Aradan saatler geçmişti. Kenan arada odasına gelip maillerini kontrol ediyordu. Bugün yoğun değildi hastane. neredeyse hasta yoktu, ama kenan yine de hastanede olmayı tercih ediyordu. maillerini kontrol ettiği sırada hocasından bir mail aldığını fark etti Kenan. Hemen dikkat kesilerek maili okumaya başladı. Sonrasında hemen hocasını aradı.
"Hocam mailinizi aldım, ama bu tedavi bulunduğumuz aşamada çok büyük risk değil mi ? "
"Sen benden bir yol istedin, ve o ilaç olmadan yapabileceğin tek şey bu "
Kenan kabul etmek zorundaydı. Bu zorlu bir süreçti, ve evet ailesinden kendi onay almalıydı. Veysel ile %100 uyumlu bir ilik bulmak gerçekten çok zor olacaktı ama denemek zorundaydı , ama gidip de veysel'in ailesinden izin alması gerekse de o cesareti kendinde bulamıyordu. Önlüğünü düzeltip odadan çıktı. Koridora adım atmasıyla hastanedeki kaos ortamına giriş yapmıştı bile. Derin bir nefes aldı cesaretini toplamak için . Söylediği o şeyden sonra nasıl bakacaktı yüzlerine onu da bilmiyordu işin doğrusu. Kenan'ı düşüncelerinden çekip çıkaran Veysel olmuştu. Yaptığı serumlar az da olsa etkisini göstermiş, sendeleyerek de olsa yürüyordu Veysel. "Doktor Bey ? " dedi çekingen çekingen.
"Ayaklanmışız." dedi Kenan samimi görünmeye çalışarak.
"Yalnızız da ? aileniz nerede"
"Uyuyorlardı ben çıkarken odadan. Biraz yalnız kalmak istedim diyelim."
"Çok yorulmaman gerekiyor ama "dedi Kenan. Birden resmiyeti kaldırmıştı, nedenini bilmese de bu çocuğun yanında hiç beklemediği şeyler oluyordu.
"Sende annemler gibi başlama doktor ya. " dedi Veysel isyan edercesine. Kenandan yeşil ışık görünce o da hemen resmiyeti kaldırmıştı.
Veysel ve Kenan hastanenin dışındaki banklara oturmuşlardı.
"Dün pek hoş bir gün değildi , ben gerçekten özü.. " Veysel konuşmasını bitiremeden araya girmişti.
"Gerek yok. Haklısınız, yani görünen köy kılavuz istemiyor neticede. Ölüyorum. Ne zaman bilmiyorum, ama çok zamanım kalmadığının farkındayım. Sadece ailem kabul etmek istemiyor. Özellikle de Annem ve Eşim. "
"Hiçkimse ölümü kabul edemez Veysel. Tamam, dün bir gaflet anıyla öyle şeyler söylemiş olabilirim ama bu pes edeceğim anlamına gelmiyor. Bir Tedavi var. Yani seni tam anlamıyla iyileştirmeye yetmeyecek belki ama o ilacı bulabilmek için zaman kazandıracak."
Veysel neredeyse kahkaha atmıştı. Histerik bir kahkahaydı bu. "O ilacı yıllar geçse dahi alabileceğimizi sanmıyorum."
Kenan ne diyeceğini düşünüyordu . Arkadan koştura koştura gelen Cemileyi gördü. Ama Cemile ikisini konuşurken gördüğünde durmuştu.
"Umut etmeyi kesemezsin." dedi Kenan. şaşırmıştı, kendisi birine nasihat verebilecek son insandı, hele de bu konuda. Umudunu çoktan kesmişti. "En azından Ailen için"
“Annem..”dedi Veysel. Sesi çatallaşmış yutkunmustu. Kenan göz ucuyla Veysel'e baktığında gözlerinin dolduğunu görmüş, ama ses etmemişti. Öksürerek boğazını temizleyen Veysel devam etti. “Annem iki çocuğunu kaybetmiş Doktor.” duraksadı. “Şimdi bana bir şey olacak diye aklı çıkıyor.. Gerçi anneme sorsan hâla ölmediğini düşünüyor çocuğunun da işte . şimdi ben gidersem, annem nasıl yaşar diye düşünmeden edemiyorum. ”
Sessizleşmişti Veysel . Kenan da öyle ama birinin bu sessizliği bozması gerekiyordu. “İlik Nalki Olman gerekiyor” dedi Kenan . Veysel “Olmazsam ? " dedi. Kenan'ın sesindeki pustan anlamıştı cümlenin sonuna bir “ama” geleceğini. Kenan ne diyeceğini bilemedi ama yine de cevap vermişti. "Olmazsan, daha az zamanın var demektir." dedi. Aslında daha az can yakan bir cümle bulmak istese de yapamamıştı.
