Veysel hiç bu kadar mutlu olduğunu hatırlamıyordu. Heyecandan kalbi ağzından çıkacak gibiydi. Abisinin hayatına girmesiyle değişmişti her şey sanki. Eskisi gibi hor görülse de artık bu o kadar yakmıyordu canını, yanında abisi vardı çünkü.
Abisi ona gözlerinin içi gülerek bakıyordu. Veyselin mutluluğunun tarifi yoktu. "Teşekkür Ederim Abi" dedi tekrar sarılırken. Kenan da sarılmıştı kardeşine. "Ne teşekkürü canım, abinim ben senin" dedi gülümseyerek.
İsteme faslı bitmiş herkes evlere çekilmişti, adetlere uyması açısından Cemile babasıyla kalacaktı düğün gününe kadar.
"Abi" dedi Veysel. "Ben ne diyeceğimi bilmiyorum gerçekten" dedi. Herkes evlere, Veysel ve Kenan da hastaneye dönmüşlerdi tekrar.
"Bir şey demene gerek yok" dedi Kenan. "Sen bana teşekkür etmek istiyorsun öyle mi?" dedi. Abisinin bunu sorması Veysel'i şaşırtmıştı. Babası gibi o da yaptıklarını yüzüne mi vuracaktı acaba ? Gözleri dolmuştu istemeden de olsa.
"O zaman" dedi Kenan kardeşinin yanına otururken
"O başını hiç eğmeyeceksin, ve yüzündeki gülümseme hiç solmayacak. Tamam m ?"
Veysel düşündüğü olmadığı için rahatlamış, gülümsemişti. "İşte böyle" dedi Kenan . "Hadi bakalım dinlen, yarın da yoğun bir gün olacak 😁" dedi keyfi yerindeydi. Veysel'in de keyfi yerindeydi haliyle. Heyecandan ne yapacağını bilemiyordu.
Veysel gözlerini yumdu , 5 dakika geçmeden açmıştı gözlerini.
"Abi Uyudun mu?" dedi sandalyede oturmuş uyumaya çalışan abisine.
"Hayır da sen neden uyumadın?" dedi Kenan gözlerini açıp.
"Uyuyamıyorum ki heyecandan. Kalbim ağzımdan fırlayacak sanki. Baksana " dedi . Kenan kardeşinin yanına oturdu tekrar. Veysel de doğrulmuştu.
"Hep böyle tatlı heyecanların olsun, güzeldir böyle heyecanlar. Ama uyuman lazım"
Veysel başını abisine yasladı.
"İyiki benim abimsin" dedi.
"Başkasının abisi olsan kıskanırdım çünkü"
Kenan kahkaha atmıştı neredeyse kardeşinin bu sözü üzerine. Veysel de abisine bakıyordu o sırada. "Sen de iyiki benim kardeşimsin" dedi Kenan. Daha söyleyecek çok şeyi vardı kardeşine. Ama hiçbirini sığdıramamıştı kelimelere.
"Abi" dedi Veysel yeniden mahsunlaşan sesiyle.
"Söyle."dedi Kenan. Kardeşinin söyleyeceği şeyi tahmin etmiş gibiydi..
"Benim yüzümden babamla atışmanı istemiyorum bi daha " dedi Veysel. Neden böyle bir şey dediğini anlamamıştı Kenan. Sadece onu korumaya çalışıyordu...
"Yıllarca aileni aradın" dedi Veysel. "Buldun da" "Şimdi işe yaramaz bir kardeş için hepsini bir kalemde çöpe atma." dedi. Abisine yaslı olan başını doğrulttu.
"Benim yüzümden bir daha kimsesiz gibi hissetmene katlanamam."
Kenan kendinden ayrılan kardeşini kendine çekti tekrar. Sıkı sıkı sarılıyordu kardeşine.
"Kimsesiz değilim ben. Sen varsın bak. Aslan gibi kardeşim var" dedi kardeşinin omzundan öperken.
"Ayrıca senin için tüm dünyayı karşıma alırım. Bu isterse babam olsun, isterse başkası.Senin için her şeyi yapmaya hazırım ben" dedi Kenan. Kardeşinin kollarında huzuru buluyordu, yıllarca aradığı tüm o sevgi tek bir kişinin kollarındaydı sanki.
"Ama" dedi Veysel. "Babam çok ağır konuştu, kalbini kırdı, kırar da. Düşünmez o . Ne yaparsa yapar. Ben ne yaptım demez." dedi Veysel. Abisine hâla sarılıyordu.
