My Loving Maffia King

Hoofdstuk 3

Pov Alexa

Vandaag is de dag. Vandaag ga ik mijn aanstaande man ontmoeten. Ik kijk er niet echt naar uit. Ik had altijd gehoopt dat ik zelf zou mogen kiezen met wie ik uiteindelijk wil zijn. Maar ook dat heeft vader leuk van me afgepakt. Ja ik weet het. Het klinkt heel cliché maar ik heb hier altijd al van gedroomd. Ik praatte hier urenlang over met mama en Faye. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan ze denk. Mijn kleine zusje Faye. Veel te jong heen gegaan. Mijn beste vriendin van me afgepakt. En waarom?! Ja wie kan het zeggen. Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen. Ik wreef ze ruw uit mijn gezicht en keek naar mijn motorhelm die op mijn bureau lag. Ja dat ga ik doen. Ik ga een stukje op mijn baby rijden.

Ik trok mijn motorpak aan over de kleren die ik al aan had, pakte mijn helm van het bureau en liep met mijn helm onder mijn arm naar beneden. Ik geef mijn broers een hoofdknik als begroetring en loop richting garage. 'Ik denk niet dat motorrijden zo'n goed idee is met je ribben!' hoorde ik Eron nog roepen. Ik wuifde het weg en liep stug door. Eenmaal in de garage aangekomen liep ik naar mijn baby toe. 'Mama heeft jou gemist maar ik ga je nu lekker veel aandacht geven.' ik stapte op mijn matzwarte Naked A 2017. Ik pakte mijn telefoon en oortjes uit mijn broekzak en zette een playlist van Nickelback op. Ik stopte mijn telefoon goed weg en deed mijn helm op. Ik draaide de sleutel om en gaf en dot gas en reed als een speer weg. Weg van hier. Weg van de plek van al mijn pijn en leed. Op naar mijn save heaven. Eron had gelijk. Het is niet heel prettig met mijn ribben. Maar... I don't give a fuck.

Er is iets aan motorrijden dat me het gevoel geeft dat ik vrij ben. Vrij van al het leed dat de wereld me heeft gegeven. Vrij van mijn ooh zo geweldige vader. Proef het sarcasme. Het gevoel dat ik krijg van het rijden op mijn motor geeft me vleugels. Ik voel me zo vrij en zonder zorgen dat ik voor altijd wel zou willen blijven rijden en nooit meer af wil stappen. Ik hou van het gevoel van de wind in mijn haren. En als je een scherpe bocht neemt en de weg steeds dichterbij komt je de neiging krijgt de weg onder je aan te raken. Ook is het een makkelijke manier om nergens meer aan te hoeven denken.

Niet aan alle blauwe plekken en gebroken botten die mijn vader me heeft gegeven. Niet aan de jongen die mijn hart had gestolen en het vervolgens recht voor mijn neus fijnknijpt en erop trapt als een druif en me dan vervolgens het ergste wat ik vind dat iemand kan overkomen aandoet. Niet aan alle pijn die ik iedereen bezorg door simpel weg te bestaan. Niet aan mijn moeder en kleine zusje die recht voor mijn ogen zijn vermoord. Ik zuchtte en luisterde naar de muziek van Nickelback. Muziek mijn andere save heaven. Net zoals mijn motor en de plek waar ik nu heen ga. De plek waar ik kan nadenken over mijn verklote leven. De plek waar ik tot rust kom. De plek die van mij is. De plek waar niemand die ik ken vanaf weet zodat ik alleen kan zijn. Mijn plek. Mijn save heaven.

Na een halfuurtje kwam ik aan. Ik zette de motor af en alles was stil. Op mijn muziek na dan. Toen ik die ook af had gezet was het stil. Ja nu was echt alles stil. De oorverdovende stilte waar ik van houd. Maar ook zo erg verafschuw. Waar ik geen genoeg van kan krijgen en waar ik niets mee te maken wil hebben. Ik stapte af en liep verder naar de rand van de klif. Ik ademde diep in en genoot van het uitzicht. Ik ben hier gekomen toen het me allemaal even te veel werd. Mijn vader was voor de verandering weer eens boos op mij. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn vader. Maar dan wel van de man die hij was voordat mama en Faye overleden.

Hij was de beste vader die je maar kon bedenken. Hij gaf om me. Hij gaf zelfs om mijn gevoelens. Ik kon alles tegen hem zeggen. Hij was mijn houvast hij was naast de rest van mijn familie mijn save heaven. Maar nu. Nu gebruikt hij alles waar ik hem mee in vertrouwen heb genomen tegen me.

Ik sluit me nu liever op of ga weg dan dat ik tegen iemand praat over mijn gevoelens. Want voor je het weet keert die persoon zijn rug naar je om en gebruikt alles wat je tegen hem hebt gezegd om je leven nog erger te verkloten. Om je in je rug te steken wanneer je niet kijkt. Nou ik heb daar wel genoeg van gehad en besloot mijn gevoelens voor me te houden. Ook voor de jongens. Ik weet dat ik ze daarmee kwets maar er is te veel in mijn leven gebeurt om dat te doen. Ik vertrouw ze met mijn leven. Honderd procent. Nee schrap dat. duizend procent. Ik weet dat ze echt om me geven. En dat ze me nooit zouden verraden zoals mijn vader heeft gedaan. Vader. Wat een woord. Eerder de man die me het leven gaf een daarna niet meer naar me om keek. Spermadonor is een betere omschrijving.

