Güneş usul usul odayı aydınlatırken yavaşca kapıyı araladığında görmüştü Cemile 2 kardeşin halini. Kardeşinin omuzuna yaslanmış uyuyakalan bir Kenan, başını abisinin başının üzerine koyarak uyuyakalmış bir Veysel görmüş, gülümsemişti. Kocasının abisinin yanında güvende hissettiği su geçirmez bir gerçekti. Kenan seslere uyanmış olsa da Veysel hala uyuyordu, hatta öyle derin bir uykudaydı ki Kenan'ın onu tekrar kollarına alışını bile hissetmemiş, kesintisiz uykusuna devam etmişti. Yarın 2. kemoterapisini alması gerekiyordu. O yüzden en azından bugün deliksiz bir uyku uyusun istiyordu.
"Abi" dedi Cemile sessiz sessiz. "Şimdi ne yapacağız?"
"Veysel'i hayata döndüreceğiz. Yeniden.. Biliyorum, biraz zor olacak, ama olacak." dedi Kenan kollarındaki kardeşini biraz daha sarmalarken.
"Abi ben bunu buldum" dedi Cemile elindeki ufak, kara kaplı defteri Kenan'a uzatırken.
"Ne bu ?" dedi Kenan merakla. Cemile de yanıt vermişti hemen.
"Valla ilk ben de anlamadım, ama sonra biraz karıştırınca, Veysel'in günlük tuttuğunu anladım." dedi Cemile. Kenan şaşkındı. Kardeşinin günlük tutuyor olabileceğini hiç düşünmemişti.
"Aslında biliyordum ben Veysel'imin günlük tuttuğunu. Muammer babamınnonu kapattığı rehabilitasyon merkezlerinde söylemişler ona. Günlük tutmak sana iyi gelir demişler. İçindekileri konuşabileceğin biri, bir şey olur demişler. O zamanlardan beri günlük tutardı Veysel."
"Bu Veysel'in özeli ama" dedi Kenan. "Bunu okuduğunu duyarsa kırılabilir."
"O yüzden defteri sana getirdim ya abi" dedi Cemile. "abi kardeş arasında özel yoktur. Olsa bile Veysel ve senin aranda yoktur abi. " dedi Cemile.
"Veysel bu hayatta en çok sana güveniyor. Sana anlatmayacağı tek bir şey bile yok bu defterde eminim. Ben sadece, belki bu defterde onu hayata bağlamamız için ufak da olsa 1 ipucu vardır diye..." dedi Cemile çekine çekine.
"Tamam, ben düşüneceğim" dedi Kenan. Ama içten içe o da Cemile'nin haklı olduğunu biliyordu. Kardeşi kollarında derin bir şekilde uyumaya devam ederken O da defterin kapağını açmış dikkatlice okumaya başlamıştı.
"Cehennemime hoş geldin" yazmıştı ilk satırda kardeşinin bu kadar acı çektiğini bilmek bile yüreğini sızlatıyordu.
"Her yer soğuk, her yer karanlık, ben bu soğuk dünyada tek başıma ısınmaya çalışıyorum" yazmıştı diğer sayfanın başına.
Sayfaları hızlıca çevirdi. Kardeşinin özelini ihlal etmek değildi amacı, kardeşini bu hayata bağlayacak tek bir şey dahi varsa onu öğrenmekti. Gözünün iliştiği satırla durdurdu sayfaları çevirmeyi.
"Mavi gözlü bir adam geldi bugün hastaneye. Doktormuş.. Keşke.. Keşke ben de doktor olabilseydim.. Aslında anlamadım ama o adamda bir şeyler var.Bilmiyorum, onu gördüğümde içimden ılık bir şeyler aktı sanki, ilk defa içimde bir yerlerin ısınmaya başladığını söyleyebilirim. Ama anlamadığım şeyler var. Neden bu adam, neden böyle hissediyorum?"
burukça gülümsedi Kenan kardeşinin onun için yazdığı satırlara bir kaç sayfa daha çevirdi.
"Artık ölmek istemiyorum..." ile başlayan uzun bir yazıydı bu. Dikkatlice okudu her satırını.
