Bazen kaybederek başlar hayata insan. Bazı insanlar hep kaybeder bu hayatta, işte ben o insanlardan sadece bir tanesiyim. Neyi kaybettiğimi sadece tek bir kelimeyle anlatabilirim : Hayat. Ben hayatı kaybettim. Kimsesi varken kimsesiz olanlardandım ben. Annesinin, babasının sevmediği o oğlan çocuğu. Hayalleri çalınan o oğlan çocuğu. Düğüncü Muammer'in Mesmursuz Oğlu "Veysel"
İnsan sürekli kaybettiğinde , bir şey kazanamaz gibi geliyor bu hayatta. Hep daha fazla kaybedecek, hep daha fazla yarım kalacakmış gibi..
...........
Kenan duyduğu cümleyi sığdıramıyordu yüreğine.
"Ama nasıl" diyebildi sadece.
"Çok geç" dedi Fuat "Çok geç kalınmış"
Kardeşini daha yeni bulmuştu Kenan. Kabul edemezdi bunu.
"Kemoterapiye başlaması gerekiyor."dedi kendisine Cevap vermeyen Kenan'a
"Kardeşin için bu süreç çok sancılı olacak Kenan" dedi Sanki Kenan'a zaten bildiği ama kabullenmek istemediği gerçekleri hatırlatıyordu.
"Ben bakanlığı aradım" dedi Fuat. "Senin yanına başka bir doktor daha tayin olacakmış. Bugün ya da yarın tayini onaylanır dediler." dedi Fuat.
Hiç ses gelmiyordu Kenan'dan öylece kalakalmıştı. "Kendine gel Kenan" dedi Fuat. "Senin güçlü durman gerek." dedi. Dediği şeylerin Kenan üzerinde zerre etkisi olmadığını görebiliyordu. Sonuçta yıllar sonra kardeşini bulmuş ve onu kurtardığını düşünmüş bir insana "kardeşin ölüyor" dediğinizde onun güçlü olmasını bekleyemezdiniz.
Yapması gerekenin farkındaydı Kenan. Ama yapabilecek miydi, bunu kendisi bile bilmiyordu açıkcası. Bu durumu Veysel'den saklamayı düşündü önce, ama ilacın yan etkilerinden sonra anlayacağını biliyordu. Kardeşine nasıl söyleyeceğini bilmese de bunu anlatmak zorundaydı.
Önce Annesi ve babasına anlatmıştı durumu. Babasının her zamanki umursamaz tavırları sinirini bozsa da umursamamayı tercih etmişti. En çok çekindiği iki insana bu durumu anlatmayı sona bırakacaktı. Dedesine , Amcaoğullarına ve ailenin kalanına durumu anlattığında artık kaçınılmaz sonun geldiğini biliyordu Kenan. Kardeşine ve Cemile'ye bunu anlatmak zorundaydı.
Kardeşiyle yalnız konuşmak istediği için önce Cemileyi oturtmuştu karşısına.
"Cemile ben çok özür dilerim" dedi mahçup bir tavırla. Cemile anlamaz gözlerle baktı Kenan'a
"Abi? Neden özür diliyorsun ki benden?" dedi Cemile.
"Ben yaptım sanmıştım. Kardeşimi iyileştirdim sanmıştım" dedi Kenan sabahtan beridir içinde biriktirdiği hıçkırıkları dışarı salarken.
Cemile'nin gözlerinden yaş boşalmaya başlamıştı hemen.
"Veysel'in hastalığı yayılıyormuş." dedi Kenan.
"Ama ilaç? o iyi gelecekti Cankuşum'a " dedi gözünde yaşlarla Cemile.
"Geç kalınmış. Eğer o ilacı daha önce alabilseydi. " dedi. "Eğer ben onu daha önce bulabilseydim .."
Cemile oturduğu yerden kalkıp yanına oturmuştu Kenan'ın .
"Sen hiçbir şeyi değiştiremezdin." dedi. "Sen kimsenin yapmadığı kadar çok şey yaptın Veysel'im için." dedi.
"Peki şimdi ne olacak?" dedi.
"Kemoterapi alacak" dedi Kenan . Sesi titriyordu hâla.
"Yan etkileri olacak" dedi, kendini kaybetmemeye özen gösteriyordu.
