Saatler geçmişti, Kardeşinin yorgun nefesleri ilişiyordu kulağına Kenan'ın. Kardeşinin yorgun bir biçimde kucağına koyduğu elin kıpırdadığını fark ettiğinde kardeşine döndü bakışları tekrar. Çok geçmeden gözlerini yavaşca aralamıştı Veysel.
"Abi.." dedi aşırı yorgun çıkan sesiyle.
"Kardeşim?" dedi Kenan gülümseyerek. Kardeşini korkutmak istemiyordu.
"Ne oldu bana?" dedi hâla yorgundu Veysel. Başını iyice yerleştirdi abisinin omzunda.
"Tansiyonun düşmüş biraz, tabii dikkat etmiyorsun kendine. " dedi sevecen bir şekilde.
"Abii, uyuyabilir miyim biraz, çok yorgun hissediyorum.." dedi Veysel gözlerini yumdu.
"Uyu aslanım benim, uyu tabii. " dedi Kenan. Kardeşinin uyuyakalması çok uzun sürmemişti. Kenan gülümseyerek izliyordu kardeşini. Yaklaşık 2 saat daha uyumuştu Veysel abisinin omzunda . Sonrasında uyandığında daha dinç görünüyordu. Ama yine de ters giden bir şeyler vardı, Kenan sezebiliyordu bunu.
"Çok uyudum dimi?" dedi Veysel çekinerek.
"Yook, ama uyusan da sorun değil, seni uyurken izlemek hoşuma gidiyor benim" dedi Kenan gülümseyerek.
"Abi, sen iyileşince beraber bir şeyler yapsak mı ?" dedi Veysel hevesli bir şekilde.
"Hmm, ne gibi mesela?" dedi Kenan kardeşinin heyecanına ortak olurken.
"Mesela Pikniğe gideriz, sonra... " Veysel bir anda sozünü yarıda bırakmıştı.
"Sonra ?" dedi Kenan, kardeşini cesaretlendirircesine.
"Sonra, belki beraber top oynarız.. " dedi Veysel. İstekleri bile o kadar çocukcaydı ki , aslında o da kardeşi de hâla yaşayamadıkları çocukluklarına yanıyordu.
"Yaparız, hepsini yaparız," dedi Kenan önce sonra şüpheyle tek kaşını kaldırdı..
"Senin bugün tedavi günün.. Gelen giden yok.." dedi. Ses tonundan ne sormak istediğini anlamıştı Veysel.Ama geçiştirmek istemişti o an.
"Veysel.." dedi Kenan gayet sakin bir tavırda. "Ne oluyor?"
"Özür dilerim" dedi Veysel bir yandan ağlarken.
"Hepsi benim yüzümden, özür dilerim" dedi. ama ağlaması bir anda öyle şiddetlenmişti ki Kenan buna bir anlam veremiyordu.
"Kardeşim.." dedi sakin bir tonda, onu sakinlestirmeyi ummuştu, ama öyle olmamış, aksine Veysel daha fazla ağlamaya başlamıştı.
"Hiçbir şey senin yüzünden değil, yapma bunu. "
"Her sey benim yüzümden. Yıllar sonra aileni bulmuşsun oh ne güzel, ama malum, mesmursuz bir kardeşi olunca insanın, işler değişiyor heralde " dedi. Kenan kardeşine baktığında kendisini tam da babasının baktığı yerden gördüğünü fark ediyordu.
"O ne demek öyle? mesmursuz felan? "dedi Kenan. Bu saçma konuşma bitsin istiyordu. Kim bilir babası ona ne demişti de içerlemişti bu kadar.
"Geldiğin ilk saniye bela olmaya başladım başına. Sırf beni iyi edebilmek için varını yoğunu sattın. Sonra ilik verdin. " dedi Veysel. Biraz duraksadıktan sonra devam etti.
"Zaman geçti ama ben senin başına bela açmaktan vazgeçmedim. Bir türlü iyileşmedim. Yıllar sonra kavuştuğun ailenle görüşemedin benim yüzümden günlerce. Sonra babam.. "dedi boğazındaki yumruyu ittirmeye çalışarak.
"Babam benim yüzümden sildi seni defterden. Beni koruduğun için. Sen onun hep beklediği evlattın. Ama benden öyle nefret ediyor ki sırf beni sevdiğin için bile silebilir seni defterden. "
