Vazgeçilmek.. Bu kelimeyle ilk tanışmam bulunduğum yerin bir yetimhane olduğunu anlamamla başladı. "Ailen vazgeçti senden." dediler. Hayatımın her anında bu duyguyu atmak istedim. Yeni koruyucu ailelere gönderildim. Onlar beni sever sandım.Ama her zaman ve her yerde ilk vazgeçilen kişi bendim.
Çalıştım, çabaladım, Doktor oldum. Belki de Vazgeçilmez olabilmek için en başarılısı ben olmalıyım dedim.. Ama hiçbir zaman o içimdeki hissi çıkarıp atamadım . Hayatına girdiğim her insanın nasıl olsa benden vazgeçeceği hissini içimden bir türlü atamadım..
Düşüncelerinden sıyrıldı Kenan Ece'nin sesiyle. Yine odanın önüne çökmüş öylece orada düşüncelere dalmıştı. Gecenin geç saatleriydi. Çok mutlu bir akşam geçirmişti kardeşiyle. Ama yine de aklındaki korkuları susturamıyordu.
"Kenan?" dedi Ece elindeki kahve bardaklarından birini Kenan'a uzatırken. Kenan kendine gelse de hâla düşünüyordu. Ne yapacaktı, nasıl yapacaktı.. Kafayı yemek üzereydi.
"Veysele abisi olduğumu söylediğim ilk gün o kadar korktum ki , benden vaz geçecek, beni sevmeyecek diye o kadar korktum ki " dedi. Ece bir şey dememişti.
"Ama sonra sarıldı bana, ne zaman kötü hissetsem hep yanımdaydı. Bana o kadar çok değer verdi ki" dedi Kenan dolan gözlerini açıp kapatarak, ağlamasını durdurmaya çalışıyordu.
"Ben hiç bu kadar sevilmedim."
"E kardeş başka tabii" dedi Ece.
"O bana sımsıkı sarılıp Abi diyor ya , yüreğimi söküyorlar sanki.."
"Ben kardeşimi kaybedemem" dedi Kenan elindeki bardaktan bir yudum alırken. İstemeden de olsa yine düşüncelere dalmıştı.
Benden vazgeçmeyen tek kişi oydu. Ne zaman kötü hissetsem şevkatle sarıp sarmalayan, iyi miyim, yoksa kötü müyüm diye düşünen de sadece oydu. Küçük kardeşim Veysel.. Bana tüm kırıklıklarımı sevgisiyle unutturan Canım Kardeşim..
Önceleri benden vazgeçmesinden korkardım deli gibi. Onu iyilestireceğimden o kadar emindim ki.. Ama şimdi onu öyle acılar içinde kıvranırken gördüğümde, içimde bambaşka, diğer tüm korkuları geçen bir korku daha büyüdü. "Ya Kardeşimi kaybedersem.." . Ne kadar bu korkuyu içimden atmaya çalışsam da başaramadım..
Gözlerini kapattı Kenan. Daha bir kaç saat öncesini düşündü. Birbirlerine bakıp kahkahalar eşliğinde dakikalarca dondurma yeyişlerini, kardeşinin küçücük bir çocuğun heyecanıyla ondan pamuk şekeri isteyişini hatırladı.. Kardeşinin yorulunca hemen kendisine dayanmasını, banka oturduklarında hemen başını omzuna yaslayışını hatırladı. Kendisi kardeşini kaybetmekten delicesine korkarak kardeşinin kokusunu içine çeke çeke ona sarılırken, kardeşinin söylediği cümleleri anımsadı
"Abi eğer sen benim yanımda olursan, Ben dünyanın en güçlü insanı olurum." "Dayanırım abi, Her şeye dayanırım."
"Yeter ki sen benimle ol"
bu da "senden vazgeçmem"demenin başka bir yolu değil miydi sahi. Kenan kendine gelmek zorundaydı, bilincindeydi bunun. Kardeşi ona tutunup güç alıyordu, o da kardeşine her zaman güç olacaktı, Ağlayıp sızlanmayacaktı, kardeşi iyi olacaktı.
O gece aklına akşamki o mutlu anıları getirip öyle uyuyabilmişti ancak Kenan. Orada kafasını duvara dayayıp öylece uyumuştu. Kardeşinin kokusu doluyordu burnuna.Ona sarıldığı an içine çektiği o koku doluyordu. Gözlerini açtığında tepesinde Ece'yi görünce irkildi.
