Bazen belirsizliktir bize acı veren, korku veren şey, bazen ise ihtimaller. Olması muhtemel olan şeyleri bilmek, bazen de olasılıklar.. Ama en çok da sevgi.. bize korku veren şey sevgidir, Çok sever , çok korkarız...
"Tamam ya" dedi Elif konuyu değiştirmek istercesine.
"Hem, şimdi Veysel de aç değil, bu testler açken yapılır biliyorsun. Yarın sabah gelir , yaparız testleri. Ama bir şey çıkacağını sanmıyorum." dedi yeniden bir yandan Kenan'a göz kırparken. Veysel belli etmemeye çalışsa da başarılı olduğu söylenemezdi.
"Sen ne bakıyorsun bana?" dedi Kenan birden kardeşinin yüzünü avuçlayıp yanaklarını okşarken. "Ben biraz abarttım" dedi kardeşini sakinleştirmek için
"Biraz mı? utanmasan sadece çizilen bir bacağa dikiş atacaktın" dedi Elif gülerek. Veysel de abisinin abarttığını düşünmüş rahatlamıştı.
"Olabiliyor böyle morluklar kemoterapiden sonra bile. Hem, sen daha yeni yeni iyileşiyorsun" dedi Kenan kardeşinin yaşaran gözlerini tekrar silerken. "Korkma, bir şey yok." dedi şevkatle.
"Hem biz öğle yemeğine gidecektik, acıktım ben valla, hadi gidelim." dedi Kenan neşeyle.
Veysel de gülümseyerek kalkmıştı yerinden. Hızlı kalktığı için başı dönmüştü. Tutunacak bir yer aradı ama abisi hemen kavramıştı onu.
"Abim, çok hızlı kalktın " dedi sakince. "Oturmak ister misin?" dedi yavaşca oturttu tekrar. Kardeşinin elini bırakmamıştı.
"Abi, başım dönüyor" dedi yorgunca. "Biliyorum aslanım. Hızlı kalktın ondan" dedi Kenan.
Kenan kardeşinin önüne bir sandalye çekmiş ve oturmuştu. kardeşinin elini tutmuş yavaşca okşuyordu. "Geçecek birazdan"
Abisi elini çektiğinde Veysel gözlerini açmak istemiş, ama sonra hemen kapatmıştı başı çok dönüyordu..
Yüzüne değen ıslaklıkla derin bir nefes aldı. Serinlemişti sanki, sonra hissetmişti abisinin ellerini yüzünde. Abisi iki elini da ıslatıp kardeşini serinletmek için yanaklarına boynuna ve alnına sürüyordu.
"Sen şimdi üzüldün de o yüzden böyle uzun sürüyor" dedi Kenan kardeşini rahatlatmak için.
"Vücudun hâla çok hassas abicim, toparlaması için biraz zamana ihtiyacı var" dedi yavaşca kardeşinin yanaklarını okşarken.
Veysel yavaşca gözlerini açtı başı dönmüyordu artık. Abisinin gözlerinin içine baktı. Abisinin gözlerine bakmak ona iyi hissettiriyordu.
"Geçti mi?" dedi Kenan kardeşine gülerek.
"Geçti" dedi Veysel. Tekrar yavaş bir şekilde kalktığında Kenan da tetikteydi.
Veysel iki kolunu sıkıca doladı abisinin boynuna. Başını abisinin omzuna gömüp derin bir nefes aldı.
"İyiki yanımdasın abim" dedi . Kenan da sarılmıştı kardeşine. "Asıl sen iyiki yanımdasın kardeşim benim" dedi gülümseyerek.
"Ama hadi gidelim artık, acıktım ben." dedi Kenan. İki kardeş çıkmışlardı hastaneden. Veysel iki eli cebinde yürürken. Kenan da hemen yanındaydı.
Bir esnaf lokantasının cam kısmında gördüğü fırın sütlaçla yerinde durdu Veysel. Abisine döndü hevesle.
"Fırın sütlaç yiyelim mi?" dedi hevesle. "Yiyelim abicim geç" dedi Kenan gülümseyerek. Tedavi sürecinde pek bir şey yiyememişti Veysel. şimdi de yeni yeni yiyebilmeye başlamıştı. O yüzden Kenan ne istediyse hepsinden söylemişti masaya.
