Müziği Dinleyerek Okumanız Önemle Tavsiye Edilir
Veysel abisine sarılırken Gülümsedi Kenan.
"Sen herkesin bildiğinden , tanıdığından cok daha fazlasın Veysel" dedi.
"Onlar seni tanımak istedikleri kadar tanıyorlar sadece."
Veysel hiçbir şey dememişti.
"Sen benim bu hayatta tanıdığım en güçlü insansın be" dedi Kenan.
"Laf aramızda, benden bile güçlüsün" dedi gülerek.
Veysel ayrıldı abisinden . "Gerçekten mi?" dedi.
"Gercekten güveniyor musun bana o kadar" dedi Veysel.
"Hem Güveniyorum" dedi Kenan Kardeşinin omzunu sıkarken .
"Hem de gurur duyuyorum seninle." "Çok gurur duyuyorum."
"Nedenki ?" dedi Veysel. "Ben gurur duyulacak birşey yapmadım"
"Yaptın" dedi Kenan. "Sen gurur duyulacak çok şey yaptın. " dedi.
"Yaptın, ama sen kendini başkalarının gözünden görüyorsun. Başkalarının sana yapıştırdığı o etiketler gerçekmiş gibi davranıyorsun. Ama gerçek değiller. Sen onların söylediği insan degilsin"
Gözlerinde değişik bir parıltı belirmişti Veyselin. Sanki Aferim almış küçük bir çocuk gibi gülümsedi. Bu ömrü hayatında ona güçlü olduğunu söyleyen biri vardı artık. Onu yetersiz görmeyen.. Onunla gurur duyan biri vardı... Abisi vardı..
Bir kez daha sarıldı abisine. "Benim gücüm sensin" dedi yorgun bir sesle. "Ben senin yanında güçlü oluyorum sadece " dedi. Abisinin haklı olduğunu düşünmüyordu.
"Yanılıyorsun" dedi Kenan. "Sen her zaman güçlüsün. Her yerde güçlüsün. Bunun benimle ya da başkasıyla alakası yok. " dedi. Kardeşini öptükten sonra devam etti. "Ben sadece birazcık ittiriyorum o kadar. " dedi.
Veysel "Öyle değil işte" dedi . "Kimseye güvenmeden güçlü olamıyorsun. " dedi. "Benim senden başka güvendiğim kimse yok." dedi. Sesi titremeye başlamıştı. "Ben hiç "benim arkamda birileri var " diyemedim. " dedi. "Ben hiç sırtımı birine dayayamadım.. Hiçkimseye derdimi anlatamadım. Bağırdım , Delisin dediler. Bütün kasabanın önünde deli gömleği giydirdiler bana" dedi göz yaşlarıyla.
Kenan müdahale etmek istese de etmemişti. Kardeşinin buna ihtiyacı olduğunu biliyordu. Kardeşinin kendine dayadığı başını öptü kardeşi ona derdini anlatırken..
"Herkes bana öyle bir baktı ki .." dedi Veysel.
"Utanmaktan başımı kaldıramadım"
"Utanması gereken sen değilsin" dedi Kenan.
Veysel abisini duymamış gibi devam etti sözlerine. Hissettiklerini bir tek abisi ile paylaşabiliyor olmanın verdiği güven duygusu ve rahatlığı olsa da acılarını gün yüzüne çıkarmakta acı veriyordu Veysel'e.
"Cemile'm" dedi. Bir hıçkırık firar etmişti dudaklarından .
"En çok da Cemile'mden utandım."
"O benim bu hayatta aşık olduğum ilk ve tek insan abi" dedi bir serzenişti bu.
"Ama ben ona layık olduğu hayatı veremedim." dedi. "Ben Cemileme yetemedim" dedi iyice mahsunlaşmıştı.
"O ne demek?" dedi Kenan merakla.
"Babamla annem, bana bakmaktan bıktıkları için aldılar Cemileyi. Aslında başkasını alacaklardı ,ama kimse deli Veysel'i istemedi." dedi. Yeniden ağlamaya başlamıştı.
