"Abi hayır.. Nolur benim için. nolur yapma.."
Ellerini gevşetmişti Kenan. Kardeşini üzmek, isteyeceği son şey bile değildi. Ama bu içinde kaynayan öfkeyi engelleyemiyordu. Veysel kendisini tanıyordu, O yüzden abisinin de ne yapabileceğini tahmin ediyordu. Abisinin elini kavradı.
"İtibarın?" dedi Abdullah inanamayarak. "Hangi itibar bu ?"
"Hangi itibar evladından önemli olabilir?"
"Evlatmış" dedi Muammer. Bakışlarındaki Nefreti oradaki herkes görmüştü.
"Onun gibi evlat mı olurmuş?" dedi "Benim başımı eğmekten başka ne yaptı bu mesmursuz?" dedi.
"Neyini gördün?" dedi Abdullah. "Ne saygısızlığını gördün?" dedi.
"Yanıma alıp göğsümü gere gere övüneceğim bir çocuk olamadı o, hiçbir şeyi beceremedi. bi de hastalık çıktı başımıza, sağlamıyla uğraşamıyorduk bir de hastasıyla mı uğraşalım.
"Muammer sus!" dedi Döndü yandan . Oğlunun nefes alamazcasına ağlaması yüreğini dağlıyordu.
"Eeeh Yeter be!" diye ayaklandı Kenan.
"Bana bak!" dedi Muammer "Baban var senin karşında."
Kenan histerik bir gülüş savurmuştu.
"Babaymış." dedi biraz önce Muammerin dediği gibi.
"Senden değil baba, senden hiçbir şey olmaz"
Abdullah bir şey dememişti. Açıkcası hak veriyordu torununa.
"Övüneceği bir baba oldun mu da övüneceğin bir oğul istiyorsun!" dedi Kenan bağırarak.
"Babasın ya hani , durdun mu arkasında dağ gibi?
" Tüm kasabalı onu ayıplarken önüne etten duvar oldun mu ? "Benim çocuğum deli değil" dedin mi ?"
"Demedin.. Çünkü sebebi sendin ve sen de bunu çok iyi biliyordun. " dedi Kenan.
" "Saygısızlık etme Kenan" dedim "O senin baban, bir yolunu bulursun, bir yolunu bulur aileni toparlarsın" dedim"
"Ama" dedi Kenan babasının önünde dikilerek. "Artık bitti."
"Senin gibi bir babam yok benim." dedi.
"Pişman olacağın şeyler söylüyorsun" dedi Muammer. Sevdiği oğlunun ona karşı gelmesi üzmüştü onu.
"Abi yeter" dedi Veysel abisini tutup babasından uzaklaştırmaya çalışıyordu.
"Hep bu dolduruyor seni demi?" dedi Muammer. Yine Veyseli suçlayacağı bir şey bulmuştu.
"Çattık ya" dedi Kenan. "Senin derdin ne ? "dedi Babasına yaklaşıp.
"Senin Veyselle derdin ne !" dedi. Baba demek gelmiyordu içinden.
"Ne istiyorsun?" dedi hemen sonra ekledi.
"Bahaneleri geç, gerçekleri konuşalım"
"Abi yeter , nolur yeter" dedi Veysel tekrar.
"Ben sana daha neler derdim de " dedi Kenan. "Dua et dedeme saygım var"
Muammer anın siniriyle Kenan'a tokat atmıştı.
"Nankörler sizi!"
Ne olursa olsun babasıydı o adam Kenan'ın. kabul etmese de yediği bu tokatı ömrünün sonuna kadar unutmayacaktı.
Veysel öne atılmıştı hemen.
"Senin derdin benimle baba! Hıncını abimden çıkarma, ne diyeceksen buyur, burdayım"
