Kenan galericiyle anlaşmıştı. Arabanın taliplisi olunca galerici onu arayacaktı. Çabucak bir taliplisi çıkmasını ummaktan başka yapacak bir şeyi yoktu şu an . Hastaneye gitmek istedi önce , ama sonra vazgeçti. Henüz hazır değildi, söyleyemezdi bunu. Aslında karşılarına geçip "Ben sizin oğlunuzum." "Ben senin abinim" demek çok kolaydı. Kenan'ın çekincesi de bu değildi zaten.Kenan söyleyeceği değil, duyacağı cümlelerden çekiniyordu. Ya onu istemezlerse, kabul etmezlerse , buna dayanabilir miydi bilmiyordu. Yine ağlamaya başlamıştı. Bu aralar çok oluyordu bu. Güçlü olması gerekiyordu, ama değildi. Hemde hiç değildi. Biri üflese darmadağın olacak gibiydi.
--------------------------------------------------------------
" Yahu sıkıldım diyorum. Ne bu böyle iki dolaşsam şu bahçede nolur yani? " Veysel dert yanıyordu Elif'e
"Olmaz dedim Veysel. Olmaz"
"Bal gibi de olur " dedi Veysel kapıya yöneldi Tam o sırada açılan kapı yüzünü teğet geçmişti.
Kenan ayakta olan kardeşine baktı. Duramamıştı dışarıda, yine kardeşinin yanında bulmuştu kendini.
"Neden ayaktasın sen ?"
"Haaah. Cevap ver hadi.Cevap ver, söyledi dinlemedim de de " diyordu arkadan Elif .
"Basıyor beni burası, nefes alamıyorum ben burda."
"Dinlenmen lazım."
"Dinlendim ben" dedi biraz duraksadıktan sonra "Hayır ben zaten ölmeyecek miyim neden bu kadar tantana ya rahat bırakın beni" dedi. Kenan anında dolan gözlerini kaçırsa da Elif anında yakalamıştı.
"Veysel'im deme öyle şeyler, allah korusun" dedi Cemile. "Doktor bey ne diyorsa o , hadi . "
"Yavaş ol şampiyon. Ne o ölmek falan? hayırdır yani. " dedi Elif .
"Tamam! Tamam pes. Oldu mu mutlu musunuz şimdi." dedi Veysel gözleri dolmuş ve tabiki abisi ona kıyamamıştı
"Tamam , izin veririm. Ama bir şartım var.Pardon iki şartım var ."
"Neymiş bakalım o iki şartın doktor."
"1. şartım. Yalnız başına hiçbir yere çıkamazsın. 2.Şartım da 30 dakika dışarda durabilirsin. Sonra tıpış tıpış yatağına gireceksin. Anlaştık mı ? " elini uzattı
"Anlaştık." dedi Veysel yandan gülerek. "Normalde bana söz geçiremezdin de dua et doktorumsun."
"ve abin" dedi elif neredeyse içinden . Kenan saniyesinde dönüp sinirli sinirli bakınca elif de eliyle ağzına fermuar işareti yapmıştı.
Veysel dışarıya çıkarken Cemile de peşinden çıkmıştı.
"Aman hemen de kıyama kardeşine. Veysel çakar yalnız köfteyi söyliyim de ben " dedi Elif Kenan'a takılarak. Ama Kenan daha biraz önceki cümleden çıkamamıştı.
"Veysel Depresiftir biraz. E tabi 1 yıldır da uğraştığını varsayarsak. çok normal."
--------------------------------------------------------------
Veysel'in ağzını bıçak açmıyordu. Bir şeyler söylemekten bıkmıştı artık,yorulmuştu. Her şey zor geliyordu ona. 1 yıldır süren bu tedavi süreci, her gün ölüme 1 adım daha yaklaştığının bilincindeydi. İstemiyordu artık tedaviyi de. Zaten bir işe yaramıyordu. Ameliyatı da sırf Cemile istediği için kabul etmişti zaten. Bi de.. Neyse işte. Sadece tek bir noktaya bakıyordu Veysel. İçindeki sesleri susturamıyordu, ağzına kadar acı ve kederle dolmuştu, ama kimse onu görmüyordu bile. "İyi olacaksın" laflarını duymak istemiyordu Veysel. Sıkılmıştı bu palavralardan. Olmayacaktı iyi felan. Derin bir nefes aldı. Cemile bir şeyler diyordu kendisine ama şu an ne Cemile ile konuşacak takati ne de ağzını açacak sabrı vardı. Konuşursa bir çok kişinin kalbini kırardı. Giderayak hiç gerek yoktu buna.
