Bazen hep kışta kalacakmış gibi gelirdi mevsimim. Zaman geçse de benim kışım hiç bitmeyecekmiş gibi. Ama unuttuğum bir şey vardı, uzun zaman sonra yeniden hatırladığım bir şey...
*******************
Elif de Cemileye kalp masajı yapmaya başlamıştı. Veysel ise duvarın bir köşesinde çaresizce çökmüş başını elleri arasına almış sessiz sessiz gözyaşı döküyordu. Aslında her yeri kırıp dökebilirdi. Ama yapamıyordu işte. Buz gibi soğuk bir el onu olduğu yerde donduruyordu sanki. Önündeki kabus gibi manzaraya bakıyordu öylece.
"Hadi amcasının güzeli hadi" dedi Kenan hâla bebeği hayata döndürmeye çalışırken. "Biri ambulansı arasın." dedi sert bir sesle. "Asuman, sen babanı ara, sor bakalım yolu açmışlar mı?" dedi. Aklı 40 farklı yerde olmak zorundaydı, yoksa bu cehennem gibi andan çıkmalarına imkan yoktu.
"Ambulansı aradım" dedi Dilek. "Yolu açmışlar" dedi Asuman da yandan. Bu biraz olsun içini rahatlatmıştı Kenan'ın. Çok geçmeden ambulansın siren sesi duyulduğunda bebekten nabız aldığını hissetmiş ve zafer kazanmışcasına gülümsemişti. Ambulans görevlileri yanlarına gelirken Kenan, Eliften Cemileyi devralmış Cemileye kalp masajı yaparken bir yandan da olayı görevlilere açıklıyordu.
"Bebeğe acil solunum desteği gerekiyor. Uzun süre soluksuz kaldı." dedi bası uygulamaya devam ederken. "Hadi Cemile, bak kızın geldi bile. Hadi abicim, sıra sende. Hadi!" dedi tüm gücünü kullanıyordu.
"Siz bırakın, biz devralalım" diyen sağlık memuruna cevap veriyordu bir yandan da . "Doktorum ben. Ne yaptığımı biliyorum. Siz bebeğe bakın" dedi kalp masajına devam ederken. Elif de boynundan nabzını almaya çalışıyordu.
Kaç dakika olmuştu bilmiyordu Veysel, her şey bulanıktı sanki, sanki bitmek bilmeyen bir döngüde sıkışıp kalmışlar gibiydi. Belki de Elif'in rahatlamış sesiyle derin bir nefes alabilmişti Veysel.
"Nabız geldi!" dedi Elif rahatlamışcasına. Kenan derin bir oh çekerek Cemilenin üzerinden kalkarken Ambulans görevlilerinin aşağıda olması nedeniyle Kenan Cemile'yi kucaklayıp aşağı indirmeyi düşünmüş, ama Veysel ondan önce davranmıştı. Cemileyi kucaklarken zorlanmamıştı. Kucağında Cemile ile ambulansın yanına geldiğinde Cemileyi sedyeye yatırmışlardı. Kenan ambulansın arkasına binmişti her ihtimale karşı. Veysel ambulansın önüne binerken Ramazan, Taner, Asuman, Dilek ve Elif de ambulansı arkadan takip ediyordu.
*******************
Kulağıma çalınan kısık sesle araladım gözlerimi, Uzun zaman önce biri gelip bana bunların yaşanacağını söylese onu bir güzel döverdim heralde. Benimle dalga geçtiğini sanırdım. Derin bir nefes alarak kalktım yattığım yerden. Bazen hâla hasta yatağındaymışım da bunların hepsi kocaman bir rüyaymış gibi geliyor.
"Veysel'im seni çağırıyom kaç saattir, duymuyon mu allah aşkına" dedi Cemile. Veysel gülümseyerek baktı karısına ve karısının kucağındaki küçük kızına. Gülümsemesi daha da büyürken Daha 1 ay kadar önce yaşadığı o günü aklından çıkaramıyordu.
Onları kaybetmenin eşiğine gelmişti. Ve hiçbir şey bu kadar korkutmamıştı onu. Veysel her şeye rağmen gülümseyerek kızını kucakladı. Cemile yapması gereken işlere dönerken Veysel de kucağında kızıyla kalakalmıştı. Kızının güzel kokusunu içine çekerken kendi kendine söylendi. "Sen olmasaydın, ne yapardım ben?" dedi içi eriyormuş gibi çıkardığı ses tonuyla.
"Günaydın" diyerek odasından çıkan abisini gördüğünde gülümsedi. Kenanı görünce kızının her seferinde kıkır kıkır gülmesini şaşkınlıkla karşılıyordu Veysel.
