"Ne demek o öyle? Ben neden sıkılayım senden? Yok öyle bir şey" dedi Kenan. "Abicim, bak gel otur şöyle konuşalım." dedi Kenan kardeşini sinirlendirmek, üzmek istemiyordu. Bu süreçte bu en önemli faktörlerden biriydi.
"Sen bana bir söz vermiştin" dedi Veysel dolu gözlerle. "Sana yalan söylemeyeceğim bir daha demiştin."
"Ben sana yalan söylemedim abim benim. otur anlatayım sana ne olur" dedi Kenan yine çaresizce.
"Yalan söyleyeceksin yine yani?" dedi Veysel yine hayal kırıklığıyla.
"Biraz sakin mi olsan Veysel, Hem, Bence konuşarak anlaşabilirsiniz." dedi Elif.
"Sen karışma, bu bizim aramızda" dedi Veysel. Veysel çok sinirlenmediği sürece onu böyle terslemezdi.
"Evet, evet haklısın, sana söylemem gerekirdi. Özür dilerim" dedi Kenan. Onu seven bir kardeşi kalmıştı. Onun da sevgisini kaybetmek istemiyordu. Üstelik hiçbir suçu da yoktu.
"Ama sen çok üzülüyordun, Babamla aramızda geçen her şeyin, başımıza gelen tüm kötülüğün senin yüzünden olduğuna inanıyordun. " dedi Kenan kardeşine yaklaşarak.
"Sana babam beni evden kovdu diye gelseydim aynı böyle bakacaktın bana " Benim yüzümden oldu." dermiş gibi bakacaktın.. Ben, senin bu bakışını görmek istemediğimden söylemedim sana."
Yavaşca kardeşinin omuzlarından tutup kendisine bakmasını sağladı.
"Olup biten hiçbir şey senin suçun değil Veysel. Ve ben böyle hissetmemen için her şeyi yaparım. " dedi kararlılıkla.
"Çünkü benim, başkalarının hatalarına, günahlarına feda edeceğim bir kardeşim yok! anladın mı beni!" dedi sesini yükselttiğinin farkına bile varmamıştı.
"O adamın vicdansızlığı yüzünden senin sürekli kendini suçlayıp tekrar hasta olmana izin veremem tamam mı? Kaybedemem ben seni onlar yüzünden!" dedi gözlerinden yaşlar düşerken.
Abisinin ağladığını gördüğünde aslında çok fazla büyüttüğünü anlamıştı Veysel. Hemen gözleri dolu dolu olmuş, sıkıca sarılmıştı abisine.
"Olmayacak bana bir şey" dedi abisi de ona sarılırken. "Bak iyiyim ben, hiçbir şeyim yok." dedi abisini rahatlatmak istercesine.
"Amaaa, itiraz felan kabul etmem. Lojmandan eşyalarını alıyoruz, ve bende kalıyorsun. Bitmiştir."
"Veysel.." dedi Kenan kardeşinden ayrılıp.
"Bak biliyorum, sen de benim iyi olmamı istiyorsun. Ama inan bana böylesi ikimiz için de daha iyi olacak."
"O soğuk lojmanda, bu soğukta kalmanın neresi daha iyi ya!" dedi Veysel isyan ederken.
"Hava sıcak Veysel. Yaz ayındayız" dedi Kenan kardeşinin bahanesini çürüterek.
"O zamaaan.." dedi Veysel. "Ama orası çok küçük, hem rutubetli de , ya hasta olursan." dedi Veysel küçük çocuk gibi çıkardığı sesiyle.
"O zaman biz birbirimizi göremeyecek miyiz?"
"Veyseeel." dedi Kenan sertçe. "Küçük kardeş taktiğini kullanarak beni ikna edemezsin, bu sefer değil abim." dedi.
"Of ama ya" dedi Veysel hemen.
"Abicim, biraz yalnız konuşalım mı?" dedi Kenan kardeşinin önünden bahçenin en kuytu köşesine giderken. Veysel de peşine takılmıştı.
"Veysel, abicim" dedi Kenan . Oturdukları çardak harici hiçbir çardak dolu değildi. "Beni anlamana ihtiyacım var. Lütfen. Lütfen zorlama" dedi bu sefer yalvarırcasına. Gerçekten çok yorulmuş, tükenmişti artık.
