İki kardeş beraber çıkmıştı hastaneden. Kenan kardeşine bir şeyler anlatırken Veysel abisinden sakladığı için kendinden utanıyordu, ama bir yandan da abisine bunu söyleyip onun mutluluğuna gölge düşırmek istemiyordu.
"Bunun olabildiğine inanamıyorum hâla" dedi Kenan kardeşine bakarken. "Ama sen yanımda olmasan ben bunu bile fark edemezdim" dedi sonra. Göz ucuyla kardeşine baktıktan sonra devam etti
"Biliyor musun aslında ben diyorum ki tayinimi alsam, gitsem burdan. Hem çok sıkıldım senden de "
"Haklısın" dedi Veysel. Dakikalardır aynı şeyi yapıyor sürekli onaylayan cevaplar veriyordu. Dinlemiyordu bile.
"Ne tayini ya !" dedi saniyeler sonra birden ciddileşen bir sesle . "Sıkıldın mı benden gerçekten?" dedi üzgün üzgün.
"Aramıza hoşgeldin" dedi Kenan gülerek. "Dinlemiyordun, " hıhı, hıhı" diyorsun iki saattir her söylediğime" dedi Kenan. Sonra duraksadı. Veysel de durmuştu onunla.
"Neyin var senin, niye bu kadar dalgınsın?" dedi önce sakin bir şekilde sorarken.
"Fuat hocayla bir şeyler konuştunuz değil mi ? o yüzden böylesin sen?" dedi korkuyla.
"Abi." dedi Veysel mahçup bir tavırla. "Biraz konuşalım mı ?" dedi sakin kalmaya çalışarak. Ama sesi titriyordu.
Saklayamazdı daha fazla. Abisine bir söz vermişti. Ve aslında abisinden sakladığında değişecek bir şey olmadığını biliyordu. Zaten o anlatmasa 2 gün sonra ona yeniden bir şey olduğunda Cemile abisine 1 hafta önce olanları anlatır, Abisi de yapbozun parçalarını birleştirip aradaki boşlukları doldururdu.
"Konuşalım" dedi Kenan. "Şurda bir yer var, hem sessiz sakin, hem de yemekleri çok güzel. Yani öyleymiş, hiç gitmedim ama " dedi Kenan. "Abin sana şöyle güzel bir yemek ısmarlasın."
Açık havada kimsenin olmadığı küçük bir mekandı burası. Veysel de hiç gelmemisti buraya. Bir kaç müşteri olsa da masalar birbirine uzaktı.
Abisinin söylediği yemekler bir bir masaya gelirken Veysel yine sessizliğini koruyordu.
"Abicim, hadi söyle ne söyleceksen." dedi Kenan. "Neyin var aslanım?" dedi merakla.
"Abi, benim sana bir şey söylemem gerek." dedi Veysel üzgünce.
"Söyle kardeşim" dedi Kenan. "Kötü bir şey söyleyecek olmasan sen böyle ezilip büzülmezsin. Ne oldu?" dedi ciddileşirken. Veysel yine sessizliğini korurken Kenan da farkında olmadan sesini yükseltmişti.
"Veysel korkutma beni, ne oldu abicim söyle " dedi yine ısrar ederken.
"Ben.. galiba yine hasta oldum" dedi Veysel ağlamasına engel olamayarak.
"Ne?" dedi Kenan duyduklarına bir anlam veremeyerek. "Nerden düşündün böyle bir şeyi? Bana söylemediğin bir şeyler oldu değil mi ?" dedi Kenan anlarcasına.
"Elif ile ilgileniyordun, ben de düşündûm ki şimdi bir de benimle..."
"Şşşt. Sen benim kardeşimsin Veysel. Gerekirse ben ikinize de yeterim" dedi Kenan sert bir tonla. Ama hemen yumuşamıştı ses tonu.
"Anlat bana, neler oluyordu sana ?" dedi Kenan.
Veysel söylemek istiyordu ama sürekli yaş akıyordu gözlerinden. Nefes alamıyormuş gibi hissediyordu..
"Tamam" dedi Kenan. "Ağlama, yok bir şey abim" dedi kardeşini sakinleştirmek için.
"Olabilir böyle şeyler. Hâla vücudun hassas, ilaçlar etki ediyor , önemli bir şey yok. " dedi kardeşinin ölesiye korktuğunu görebiliyordu. Aslında o da korkuyordu ama kardeşinin gözyaşlarını gördüğünde kardeşine bu korkusunu göstermemesi gerektiğini çok daha net görebiliyordu.
