"Nasıl yani? anlamadım" dedi Ece.
"Anlamayacak bir şey yok Ece, abimi ne kadar seviyorsun?" dedi Veysel.
"Çok seviyorum"
"Ne kadar çok?"
Ece bir şey demeyince Veysel yeniden söze girmişti.
"Ne yapabilirsin abimi sevdiğin için?" dedi Veysel.
"Babandan vazgeç diyorsun yani?" dedi Ece. Veysel'in Kenanla bu konuyu konuştuğunu anlamıştı.
"Babandan vazgeç demiyorum" dedi Veysel. "Hani uzun zaman önce ,"insan yarası bir olanı tanır." demiştin ya , öyle işte. Ben de yapamadım bunu yıllarca. Karşı gelemedim babama, Dedikleri yanlış olsa da "Babam doğru bilir" dedim. Ne dediyse oydu."
Masadaki kırmızı mumlardan birini gösterdi. "Babam şu mum beyaz dese, o mum beyazdı benim için. Hiçbir zaman " Bu mum kırmızı" diyebilecek cesaretim olmadı" dedi Eceye bakarken.
"Demem o ki Ece, Vazgeçmen gereken şey baban değil, korkaklığın. Baban abimi kabul etmemiş, etmeyecek yine. Ve sen bu korkaklığından vazgeçemeyeceksen.."
"Ne abimin hayatını mahvet, ne de kendi hayatını" dedi. "Tamam, iyileştirdin beni, tedavi ettin. Belki de hâla iyileşemedim, ama yine de her şey için Sağol. Bunun için sana bir ömür borçlu kalacağım belki evet, ama bu can benim canım, bu borç benim borcum. Abimi bu yüzden mecbur hissetirme sakın. "
——————————————————
Müzik bitmiş, tüm çiftler teker teker ayrılmıştı pistten. Mikrofonun cızırtısını, sonra da abisinin sesini duyduğunda o tarafa döndü Veysel.
"Öncelikle hepiniz hoşgeldiniz" dedi Kenan. "Kardeşimin bu mutlu gününde bize eşlik ettiğiniz için teşekkür ederiz. Şimdi siz bu adam ne demeye mikrofonu aldı diyeceksiniz. Korkmayın, şarkı söylemeyeceğim" dediğinde gençler aralarında gülüşmeye başlamıştı bile.
"Buraya Kardeşime ve Cemile yengeme bir süpriz yapmak için çıktım. "
Veysel ne olduğunu anlamlandıramasa da, abisini can kulağıyla dinliyordu.
"Çok uzun zamandan beri, çok zorlu bir sürecin içindeydiniz her ikiniz de , ve şunu söylemek istiyorum ki , o süreç artık bitti kardeşim. Artık Hastalık yok. Gayet sağlıklısın!"
"Ne?" dedi Veysel şaşkınca. Cemile ile birlikte sahnenin önündelerdi Kenan konuşmaya başladığından beri. Daha şaşırmaya fırsat bulamadan kafalarının üzerinde patlayan konfetiyle yerlerinde zıplamıştı ikisi de . Arkalarına döndüklerinde Elif elindeki konfeti kutusunu sallayıp gülümsedi. "Süpriz!"
Veysel önce sahneden inen abisine sarılıp teşekkür etmiş, sonra da Elif'e sarılmıştı.
Sarılma faslı bittiğinde Kasabanın kızlarından birinin isteği üzerine Cemile onun için yaptırdıkları çiçeği eline almış, Kasabadaki tüm bekarlar arkasına dizilmişti. Aslında bu Kenan için saçma bir adetten başka bir şey olmasa da kardeşini ve Cemileyi de kırmak istememişti.
Cemile Çiçeği fırlatmış, çiçek havaya savrulduğunda herkes yakalamak için çırpınıyordu.3 kişi hariç. Çicek alçaldığında hiç çabalamamasına rağmen onu yakalayan Kenandı..
"Oooo Kenan abi, hayırlı olsun ya " dedi Ramazan Kenardan muzip muzip..Kenan Ramazana bakıp göz devirirken elindeki çiceğe baktı bir süre. Onun için bu çiçeğin bir anlamı yoktu neticede, bu da saçma adetlerden biriydi.
Bakışlarına önce Ece takılmıştı, kendisine gülümsüyordu. Eceye bir şans vermeyeceğini biliyordu Kenan. O defteri çok uzun zaman önce kapatmıştı aslında. Sonrasında bakışları Elif'e takılmıştı.. Onu dostu olarak görüyordu. Elif bunu yanlış anlamazdı, Öte yandan Ece'nin bakışlarına da maruz kalmazdı. O yüzden yavaş adımlarla Elif'e yönelirken Elif şaşkınlıkla onu izliyordu. Bir şey demeden çiçeği Elif'e uzattı.
