Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi' cesaret geliyor galiba.
Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın?
Patron: Kendini altımda...
Ama iki bölüme de yıldız vermeyi unutmazsanız sevinirim
Sizi sevirem💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
¤¤¤
"Ne yani kaçmaktan mı bahsediyorsun?"
"Kaçmak ve gitmek, ikisi ayrı şeyler. Ben sana kaçalım demiyorum, çünkü korkaklar kaçar. Gidelim diyorum. Sen iste yeter."
O beni uzun zamandır tanıyor olabilir ama ben onu sadece bir haftadır tanıyorum. Karakterini ne derecede biliyorum?
Birlikte yaşanacak biri mi?
Ya da ben onun için öyle miyim?
Uğruna bulunduğum limanı hiç düşünmeden yakıp gidebileceğim biri mi?
Korkuyorum. Yağmurdan kaçarken doluya tutulmaktan çok korkuyorum.
Bunu ona söyleyemem, söylersem kalbi kırılır.
"Hayır, bunu yapamam." diyerek başımı iki yana salladım. "Okulum bitene kadar sabredebilirim ama şu an doğru bir zaman değil. Şunun şurasında ne kadar kaldı ki?"
"Altı ay," dedi beni delirtmek ister gibi, "evet fazla bir şey kalmamış, bence de dayanabilirsin. Hadi gel seni okula bırakayım." diyip arkasını döndü ve ağır adımlarla uzaklaşırken, ardında bir enkaz bıraktı.
Etrafa bakınarak ona yaklaştım. Arabanın kapısını benim için açmıştı. Son bir kez gözlerine baktım ve geçip oturdum. Az sonra yanımdaki koltuğa oturdu ve aracı çalıştırdı.
Bizimkisi bir fırtına gibi başladı, yine bir fırtına gibi son bulmasını hiç istemem.
Yağmur damlaları yavaş yavaş artmaya başladı. Arabanın sileceklerini çalıştırdı. Yağmur camları sertçe dövüyor, gök ara sıra gürlemeye devam ediyordu.
"Gökhan," diye seslendim ona. Bakışlarım hâlâ dışarıdaki yağmurlu sokaklardaydı.
"Söyle yavrum."
"Başım sıkışırsa, bir gün her şeyden bıkarsam sana gelebilir miyim?"
"Sormana bile gerek yok. Öbür evimi de biliyorsun, bunu da. Ne zaman istersen çık gel."
"Teşekkür ederim."
"Niçin?"
Derin bir iç çektim. "Yakınlarım beni anlamazken, beni anladığın için."
"Yaş o kadar da önemli değilmiş, ben bunu sende öğrendim." dedi.
Ona doğru döndüm ve gülümsedim. Bir anlık bana bakarak gülümseyip, yeniden önüne döndü.
