Kenan yavaşça oturduğu yerden kalktı. kendini toplaması gerekiyordu.. Koşup sarılabilirdi kardeşine şimdi hemen . Nasıl bir şeydi acaba ? kardeşine sarılmak nasıl bir şeydi acaba? Hissettiği tüm o acaip şeyler anlam kazanmıştı bir anda. Derin derin nefesler alıp kendini sakinleştirmeyi denedi, ama yapamadı. İçine kocaman bir taş oturmuştu sanki. Ne nefes alabiliyordu, ne de Nefes Verebiliyordu.
Kapı çalındığında masadaki dosyaları topladı Kenan. "Girin" dedi . Elif çekine çekine girmişti odaya. "Ne oldu çıktı mı uyan biri?" dedi.
Kenan gözünden akan yaşları elinin tersiyle sildi. "Evet, çıktı." dedi.
Elif neşeyle atıldı hemen "E tamam o zaman. Ben hemen ameliyathaneyi hazırlatayım. "
"Şehir hastanesinden doktor gelecek." dedi Kenan.
"Yoksa Siz mi ?" dedi Elif. Kenan başını sallamakla yetinmişti.
"O zaman ben gidip Veysellere söyleyeyim."
"Tamam."
şu an Veysel'i göremezdi. Bunu yapacak cesareti yoktu. Tekrar masasına oturdu. yapacak da söyleyecek de pek bir şey yoktu aslında var mıydı ya da. Bilmiyordu.
Saatler süren bekleyişin ardından Şehir hastanesinden doktor gelmiş, ikisi de ameliyata alınmıştı. Kenan düşünmeden edememişti, ameliyathane'nin önünde Veysel için toplanan kalabalığı. Onlar onun da ailesiydi.Ama onu da böyle kabullenebilirler miydi acaba..
--------------------------------------------------------------
Ameliyat için hazırdı herkes . Önce Kenan'dan ilik alınacak, sonra da Veysel'e nakil edilecekti. Fazla zor bir ameliyat değildi ama yine de insan korkuyordu..
Yaklaşık 2 saat süren ameliyat sonucunda ikisi de ayrı odalara alınmıştı. Cemile Veysel'in ellerini tutmuş öylece uyanması için dua ediyordu. Doktor bunun fazla ciddi bir ameliyat olmadığını ve Veysel'in kısa süre içerisinde uyanacağını söylese de Cemile rahat edemiyordu. Hiç durmadan dualar etmişti saatlerce. Sonunda duyduğu inilti ile başını kaldırdı.
"Cankuşum, Veysel'im. İyi misin?"
"Cemilem. İyiyim. Yani galiba" dedi Veysel. Üstüne çökmüş bir yorgunluk vardı sadece.
Cemile Veysel'in ellerini durmadan öperken Veysel yeni bir soru yöneltti karısına. "Bizimkiler nerede ?"
Cemile cevap verdi hemen. "Dışarıdalar, ama doktor tek tek girin dedi. E ben de seni bırakamayınca." dedi sonra hemen devam etti. "İstersen çağırayım onları da ?"
Veysel olumlu anlamda işaret ederken Cemile de ailedekileri çağırmak için dışarıya çıkmıştı . Veysel de yalnız kaldığı an yine düşüncelere dalmıştı. O adamda çözemediği bir şeyler vardı. Ve bu Veysel'i tedirgin ediyordu. Ayrıca nasıl bu kadar şey üst üste gelebilirdi ki . Önce ona saniyesinde güvenip neredeyse her şeyi anlatması, sonrasında kendisine uygun iliğin yine doktor Kenan'dan çıkması. Anlam veremiyordu. Anlayamıyordu
Döndü ve Muhammer girmişti içeri yanlarında Cemile ile. "Amcaoğulları sonra gelecek" dedi Cemile. "Bir anda ancak bu kadar kişiyi içeri alabiliyorlarmış." dedi. "Oğlum, iyi misin annem?" dedi Döndü oğluna. Veysel annesinin gözlerine bakıp gülümsedi. "İyiyim anacım, iyiyim." Babasına baktı göz ucuyla. Ama ses seda çıkmıyordu muhammerden. "Baba?" dedi Veysel çekinerek. "İyisin ya, gerisi önemli değil." dedi Muhammer ama nedense bu tavrı Veysel'e hiç samimi gelmiyordu. Kapı açıldığında Veysel o tarafa döndü. Elif güler yüzle içeri girmişti.
"Nasılsın Veysel?" dedi sevecen bir şekilde. "İyiyim de .." Kenan'ı merak ediyordu Veysel elinde olmadan. O da ameliyata alınmıştı sonuçta.
"Elif kızım, her şeyi kontrol ettiniz değil mi ? Benim içim hiç rahat değil." diye Araya girdi Döndü.
