"Nasıl söyleyeceğiz Veyselime , nasıl kendine getireceğiz onu. Duymuyor ki.. Kaç kere söyledim. Abin ölmedi, yaşıyor dedim kaç kere . Ama Veyselim de öldü sanki o dakika oracıkta. Canlı cenaze gibi, şuna baksana" dedi Cemile gözyaşlarına boğulurken ..
"Bir yolunu bulacağım" dedi Ece. "Bir yolunu bulacağım"
Bu acıyı biliyordu Ece. Kendisi küçücük yaşında tanışmıştı kardeş acısıyla.Şimdi Veysel'in bu kadar dağılmasını anlıyordu. Abisi son anda hayata tutunsa da bilmiyordu bunu Veysel. Ona söyleyenler olsa da Veysel kendinde değildi. Aklını kaybetmek üzereydi. Kimseyi duymuyordu.
...................................
Fuat kapının tıklatıldığını duyduğunda "Gel" dedi. Ece çekinerek girmişti içeriye.
"Hocam.."
"Ece bak, yapamam diyorum" dedi Fuat.
"Şu an olmaz. Kenanın durumu kritik..Yanına kimseyi sokamam.."
"Ama bu öyle bir şey değil, anlamıyorsunuz" dedi Ece çaresizce.
"Ben diyeceğimi dedim" dedi Fuat
"Siz hiç kardeşinizi kaybettiniz mi?" dedi Ece birden.
"Ben kaybettim. Keşke ölsem dedim, keşke ben de ölsem. Yıllarca söyledim bunu.." dedi hâla sakin tutmaya çalışıyordu sesini.
"Biliyorum ama Veyseli Kenanın yanına sokamam. "
"Yahu adam delirdi delirecek!" dedi Ece bağırarak. "Görmüyor musunuz , Veysel kendinde değil. Kafası gidip geliyor, halisülasyonlar görmeye başladı. Abisinin yaşadığını söylüyoruz duymuyor bile."
"Ece.."
"Bakın hocam , Veysel zaten hasta biliyorsunuz. Bakın biz çok uğraştık Kenanla. Veysel'e ufacık bir moral verebilmek için çok uğraştık. Veysel böyle dayanamaz ne olur izin verin"
"Veremem " dedi Fuat. Ama Eceyi yeteri kadar iyi tanımıyordu.
"O çocuk abisini bugün görecek!" dedi Ece sinirle odadan çıkarken..
Bir hışımla Veysel'in odasına dalmıştı.
Veysel yine camdan dışarıyı izliyordu gözünden akan yaşlarla.
Ece Veysel'in görüş mesafesine girdi. Veysel bakışlarını kendisine çevirdiğinde "Ne olur işe yarasın" dedi içinden.
Okkalı bir tokat attı Veysel'e
"Kendine gel artık! Lütfen kendine gel Veysel"
Veysel sarsılmış bakışlarla onu izlerken Ece sakince sabahtan beri tekrarladığı şeyi söyledi yeniden .
"Abin ölmedi Veysel. Kenan ölmedi, bırakmadı seni" dedi. Veysel kendisine öyle bir bakmıştı ki anlaması güçtü ne hissettiğini
"Hoşunuza mı gidiyor" dedi gözlerinden yaşlar boşalırken. "Beni kandırmaktan zevk mi alıyorsunuz. Rahat bırakın beni" dedi Veysel.
"Allah aşkına Veysel. Benim Ece. Yengen . Abinin sevdiği kız. Abine deli gibi aşık olan kızım, Eceyim ben."
"Abine bir şey olsa ben bu kadar sakin olabilir miyim? Daha da önemlisi, sana bu konuda yalan söyler miyim ben"
"Abim ölmedi mi yani?" dedi Veysel hafiften gülümsemeye başlarken.
"Hayır ölmedi. " dedi Ece gülerek. "Abin ölmedi"
Veysel neredeyse kahkaha atarak sarılmıştı Eceye.
"Doğru söylüyorsun değil mi?" dedi gözleri parıl parıldı. Biraz önceki o Veyselden eser kalmamıştı sanki. Ece gülerek izliyordu Veysel'in hallerini.