Ik rolde met mijn ogen. Nee als ik moeder word wat trouwens mijn grootste wens is, zou ik van mijn kinderen houden en ze liefde laten kennen zoals mijn moeder deed. En de tijd dat ik moeder word zit er vast snel aan te komen aangezien ik ook al ben uitgehuwelijkt aan een of andere harteloze maffiazoon. De Maffia King om precies te zijn. Dus wordt er vast van ons verwacht dat we snel kinderen krijgen. Als ik ze überhaupt kunnen krijgen. Ik weet dat niet voor iedereen de kans is weggelegd ouder te worden. Al wil je het nog zo graag. Ik weet ook dat ik een kleine kans heb op nog zwanger te raken door wat er op die vervloekte dag gebeurde.

Ik schudde de gedachten van me af en zuchtte diep. Hoe zou mijn aanstaande man zijn? Zou hij echt zo harteloos zijn als iedereen zegt? Eron zei dat hij zo is geworden door iets in zijn verleden. Wat zou dat zijn geweest? Vergelijkbaar met wat ik allemaal heb meegemaakt? Want dan begrijp ik het volkomen. Ik kom op school ook altijd als harteloos over. Maar dat doe ik alleen om mijn hart te beschermen tegen nog meer beschadiging. Want als dat gebeurt weet ik niet of ik er ooit nog boven op kom.

Ook weet ik niet wat ik zou doen als er nog een grote tegenslag in mijn leven komt. Ik sta al op het punt van breken. Ik weet niet of ik nog veel meer aankan. Maar misschien. Heel misschien is Jayro toch zo slecht nog niet. Misschien is hij wel heel anders dan mensen denken. Wordt hij net als ik verkeerd begrepen en daarop afgerekend door society.

Ik ben in de duisterste periode in mijn leven waar ik de drie personen waar ik zoveel van hield voorgoed ben verloren, ook al mijn vrienden kwijtgeraakt. Ze vonden dat zoveel mensen hun dierbare verliezen en ik me dus aanstelde. Zelfs mijn fucking beste vriendin Allison zei dat ik mijn eigen aanstelde en dat het niet zo fucking erg was! Mijn beste vriendin die ik al kende vanaf mijn geboorte.

Snap je nu waarom ik mensen niet zo makkelijk meer binnen laat? Je wordt toch alleen maar verraden. In je rug gestoken. Of zoals ze in het liedje true friends van Bring Me The Horizon zingen. True friends stab you in the front. I wouldn't hold my breath if I was you. You broke my heart and there's nothing you can do. And now you know, now you know. True friends stab you in the front.

Jepp I know the feeling. It happened to me many times before. Nog voordat ik er ergen in had begon ik te zingen. Alleen hier en bij de jongens kan ik het. Bij de jongens trouwens ook alleen als vader niet thuis is. Hij heeft het namelijk voor mij verboden om te zingen. Waarom? Geen idee. Ook zegt hij dat ik het totaal niet kan en er sowieso beter mee kan stoppen en het nooit meer moet doen om zo niemand gehoorbeschadiging te geven. En het naïeve meisje dat ik was geloofde het ook. Ik stopte met zingen. Het gene wat me altijd vreugde bracht. Het gene wat ik iedere dag de hele dag door deed.

Op een gegeven moment was het mijn broers opgevallen en hadden ze me erop aangesproken. Ik had ze verteld wat mijn vader tegen me had gezegd. Zij waren het niet met hem eens en zeiden dat ik juist prachtig kon zingen. Beter dan iedereen die ze ooit hadden gehoord en dat ze mijn zangstem miste. Ik trok me er eerst niets van aan. Maar de drang om te zingen kwam steeds erger naar boven hoe langer ik het niet deed en de jongens die maar zeurde dat ik voor ze moest zingen hielp ook niet echt mee. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en ben gewoon gaan zingen. Alleen was vader thuis en heeft me dus een paar klappen verkocht. En ik kan je vertellen, dat waren geen zachte. Maar het was niets dat me tegen hield. Ik begon te zingen op de momenten dat hij weg was. En beetje bij beetje vond ik mijn oude zelf terug.

Ik zuchtte diep en liep weer terug naar mijn motor. Ik besloot om nog een stukje rond te rijden en daarna terug naar hel te vertrekken. Ik stapte mijn motor op. Deed mijn muziek weer in en mijn helm op. Ik startte de motor en er gierde een prachtig geluid uit de uitlaat. Ik zuchtte diep en reed weg.

Na anderhalf uur reed ik de oprit op voor ons huis. Ik reed mijn motor de garage in en zette hem uit. Ik borg mijn telefoon en oortjes op en deed mijn helm af. Ik schudde mijn haar los en liep met mijn helm onder mijn arm het huis in. Het moment dat ik het huis in stapte waren er allemaal ogen op mij gericht.