan.

'Niet schrikken oké?' Vroeg ik. 'Ik zal niet schrikken dat beloof ik.' 'Zijn mijn broers bij je?' vroeg ik nog voor de zekerheid. Ik wil niet dat ze me zo zien want dan vallen er gegarandeerd doden. 'Nee ik ben hier alleen je broers zijn beneden. Ten minste eentje. Ik heb de andere twee niet gezien.' 'Wie is er beneden?' 'Uhm ja...' hoorde ik hem aarzelend zeggen. Ik moest weer zacht grinniken en strompelde naar de deur. 'Beloof je niet te schrikken?' vroeg ik zacht. 'Ik zweer het op alle skittels in de wereld.' Oké. Hij neemt het wel heel serieus als hij alle skittels in de wereld hierbij gaat betrekken.

Ik zuchtte diep. Hier gaat ie dan. Ik draaide de deur van het slot af en deed hem een klein stukje open. Hij duwde de deur verder open en liep de kamer in. Ik sloot de deur achter hem en draaide hem gauw weer op slot.

Hij draaide zich om en keek me bezorgt aan. Hij zette een stap dichterbij waardoor mijn reactie was er meteen een achteruit te zetten. Weer kreeg ik een pijnscheut door mijn buik. Mijn gezicht betrok maar dat kon hij gelukkig niet zien aangezien mijn haar voor mijn gezicht hing. 'Ik zal je nooit wat aandoen Angel.' zei hij. Ik tilde mijn hoofd iets op bij het horen van de bijnaam Angel. Dat is zo lief! Riep de stem in mijn hoofd blij. Ook fijn dat je weer eens iets van je laat horen stem! Ja ik dacht het werd weer eens tijd. Aha.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Jay die weer een stapje dichterbij zette. Blijf staan! Blijf staan! Blijf staan! Riep de stem in mijn hoofd me toe. Ik deed wat ze zei en bleef op mijn plek staan. Hij stond nu recht voor me. 'heb je pijn?' vroeg hij bezorgd. Ik knikte ligt met mijn hoofd. 'Heb ik toestemming om je haar uit je gezicht te halen?' vroeg hij. Ik bleef aarzelend stil staan maar knikte toen de stem in mijn hoofd tegen me begon te schreeuwen.

Hij bracht zijn hand voorzichtig naar mijn gezicht toe en hing de plukken haar achter mijn oren. Hij keek me bezorgt aan. 'Wie heeft dit gedaan?' vroeg hij kalm maar op een manier die bezorgt over kwam. Ik negeerde zijn vraag en keek voorzichtig op. 'Je bent nog steeds prachtig Angel. Ook nu je een blauwe wang hebt. Een snee in je gezicht. En ogen die dof staan. Weetje, het moment dat ik je zag dacht ik wow. Zij is echt prachtig. En toen keek je me aan me die prachtige ogen van je. En ik verdronk er meteen in. En dat gevoel is niet weg. Je bent nog steeds even prachtig ondanks de verwondingen. En ik kan nog steeds in je ogen verdrinken ook al staan ze nu dof.' hij pakte voorzichtig mijn gezicht vast tussen zijn handen zodat ik hem wel moest aankijken.

'Angel je bent echt prachtig. Ik snap het als je daar nu zelf niet in geloofd. Maar hoor het dan van mij. Je bent nog steeds dezelfde meid als drie dagen terug. Met dezelfde schoonheid and a fire burning in your soul. Remember that alright?' ik keek hem strak aan en voelde de tranen zich al vormen in mijn ogen en nog geen paar seconden later hadden ze hun weg gevonden naar buiten en liepen over mijn wangen. Jay veegde de tranen voorzichtig weg. 'Vind je dat echt?' vroeg ik op fluistertoon.

Hij knikte 'ieder woord. Dus laat je niet wijsmaken dat het anders is. Niet door jezelf niet door iemand anders. Oké? Jij bent prachtig en daar is niets aan te veranderen al zit je helemaal onder de littekens. Dat maakt niet uit. Je schoonheid lijdt er niet onder voor mij tenminste niet. Echte schoonheid zit diep van binnen en jij Angel hebt en hart van goud.' Er kroop een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik lied voorzichtig mijn buik los die echt pijn deed als de neten. Maar ik negeerde het en sloeg mijn armen om hem heen. Ook hij sloeg nu voorzichtig zijn armen om me heen.

Zo stonden we voor ik denk vijf of tien minuten en ik liet hem weer los. 'Dankje.' 'Graag gedaan Angel.' opeens voelde ik weer een erge steek opkomen en ik dook ervan ineen. Ik legde beide handen op mijn onderbuik. Niet dat het echt hielp. Ik voelde me een beetje draaierig worden en begon zwarte stipjes in mijn beeld te zien. Jay probeerde me te ondersteunen en riep om hulp. Hij pakte mij op en legde me neer op het bed en draaide de deur van het slot af. Waarnaar mijn drie broers de kamer in kwamen stormen.

Niet dat ik er zelf echt veel van meekreeg. Ik was met mezelf in gevecht om bij bewustzijn te blijven. 'Fucking bitch dat hij is!' hoorde ik Juan boos roepen. Eron daarentegen kwam meteen op me afgerent en voelde aan mijn voorhoofd. 'Jongens ze moet echt naar het ziekenhuis.' hoorde ik hem in de verte zeggen. Voor ik het wist werd ik door twee grote handen opgetild en rende ze met mij naar beneden. 'We pakken mijn auto wel.' hoorde ik denk Jay zeggen.