"Abi.. Abi.. Abi.. Abi beni bırakma..."
Kenan kardeşinin damarlarını bulabilmek için bu sefer çok büyük çaba harcamıştı. Ateşi olduğu için seçilmiyordu damarları. Serumu takmayı nihayet bitirebildiğinde hâla sayıklayan kardeşinin elini tuttu sıkıca.
"Seni asla bırakmayacağım" dedi şevkat dolu sesiyle. "Abin seni asla bırakmayacak." dedi bir eliyle kardeşinin yüzünü okşarken.
"Anne, sen de dinlen artık" dedi bakışları annesini bulurken."Ben kalırım Veysel'in yanında"
Annesi itiraz edecek durumda değildi o yüzden odadan çıkmıştı yavaş adımlarla. Odada sadece Cemile ve Kenan kalmıştı.
"Neden oldu ki bu?" dedi Cemile yaşlı gözlerle. "Hastalığı ilerlemiyor değil mi ?" deei korkuyla.
"Ben de bilmiyorum" dedi Kenan çaresizce . Bi soruya verebilecek bir cevabı dahi yoktu, Her şey gayet normalken neden böyle olmuştu?
"Oğlum, telefonun çalıyor" dedi Annesi dışarıdan. Kenan yavaşca kalktı kardeşinin yanından. Odadan çıkıp telefonu cevapladı.
"Mert?" dedi korku dolu bir sesle.
"Nasıl Veysel, biraz daha iyi mi ?" dedi Mert. Sesinde bir ton vardı ama Kenan da çözememişti.
"Aynı." dedi Kenan. "Ben anlamıyorum, neden oldu bu?" dedi çaresizce.
"Aslında bunu yüz yüze konuşsak daha iyi olacak Kenan." dedi Mert.
"Ben zaten kasabadayım, uğrarım sizin eve de, konuşuruz." dedi Mert sakince.
"Senin kasabada ne işin var ya ?" dedi Kenan anlamazca.
"Senin arabanın işi halloldu, e bi de Fuat hocaya sözüm vardı. Çok emeği var üstümde sonuçta.
"Tamam" dedi Kenan. "Konuşuruz o zaman."
Tekrar kardeşinin yanına girmişti Kenan. Kardeşi hâla sayıklıyor tir tir titriyordu. Ateşi düşmüş olsa da uyanmıyordu. Saatlerce beklemişti kardeşinin uyanmasını. Ama Veysel aynı şeyi sayıklayıp duruyordu.
Dış kapının zili çaldığında Cemile ayaklanmış ve kapıyı açmaya gitmişti. Kenan ise bırakmadı kardeşinin ellerini.
"Buyrun" dedi Cemile Mert'e yolu gösterirken. Elif de yanlarındaydı. Kenan Mert'i gördüğünde maskesi ve eldivenini çöpe atıp çıktı odadan.
"Elif hanımla karşılaştık yolda, o da size geliyormuş."dedikten sonra odaya döndü.
" Bu ne Kenan?" dedi ciddiyetle.
"Ne ne?" dedi Kenan anlamamıştı.
"İstersen şuraya bir hasta kabul masası açalım" dedi iğneleyerek konuşmuştu.
"Oğlum ben bu çocuğu neden hastaneden eve gönderdim?"
"Mert, bak benimle bilmece gibi konuşma, valla hiç havamda değilim."
"Hastane odası kurdurmuşsun eve şuna bak" dedi Mert sakince.
"Ben hastanenin o kasvetli ortamından uzaklaşsın, biraz kendine gelsin diyorum, yaptığına bak"
"Tamam, korkuyorsun kardeşine bir şey olacak diye. Ama böyle yaparak onu daha çok korkutuyorsun görmüyor musun?" dedi Mert. "Telefonda kabus gördükten sonra birden kötüleşti demiştin."
"Senin kardeşinin ne psikolojisi bu korkuyu kaldıracak durumda, ne de vücudunun buna gücü var.. O yüzden şu maskeler eldivenler onları bi kaldır. Şu makineleri de. Sadece yatak kalsın."