"Bugün ilk defa var olduğumu hissettim.. O mavi gözlü adamı gördüğümde içimde akan o ılık şeyler meğerse bana söylemiş önceden. O adam benim abimmiş meğer. İlk önce sinirlendim yalan yok. Kıskandım da belki, benim hayal ettiğim hayatı yaşamasını kıskandım belki. Ama sonra o öfke anında , ve daha sonrasında hastalığım tekrar bir kukla gibi benimle oynarken kendimi kaybettiğimde 35 yıllık babamdan daha fazla telaşlandığını gördüm benim için. Belki annemden, hatta Cemileden bile fazla. Elleri sıcacıktı. Ve ben o halime rağmen hiç korkmuyordum. Yanı başımda duran adama baktım uzunca. Belki de yıllarca aradığım o dayanak abimdi. Belki de abimin gelmesinin bir sebebi vardı diye düşünmeden edemedim. Bana iliğini bile verdi adam. Ve ben kendimi hiç bu kadar güvende hissetmedim.. Ben ölmek istemiyorum artık.. Hayaller büyüyor içimde benim. Daha önce kurmaya hiç cesaret edemediğim hayaller. Yaşayamadığım çocukluğum, yaşayamadığım gençliğim.."
Kenan yavaşca bir sayfa daha çevirdi.
"...renkli renkli bilyeler mesela. Heyecanla onları vurmaya çalıştığımı hayal ediyorum bazen, yuvarlanan bilyeler gibi özgürlüğe doğru yol aldığımı. Sanki hiç büyümemiş gibi hissediyorum. Ama utanıyorum da bir yandan bundan. Ya böyle istemezse benim kardeşi olmamı, ya çok çocuksa bulursa hayallerimi.. Ya o da anlamazsa beni.."
Kenan gözlerinden yaşlar süzülürken sayfaları hızlı hızlı çevirmeye devam etti.
"Pamuk şeker yedik bugün beraber. Ben hayatımda ilk defa lunaparka gittim. Ne kadar güzel bir yermiş. Büyümesem de olur artık, beni o çocuksu halimle kucaklayan bir abim var artık. Yaşayamadığım çocukluğun yansıması var onda. Sanki o bir aynaya bakmış da ben yansımışım gibi, ama birbirimizi görememişiz bunca sene. Yaşayamadığım o çocukluğa inat her gün biraz daha çocuk oluyorum abimle. Abim de hiçbir şey demiyor. Aksine küçük bir çocuğu seviyormuş gibi seviyor beni. Bazen, bazen keşke diyorum, keşke abim hep yanımda olsaydı."
Kenan göz ucuyla kollarında mışıl mışıl uyuyan kardeşine baktı.Uzun uzun, koklaya koklaya öptü kardeşini. Kardeşi onu bu hayata bağlayan en önemli şeydi.
"Öğrenmek istedim her şeyi. Bildiğim şeyleri bile yeniden öğrenmek istedim. O şeyleri bana en baştan abim öğretsin istedim. " Araba sürmeyi, yüzmeyi, bisiklete binmeyi... ama en çok da okumayı.. Abim yanımda olsa okurdum belki, belki bir diplomam olurdu. Lise mezunu olurdum,üniversite mezunu olurdum belki. Hatta belki doktor bile olurdum"
"Ama hayat bu, sana ne getireceğini bilemezsin. Belki de bir sebebi vardır. Belki de benim için hayırlı olan budur.Belki de abimin bana öğreteceği bambaşka şeyler vardır. Belki benim öğrenmem gerekenler vardır.."
Kenan bir kez daha sayfaları çevirdi.
"Görmek istiyorum her şeyi. Bozkırın kahvesinden daha fazla renk görmek istiyorum. Sadece Cemile , Ben ve Abimin olduğu bir hayat istiyorum (ve belki Elif'in. ) . Görebildiğim her şeyi görmek istiyorum. Ömrüm ne kadarına yeter bilmiyorum. Ama en çok da abimin mutlu olduğunu görmek istiyorum. Gözlerinde puslu değil, güneşli bir hava görmek istiyorum."
"Söz vermiştim abime, Zeybek oynayacaktık beraber.. Ben artık abime verdiğim sözümü tutmak istiyorum"
