"Demedi bir şey" dedi Veysel aynı ses tonunda. Oksijen kanülü ile rahatça nefes alabilse de hâla nefes nefeseydi, sanki hiç nefes alamıyormuş gibi hissediyordu.
"Dediğini biliyorum" dedi Kenan ciddiyetle. Öyle bir bakmıştı ki Veysel'e. Veysel o an çekinmişti abisinden. Sadece ama sadece çok sinirlendiğinde öyle bakardı.
"Ve sen de bunu sen söylemesen bile öğreneceğimi biliyorsun" dedi kardeşine bakarak.
"Annem sana ne dedi Veysel. Ya şimdi sen bana söylersin. Ya da ben gider annemden öğrenirim." dedi aynı soğuk sesle.
"Söylerim. Ama anneme bir şey demezsen "
"Sen söyle de ona sonra karar vericem"
"Abi ne olur" dedi Veysel gözlerinden yaşlar akarken. "Yalvarırım ne olur "
"İyi tamam. Söylemiycem anneme bir şey. Söyle, ne söyledi sana ?"
"Ben, tedavi olmak istemiyorum dedim"
"Hııı" dedi Kenan devam etmesi için.
"Sonra o da dedi ki "Çok geçmeden tedavi ol, kimseye yük olma." dedi
Kenan kardeşine baktı bir süre. "Abicim, Annem sana gerçekten böyle mi dedi?" diye sordu.
"Yani tam olarak bunu demedi, ama bu anlama geliyordu. " dedi Veysel ağlayarak.
"Bana annemin sana tam olarak ne dediğini söyler misin?" dedi bu sefer.
"Sen tedavi olmazsan kimsenin bir hayatı olmaz" dedi.
Kenan kardeşini saçlarından öptü uzunca.
"Abicim." dedi kardeşinin kendisine bakmasını sağlayarak.
"Annem haklı" dedi dümdüz bir sesle .Veysel tam bir şey diyecekken devam etti Kenan.
"Sen tedavi olmak zorundasın Veysel. Tedavi olmayacağım diye bir şey söz konusu bile olamaz."
"Evet canın yanacak. Ama iyileşmek için buna mecbursun!" dedi sesini yükselterek.
"Seni kırmak, üzmek istemiyorum abim. Biliyorum. Bu süreç senin için çok zor.. Ama senin olmadığın bir hayat istemiyoruz hiçbirimiz."
"Annem sana bunu dediğinde, senin bir yük olduğunu kast etmedi Veysel." dedi Kenan . Veysel kendisine şaşkınca bakarken gülümsedi.
"Annem sana bunu söylerken seni kaybetmek istemediğinden, sen olmadan bir hayatı olmayacağından bahsetti."
"Hatırlıyor musun?" dedi Kenan. Veysel daha sakindi abisinin kollarında artık.
"Neyi?"
"Biz ilk tanıştığımızda, kardeş olduğumuzu bilmediğimizde bana bir hikaye anlatmıştın."
"Annem doğumda ölen, hiç görmedikleri çocuklarına hâla ağlıyor demiştin."
"Bu kadın hiç görmediği çocuklarına 35 sene ağlamış, hâla da devam ediyor ağlamaya. Sen onun beslediği büyüttüğü, hastalandığında başında beklediği oğlusun. Hani sen çok istiyorsun ya, "
"Ölsem her şey güzel olacak diyorsun. Peki annem, o nasıl dayanacak? Annem daha hiç görmediği çocuklarının ölümüne dayanamamış, sana nasıl dayanacak Veysel?"
Veysel bir şey demese de Kenan devam etmişti.
"Annem dayandı diyelim. Cemile?" dedi Kenan. Veysel tekrar abisine döndü.
"O kız umutla bakıyor senin gözlerine. Bir kere bile kendine baktığın gibi bakmadı sana. Ona böyle mi hayat arkadaşı olacaksın. Vazgeçerek, onu bırakarak. Ne yapacak Cemile sen öldüğünde."
