Yaklaşık 1 saat sonra uyanmıştı Veysel yavaşca. Kenan gülümsedi kardeşine . "Çok uyumadım değil mi?" dedi Veysel abisine.
"1 saat oldu"dedi Kenan sevecen bur tavırla. " "İstersen uyuyabilirsin yeniden" dedi yeniden sevecen bir şekilde.
"Yok" dedi Veysel sakince. "Abi?"
"Efendim abicim?" dedi Kenan sevecen bir tavırla.
"Biraz konuşalım mı?" dedi Veysel mahçup bir şekilde.
"Ne konuşacağız?" dedi Kenan anlasa da
"Ben, böyle bir şey yaptığım için çok pişmanım" dedi Veysel gözleri yaşarırken.
"Babam bana hep söylerdi, " Keşke ölsen" derdi. Ben alışmıştım buna." dedi gözlerini sıkıca yummuş, göz yaşlarının akmasına izin vermişti.
"Sen ölseydin abinin bir ailesi olurdu dedi bana " dedi sesi titrerken. "Sen olmasaydın babasına karşı gelmez, ailesinin yanında olurdu, mutlu olurdu dedi" Ağladığını hissettiğinde hemen gözlerini sildi Veysel.
"Ben.. ben kendimi hep yük gibi hissettim zaten her zaman. Önce Annemle babama, Sonra Cemile'ye, Musa babama.. En çok da sana abi." dedi mahçup bir tavırla.
"Herkes benim hastalığım yüzünden fedakarlık yapmak zorundaydı, üzülmek zorundaydı. Herkesin hayatını mahvettim ben"
Kenan kardeşinin sözleri bitene kadar sükunetle bekledi. Sonra sakince tek bir soru sordu.
"Yani bu konuşmadan şunu anlamam gerekiyor. Hasta olan ben olsam, sana yük olurdum öyle mi?"
"Ya abi, ne alakası var şimdi?!" dedi Veysel isyan ederken.
"Sen benim kardeşimsin Veysel, kardeşler birbirlerine yük olmazlar. Cemile'nin Musa amcanın, Annemin de seni yük olarak görmediğine eminim. "
"Her ne olursa olsun ben senin yanındayım. Ve bir daha asla kendine zarar verecek herhangi bir şey yapmanı istemiyorum." dedi Kenan kardeşini saçlarından öperken.
"Tamam, bir daha yapmam zaten, asla yapmam." dedi Veysel abisine daha sıkı
sarılarak.
"Ne olur kötü şeyler konuşmayalım bir daha.. Çok yoruldum kötü konuşmalar yapmaktan" dedi Veysel ağlamaklı bir ses tonuyla.
"Bencede, güzel şeylerden konuşalım." dedi Kenan. "Hatta, konuşacağımız konuyu sen seç." dedi Kardeşinin keyfini yerine getirebilmek için.
"Seni konuşalım" dedi Veysel. "Ne oldu, anlayabildin mi duygularını?" dedi hevesle. Kardeşini bu kadar hevesli görmek onu mutlu ediyordu.
Derin bir nefes aldı Kenan. Aslında çok karmaşıktı her şey hâla , hâla her şey arap saçı gibiydi içinde.
"Abi, bak ben Elif'i çocukluktan beri tanırım. O çok ince düşünceli bir kızdır, kendi duygularını anlamlandırmak için onun kalbini kırma tamam mı ?" dedi Veysel. "Biliyorum, sen isteyerek kimsenin kalbini kırmazsın, ama yine de Elif'e de ümit verme, sonra eğer ona karşı bir duygun olmadığı kararını verirsen üzülen o olur." dedi Veysel.
"Her şey o kadar karışık ki Veysel. İnan bana kalbimin sesini dinlemeye vaktim olmadı" dedi Kenan sıkıntıyla.
Veysel imalı imalı güldüğünde Kenan tek kaşı havada ona döndü. "Ne ?" dedi anlamazca.
"Bence sen kalbinin sesini uzun zamandır dinliyorsun, ama bunu kabullenmek istemiyorsun" dedi Veysel çok bilmiş bir edayla.
"Kalbini dinlemesen neden o gün Elifle dans edesin ki? "
