Bölüm Müziği: Toygar Işıklı - Ben Kötü Biri Değilim
"Ben senin gömdüğünde üzülmeyeceğin tek çocuğun olacağım."
bir cümle ne kadar çok şey anlatabilirdi ki insana..
Veysel tekrar yere yöneltti başını. Söylemek istediği çok şey vardı. Ama söylese de söylemese de aynıydı bu saatten sonra.
"Veysel..."
Veysel babasının sesini duymayı beklememişti. O yüzden şaşırarak kaldırdı kafasını .
"Affet Beni" dedi Muammer. Döndü de kendisine far görmüş tavşan gibi bakıyordu.
"Affet Beni.. Oğlum" dediğinde Veysel bir an delirdiğini düşünmüştü annesine dönmüş. Annesi de oğluna gülümsemişti.
"Çok hatalar yaptım , çok kötülük ettim sana" dedi. Belki de yıllardır süregelen inat, kin ve nefret istendiğinde tek bir kelime ile bitebilirdi. Veysel asla anlam veremiyordu babasının tavrına. Şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı neredeyse.
"Her baba çocuğunu sever" dedi. Veysel buna inanmak istedi, ama inanmamıştı. tabii. "Madem seviyordun, neden tedavi parası vermedin o zaman?" diyecek oldu ama demedi.
Ama muammer sanki meramını anlamış gibi devam etti sözlerine.
"Biz çok istedik, bir çocuğumuz olsun.. "dedi "Oldu da , ama öldü sonra " dedi. Her cümlesinde duraksıyordu. Bu asla bir özür olamazdı o da biliyordu bunu. "Defalarca kez aynı şeyi yaşadık durduk." dedi. "Her seferinde sevinirdim, baba olacağım diye ortalığı birbirine katardım." dedi. "Sonra annen ben "hamileyim" dedi. Sevinmedim. Dedim "Zaten ölecek bu çocuk da biz daha ne kurcalıyoruz?" "Hep korktum, sevmekten korktum, kaybetmekten korktum" dedi. Veysel hâla duyduklarının şokundaydı.
"sen şimdi diyorsun ki neden vermedi ilaç parasını o zaman?" dedi
"Verdim oğlum" dedi.
"Nasıl ya?" dedi Veysel anlamayarak. "Madem verdiysen , biz neden görmedik o ilacı.?"
"O ilaç hastaneye geldiğinde o zamanki doktorun beni çağırdı yanına" dedi.
"Bu oğlan iyileşmez bu ilaçla , sen umudu kes dedi. Bu ilacı verelim başkasına, hem sende sevaba girersin dedi."
Veysel duyduklarından sonra suçlu hissetmişti kendini. Babasının günahını almıştı.
"Baba, ben bilmiyordum." dedi Veysel küçük bir çocuk gibi suçluluk duyarak.
"Önemli değil oğlum" dedi Muammer . Veysel babası kendisine oğlum dediğinde her seferinde hayretlere düşüyordu.
"E o zaman ben gideyim" dedi Veysel. "Malum, tedavi" deyip ayaklandığı sırada bir anda sarılmıştı babasına. Gerçekten bu olanlara inanamıyordu.
Veysel ağzı kulaklarında gitmişti hastaneye. Cemileye durumu anlattığında Cemile de şaşkınlıkla dinlemişti Veysel'i . Mucize gibi bir şeydi bu. Hatta mucizenin kendisiydi. Kenan tedavi saatini bildiği için önceden oradaydı.
Veysel hâla sırıtıyordu. Ne yaşanmıştı bugün. Kenan odadan içeri girdiğinde Neşeyle abisine baktı Veysel.
"Abi! Benim sana bir şey anlatmam lazım"
"Ohh, ağzın kulaklarında maşallah. Hayırdır inşallah diyecem de saçma olacak. Her halinden belli"
"Babam" dedi Veysel inanamayarak.
"Bana oğlum dedi".
"Hadi be! Şaka yapıyorsun" dedi Kenan şaşkınlığını gizlememişti.
"Valla, hatta affet beni dedi. Neye uğradığımı şaşırdım" dedi Veysel heyecanla.
