Karanlık bir kuyudaydı sanki Kenan, Uzun zamandır çıkamıyordu oradan. Babası ve Kardeşini aynı anda hastanede görmek onun başına gelebilecek en kötü şeylerden bir tanesiydi belki de. Nefes alamadığını hissettiği zamanlardan bir tanesindeydi yine. Başını omzuna koymuş , ona biraz daha sarılan kardeşine baktı. Belki de dayanabilmesini sağlayan tek şey kollarında mışıl mışıl uyuyan küçük kardeşinin sevgisiydi.
"Abi" dedi gözlerini henüz açmış kardeşi ona bakarak .
"Kardeşim? ne oldu? Niye uyandın?Ağrın mı var ?"
Veysel gülümseyerek doğruldu.
"İyiyim ben "
"Ben iyiyim de, Sen iyi misin ?" dedi. Kendine anlamaz gözlerle bakan abisine.
"En son ne zaman uyudun sen?" dedi hesap sorarcasına.
"Bunun için mi uyandın yani ?" dedi Kenan da sorgularcasına.
"Ha, sen, sen bu kadar kötü görünüyorken uyuyabileceğime inandın yani" dedi Veysel. "Tamam ilaçlar yüzünden bi 10 ya da 15 dakika sızmış olabilirim. Ama bu abimin kötü olduğunu anlamayacağım anlamına gelmiyor."
"İyiyim ben" dedi Kenan kardeşini geçiştirmek amacıyla.
"Ben inanmadım, Külahım sen inandınmı ?" dedi yan tarafında birisiyle konuşuyormuş gibi yaparak Veysel . "Külahım da inanmamış."
Kenan gülümsemesine engel olamamıştı. Kardeşinin bu halleri hoşuna gidiyordu. Yorgunluğunu ve diğer tüm acıları bir nebze öteye itebiliyordu kardeşi sayesinde.
"Abi?"
Çekingen çekingen kendisine bir şey söylemeye çalışan kardeşine baktı Kenan.
"Söyle kardeşim" dedi. Kardeşi hâla gözlerini kaçırıyordu.
"İşte tam olarak bu yüzden sana layık bir kardeş olmadığımı düşünüyorum" dedi Veysel birden.
""Ben Acı çekiyorum" diye bağırıyor yüzün." dedi. Kendisine merakla bakan abisine baktıktan sonra ekledi. "Gözlerinde hep bir pus var abi. Saklamaya çalışsan da olmuyor, beceremiyorsun" dedi. Cümlelerini seçerek konuşuyordu. Abisini yeniden yaralamak isteyeceği son şey bile değildi
"Ben her düştüğümde sana sığınabiliyorum. Abimsin çünkü, Çünkü güveniyorum sana." dedi Veysel. Gözleri dolmuştu,Belki de söyleyeceği cümle sebebiyet veriyordu buna.
"Peki ya sen ?" dedi, sesinin titremesine engel olamamıştı.
"Sen neden güvenmiyorsun bana ?"
"Sana güvenmediğimden değil, seni çok sevdiğimden, üzülmeni istemediğimden" diyecekti ki , dememişti, diyememişti Kenan. Kendisine dolu gözlerle bakan kardeşine baktı. Hiçkimse onu bu kadar sevmemişti.
Kardeşinin doğrulmuş ve bedenini artık duvara yaslıyor oluşundan kuvvet almıştı belki de Kenan. Aslında yapmayı düşünmediği bir şeydi, ya da aslında yapmayı düşündüğü ama cesaret edemediği bir şeydi uzun zamandır. Bedenini yavaşca biraz aşağı doğru kaydırdı. Başı kardeşinin omzuyla buluştuğunda Kenan'ın içinde o umut ışığı yeşermişti yeniden. Kardeşinin sebep olduğu umut ışığı...
Gözlerini kapattı yavaşca. Gözlerinden 2 damla yaşın düştüğünü hissedebiliyordu. Yavaş yavaş içine dolan huzurla derin bir nefes aldı Kenan. Kardeşinin kollarında huzur bulmayalı ne kadar zaman olmuştu sahi hatırlayamadı. Kardeşinin elini elinin üstünde hissetti. İçine bir ağırlık çökmüştü birden..
Sanki içinde bir oda varmış da bir şey çıkmak için kapıyı yumrukluyormuş gibiydi. Kardeşine sıkı sıkı sarılıp içini dökse, ağlayabildiği kadar ağlasa ne olurdu sanki, üzer miydi kardeşini acaba ?
