"Durumu nasıl?" Kapının arkasından ona bakıyordum, Efe'nin annesine yani.
"Daha iyi, tekrardan teşekkürler." Kafamı sallamıştım.
Yanındaki kadının kim olduğunu soracakken Efe soracağımı anlamış olmalı ki cevap verdi.
"Teyzem, yani annemizin en yakın arkadaşı. Beyza Teyze." Kafamı salladım anladığıma dair.
"Sen ne yapacaksın bugün?" Sorgularcasına bana baktığında dudak büzdüm.
"Yurda gideceğim ziyarete. Ondan önce de oraya götürmek için alışveriş yapabilirim." Kafasını sallamıştı.
Sürekli adım atan oydu, aramızı düzeltmek için. Bu sefer ben adım atacaktım.
"Gelmek ister misin?" Şaşkınlıkla bana baksa da şaşkınlığının yerini hemen bir gülümseme almıştı. Kafasını aşağı yukarı sallamıştı.
"Deniz Abla!" Burak, yanıma doğru koştuğunda gülerek sarıldım ona.
"Oğlum, halan o senin." Efe'nin söylediğiyle bakışlarım saniyelik olarak ona gitse de bir şey söylememiştim.
"Hala mı?" Efe kafasını sallamıştı. Burak'ın boyuna gelecek şekilde eğilip konuşmuştu.
"Çünkü o benim öz kardeşim." Burak kafasını sallamıştı hemen.
"Deniz Hala, Hala!" Hala da olduk iyi mi?
-
"Deniz, beni unuttun sandım!" Emir koşarak yanıma geldiğinde ona sımsıkı sarıldım.
"Özür dilerim, bu aralar gerçekten çok yoğundum. Bunu nasıl telafi edebilirim?" Güzel bir şekilde konuştuğumda onun cevabı belliydi, sarılarak.
Müdire hanımın bakışları yanımda duran Efe'ye takılmıştı.
"Demek birbirinizi buldunuz."Söylediği şeye şaşkınlıkla bakıyordum.
"Anlayamadım?" Sorgularcasına Müdire Hanıma baktığımda gülümsedi ancak buruk bir şekilde.
"Tatsız konuları konuşmayalım şimdi." kafamı iki yana salladım.
"Konuşalım."
"Sana dokunmaya çalışanların az daha ölme sebebi karşında duruyor." Annesinin haberi yoktu ancak o biliyordu. Bildiğini belli etmedi, benim anlatmamı istedi.
Gerçekten de hayatımda yaptığı şeyleri söylemedi bana. Şaşkınlıkla ona baktım.
Belki de bazı şeylerin sonlanmasının tek sebebi Efe'nin o çocukları adam akıllı benzetmesiydi.
"Peki ya siz, siz neden söylemediniz?" Kırgınlıkla müdire hanıma doğru konuşmuştum.
"Neyi söylemem lazımdı Denizciğim?"
Efe'ye döndüğümde kulağıma eğildi.
"Abin olduğumu bilmiyor, sadece gizlemesini istediğimden dolayı söylememişti." Kafamı salladım anlayışla.
Mert Hakan: Bebeğim nerdesin?
Deniz: Hayatım yurttayım.
Deniz: Çocukları ziyarete geldim.
Mert Hakan: Yalnız mısın?
Deniz: Hayır.
Deniz: Abimleyim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Querencia || Mert Hakan Yandaş
Fanfiction"Biliyor musun Querencia, İnsanın kendini en güvende, güçlü ve rahat hissettiği, kendi olabildiği, yuvası gibi gördüğü yer demekmiş." Gözlerinin içine baktığımda bu açıklamama karşı gülümsemişti. "Senin yanındayken kendim gibi olduğumu hissediyorum...
