"N..Nasıl ya ?" Dedi Veysel. O an abisinin söylediklerini anlamlandıramamıştı sanki. Fuat kendisi söylemeyi teklif etse de Kenan bu haberi kardeşine kendi vermeyi tercih etmişti.
"Abim" dedi Kenan yine sakin olmaya çalışarak.
"Ne demek babam öldü ya !" Dedi Veysel henüz olayı kavrayabilirken. "Neden kurtarmadın onu ?" dedi bağırırken. Kenan bir şey dememişti, diyememişti. Babasını kurtarabilirdi belki de. Ama başaramamıştı.
"Veysel.." dedi Elif onu sakinleştirmek istercesine ama Kenan eliyle işaret edince susmak zorunda kalmışlardı.
"Özür dilerim" dedi Kenan titreyen bir sesle. Veysel hâla ne olduğunu tam kavrayabilmiş değildi. Bu haber onu derinden sarsmıştı.
"İyileşir" dedi sanki hasta olduğunu söylemişler gibi. Kenan anlıyordu, kardeşinin kabul etmek istemediğini. O yüzden bir kere daha yineledi cümlesini.
"Veysel.. Babamız öldü." dedi net bir sesle. Veysel bakışlarını abisinin bakışlarına yönlendirdiğinde anlayabilmişti gerçeği. İki kardeşin tepkisi farklı olmamıştı. Veysel de tıpkı abisi gibi avazı çıktığı kadar bağırmış, Vücudundan bir anda güç çekilmişti sanki.
Kenan kardeşini kendine yasladı. Kardeşi kollarında ağlarken o da kardeşiyle beraber ağlıyordu. Dakikalarca bağırmıştı Veysel. Eliyle abisinin koluna vurarak içindeki o sönmez acıyı geçirmeye çalışmıştı. Elif sakinleştirici yapmak için hareketlenirken Kenan durdurmuştu onu.
"Kardeşim" dedi Kenan şevkatle kardeşinin saçlarını öpmeye devam ederken. "Özür dilerim abicim" dedi yeniden saçlarını öperken. Veysel var gücüyle abisinin kolunu sıkıyordu. Ağladıkça ağlamak istiyordu..
Dakikalar sonra yavaşca kalktı abisinin kucağından, abisine döndü. konuşmaya gücü yoktu. "Abi.." dedi sesi kısılırken kendini hiç iyi hissetmiyordu.
"Ben özür dilerim" dedi gözlerinden yaşlar akarken. "Sen de beni bırakma olur mu ?" dedi yeniden ağlamaya başlarken.
Kenan kendisine sarılan kardeşine sarılıp yine kendine doğru yasladı kardeşini. "Ben seni bırakır mıyım hiç?" Dedi sevecen bir şekilde.
"Annem de bizi bırakmayacak dimi abi?" Dedi Veysel bir yandan ağlarken. "Bırakmayacak kardeşim" dedi Kenan kardeşinin saçlarını öperken .
"Benim yüzümden öldü babam" dedi Veysel birden. "Ben hep sinirlendirdim onu, hep üzdüm. " Dedi daha fazla ağlamaya başlarken.
"Abicim, olur mu öyle şey?" Dedi Kenan. "Babamız kaza yaptığı için öldü. Senin bir alakan yok" dedi kardeşini sakinleştirmeye çalışırken.
"Ben.. Babam ben ölürsem mutlu olur mu abi?" Dedi sonra. Artık gözleri kararıyordu. "Deme öyle , abicim deme öyle " dedi Kenan. Kardeşinin bu hali onun daha fazla canını yakıyordu.
"Sen, benim ölmemi istemezsin değil mi abi?" Dedi bu sefer bi umutla. Sevgiye, şevkate ihtiyacı vardı.
"Tabiki istemem abicim" dedi Kenan kardeşine iyice sarılarak. "Yapma böyle, Hadi abicim, biraz sakin olmaya çalış ne olur."
"Abi..." Dedi sesi iyice alçalırken. "Beni hiç bırakma, beni bırakma" dedi bir anda abisinin kucağında kendini kaybederken.
"Veysel!" dedi Kenan kardeşinin yanaklarına hafif hafif vururken. Elif sedyeyi getirmeleri için seslense de Kenan çoktan kucaklamıştı kardeşini. Hızlı adımlarla girmişlerdi hastaneye. Zaten Kenan bunu ön gördüğünden bir oda hazırlatmıştı her ihtimale karşı.
Kardeşini yavaşca yatağa yatırdı. Yanına uzandı , yavaşca kardeşini kendine yasladıktan sonra uzun uzun öptü saçlarından. Kardeşi kendine gelene kadar konuşmuştu kardeşiyle hep. "Seni bırakmayacağım" demişti. "Ben yanındayım demişti.
