Tüm korkular bir araya gelmiş, sanki kalbini söküyormuşcasına acıtıyordu canını. Olduğu yerden hızla yöneldi abisinin yanına elini kavramış öpmeye başlamıştı yeniden. Asistanlar onu tutup dışarı çıkarmak istese de o abisinin eline kenetlemişti kendi elini, bırakmayacaktı.
"Hayır, Hayır. Abimin yanında kalıcam ben" dedi gözyaşları içinde. Fuat karşısındaki adama baktığında tüm bedenini kaplayan çaresizliği görüyordu.
"Bırakın kalsın" dedi. "Defiblatör nerde!"
2 kişi defiblatörü getirirken Ece de Telaşla içeri girmişti..
"200"
"Hazır!"
Fuat Defiblatörün iki ucunu Kenan'ın göğsüne bastırdığında Veysel abisinin yatakta havalanan cansız bedenine baktı. Bedeni tekrar yatakla buluştuğunda Ellerini öptü tekrar.
"300"
"Hazır"
Abisinin bedeni bir kez daha havalanıp yatakla buluştuğunda Veysel nerdeyse ağlamaktan nefes alamazken seslendi abisine.
"Abi, hadi ne olur beni bırakma, abi ne olur."
"Hocam hasta dönmüyor" dedi asistanlardan biri.
Fuat da tüm umutlarını kaybetmişti.
"Ne olur, ne olur bi kere daha ne olur " dedi Veysel. Çıldırmış gibiydi.
"Abi, Abim , yemin ederim, bak yemin ederim. Eğer iyileşirsen tedaviyi de kabul ederim her şeyi de yaparım. Abi gitme ne olur gitme." dedi Elini bir kez daha öpmüştü.
Fuat karşısında yalvaran Veysel'i görmeye dayanamamıştı belki de
"Bir kez daha. Son Kez.. 300 "
"Hazır hocam "
Fuat son kez iki ucu Kenan'ın göğsüne bastırdı.
Veysel içinden hep aynı şeyi mırıldanıyordu. "Allahım ne olur abime bir şey olmasın"
"Hocam değişiklik yok" dedi Hemşirelerden biri
" Yaz kızım, Ölüm saati 23.48" dedi Fuat gözlerinden yaşlar akarken . Ece kendini olduğu yere bırakırken Veysel olduğu pozisyonda kalmıştı. Bu mümkün değildi abisi ölemezdi.
Hemşirelerden biri üzerine örtüyü örtmeye yeltendiğinde Fuat durdurmuştu onu. "Bırakın vedalaşsınlar."
Veysel abisinin yanaklarına koydu ellerini. Abisinin alnını öptü.
"Neden yaptın bana bunu?" dedi gözyaşları içinden. "Sen bana söz verdin, gitmem dedin, bırakmam dedin." dedi Veysel. Bu acının tarifi felan yoktu. Veysel'in bu kadar sakin olmasına Fuat dahil herkes şaşırıyordu. O hastanedeki herkes tanıyordu Veyseli.
"Neden ya neden? " dedi bağırarak ağlarken. Abisinin cansız vücuduna kapanmıştı.
"Abi, ne olur gitme, yalvarırım gitme. Abi ne olur ne olur " dedi hıçkırıklara boğulmadan önce... Çok geçmeden gözlerinin karardığını hissetti sadece. Ama umrunda değildi. Abisinin olmadığı dünyada onun ne işi vardı sanki..
Veysel kendini kaybetmişti, başı abisinin göğsünde yummuştu gözlerini ..
Belki de iki kardeş için bu bir sondu...
2 hasta bakıcının yardımıyla Veysel'i Sedyeye almışlardı. Ece hemen yanında bitmişti. Hâla Kenan'ın öldüğünü kabullenemezken Veysel de ölemezdi. En azından bunu borçluydu Kenan'a. Veysel odaya alınmıştı.. Peki ya Kenan..
