Zaman.. Her yaranın, her acının, her hastalığın şifası mıydı gerçekte? Çok düşünmüştü bunu Kenan. Çok vakti olmuştu kendiyle baş başa kalacağı..
...................................
Hava yağmurluydu, uzun pardesüsü ile kasabanın sessiz sokaklarında yürüyordu Kenan. Gelmek istediği yere vardığında gülümsedi..
"Abicim, ben geldim." dedi sevecen bir şekilde. Biraz beklemişti olduğu yerde. Sonrasında ilerledi yavaş adımlarla. Kardeşinin yanına çöktü hemen.
"Sana güzel haberlerim var." dedi gözlerinden akan yaşları silerken.
"Tamam tamam, ağlamayacağım" dedi buruk bir tebessümle.
"Ece.. Hamile. Amca oluyorsun" dedi yine dudaklarından firar etmişti hıçkırıkları.
"Dayanamıyorum, kızma bana tamam mı ?" dedi gözlerinden yaşlar süzülürken.
"Çok çabaladım Veysel, her şeyi yoluna sokmaya çalıştım. Ama beceremedim.. " dedi Kenan elini toprağa değdirirken.
"Seni kurtaramadım. Sana iyi gelemedim Veysel'im. İyi edemedim seni " dedi hıçkırarak ağlamaya başlarken.
Aylar geçmişti üzerinden, ama Kenan o anı atamıyordu hatrından. Ne zaman gözlerini kapatsa kardeşinin öldüğü o gün düşüyordu aklının bir köşesine. Kalbi sıkışıyordu, nefes alamıyordu.
O günden sonra her gün burada buluyordu kendini. Bazen tüm gün burada kalıyor, bazen başkaları geldiği için gitmek zorunda kalıyordu..
"Her neyse, " dedi Kenan. "Kızıyon bana ağlıyorum diye biliyom ben." dedi gözlerini tekrar silerken.
"Cemile iyi gözün arkada kalmasın." dedi Kenan titreyen sesiyle.
"Senin cimcime 9 ayı bekleyemeyecek galiba." dedi yine boşalıyordu gözünden yaşlar.
"Her şey yarım kaldı be abicim, neden gittin, neden bıraktın bizi?" dedi gözyaşları tekrar dökülürken.
Nefes alış verişlerini kontrol edip yeniden konuşmaya başladı.
"Çok korkuyorum.." dedi mahsunlaşan sesiyle..
"Keşke şimdi sıkıca sarılsan bana, "Sen de ne sulugözsün be !" desen." dedi.
Eğilip öptü kardeşinin toprağınü Kenan, uzun uzun öpmüştü her zamanki gibi. Kardeşini öpüyormuş gibi öpmüştü..
"Seni o kadar çok özledim ki.." dedi elini toprağın üzerinde gezdirirken.
"Sen küstün mü bana ?" dedi birden ciddiyetle.
"Rüyalarıma gelmiyorsun kaç gündür, " dedi umutsuzlukla. Her gece, kardeşim rüyama gelir ona sımsıkı sarılırım, kokusu dolar burnuma diye uykuya dalıyorum ben.. Neden gelmiyorsun?" dedi gözleri dolarken.
"İstemediğin bir şey mi yaptım yoksa ? seni üzecek bir şey mi yaptım?" dedi Kenan bir kez daha eğilip uzun uzun öpmüştü kardeşinin toprağını.
"Kokunu özledim Veysel, sesini özledim. Seni özledim.Çok özledim.." dedi Kenan gözleri yaşarırken.
"Ne olur, bari rüyalarıma gel. Beni tamamen yalnız koyma burda. Ellerini çekme ellerimden.." dedi eliyle toprağı okşarken.
"Bir uçurumun kenarındayım. Bacaklarım aşağı sarkmış, beni orada , düşmekle kalmak arasında tutan şey sensin Veysel. Rüyalarım.. Sana sımsıkı sarıldığım, sesini duyduğum rüyalarım.. Onlar da olmazsa ben nasıl dayanırım, nasıl alışırım sensizliğe Veysel.. " dedi gözlerinden yaşlar akarken.
"Yalvarırım, gitme benden kardeşim, gitme benden ne olur." dedi. Her cümlesi bir ateş gibi düşüyordu sanki içine. Onu yakan, kül eden cümlelerde boğuluyordu içi sanki.
