Bir çok şey oldum bu hayatta, ama hiçbir zaman tam olamamıştım. Her zaman birilerinin istemediği, kabullenilmeyen o çocuk olarak puzzle ın dışta kalan parçasıydım. Hayatım boyunca oradan oraya savruldum.
Bana söylenen her sevgi sözcüğüne sorgulamadan inandım, birilerini beni sevebileceğini sandım. Sonra büyüdüm gerçekler çarptı yüzüme. Üzüldüm dersem yalan söylemiş olurum, üzülmedim. İnsan hisseder ya fazlalık olduğunu. Başka bir ailem olduğunu duyduğumda da şaşırmamıştım o yüzden.
Çok hayalim yoktu aslında. Belki Annem babamla tanışırım demiştim o kasabaya ayak basmadan önce. Beni sevebilecekleri aklımın ucundan geçmemişti...
Kalabalık bir ailem vardı benim.. Ama sadece tek bir kişi bana gerçekten o puzzle a aitmişim gibi hissettirmişti. Masmavi gözleri, sapsarı saçlarıyla o biraz da benim kopyam gibiydi sanki. Canımın yarısıydı o benim, kardeşimdi
Şimdiye kadar kaybedeceğim bir şey olmadı benim. Yalnız yaşamak benim için bir sıkıntı değildi. Herkesi kaybetmeye alışabilirdim, çünkü zaten aslında hiçbirini kazanmamıştım.
Ama şimdi, küçük kardeşimin gökyüzünü andıran masmavi gözleri değiyor gözlerime. O gözler hep yağmurlu. Güneş çok nadir açıyor.. Ve her yağmur biraz daha fazla yakıyor canımı. Sanki her yağmur beni kardeşimden biraz daha uzaklaştırıyor gibi hissediyorum. Sonra bir ses yükseliyor içimde bir yerde.
"Ben kardeşim olmadan yaşayamam..."
——————————————————
Kenan kollarında uykuya dalmış kardeşini seyrediyordu , öyle masum görünüyordu ki uyurken. Küçük bir çocuk gibiydi. Küçük, hasta bir çocuk gibi...
Rengi git gide soluyordu sanki, beyaza çalıyordu her gün sanki biraz daha. Yorgunluğu yüzünün her yerine yansıyordu..
Uyumasına rağmen abisinin ellerinin içindeki elleri hâla titriyordu. Dudakları hâla hafif titreşiyordu. Kenan gözyaşlarını tutamamıştı daha fazla. Kollarında uyuyan kardeşini izlemeye devam etti.
Kapı tıklatıldığında kafasını o yöne çevirmiş, Mert'i gördüğünde önce kardeşine baktı göz ucuyla. Onu yavaşca göğsünden kaldırıp yatağa yerleştirdi. Sonra da Mert'in peşinden çıktı odadan.
——————————————————
"Mert?" dedi Kenan ciddi bir şekilde. "Sonuçlar çıktı mı?" dedi telaşla.
"Evet." dedi Mert sakince. "Bunu kolayca söylemenin bir yolu yok Kenan." dedi Mert.
"Hastalık önceden aldığı ilaçlarla iyileşmemiş." dedi Mert sakinliğini korurken.
"Nasıl iyileşmemiş ya ? nasıl mümkün olabilir böyle bir şey !" dedi Kenan, anlamlandıramıyordu bir türlü.
"Kullandığı o ilaç daha güçlü hissetmesini sağlamış evet ama, kanserli hücreleri öldürmemiş Kenan..
" Bu.. Bu mümkün değil!" dedi Kenan hemen itiraz ederken. "Ben defalarca test yaptırdım kardeşime."
"Bu ilaç her hastada işe yaramaz Kenan. Bazılarında sadece hastalığı maskeler. Kanserli hücreler ölmez, ama bir süre uyurlar.Ve bu da ek bir tedavi gerektirir."
"Yani" dedi Kenan sesi titreyerek. "Ne olacak şimdi?" dedi gözleri yaşarırken.
"Ağır bir tedavi alması gerekecek. Çünkü hücreler uyanmış ve hızla vucüdun her köşesine yayılmaya başlamış. " dedi Mert.
