Us, Again || 🥀✨️

දහවන කොටස 🥀

ෆෝන් එකක කන්ටෑක් ලිස්ට් එක පිරෙනවා කියන්නේ ඒ කෙනාගේ ජීවිතේ හරි ලස්සනයි කියලද? මං එහෙම හිතන්නෙ නෑ. සමහර අය සමහර කන්ටෑක් සේව් කරනවා ලස්සන ඉමෝජි දාලා. ඒත් ඒ ඉමෝජි හැමදාටම වැලිඩ්ද.? මගෙ අතේ තියන ෆෝන් එක දිහා බලාගෙන මං කල්පනා කළා. මගෙ ෆෝන් එකේ කන්ටෑක් ලිස්ට් එකක් කියලා තිබ්බත් එතන ලිස්ට් එකක් තිබ්බෙ නෑ.

Aash
Keyan
Mama
Gedara 🌼

ඔච්චර මගෙ කන්ටෑක් ලිස්ට් එකේ තිබුණේ. මට කෝල් කරන්න කියලා ඉන්නෙ ඔච්චරයි. ඒත් කවදාවත්ම 'Gedara 🌼' කියන නම්බර් එකෙන් මිස් කෝල් එකක්වත් මගෙ කෝල් ලොග් එකේ තිබ්බේ නෑ. මගෙ ෆොටෝ එකකට මල්මාලයක් දැම්ම දවසෙ ඉදන් අද මේ මොහොත වෙනකල් මට මගෙ අම්මා තාත්තා කතා කරලා නෑ. අඩුම මං ගැන හොයලවත් නැ එයාලා. ඉස්සර නම් මං මාමා කතා කරනකොට විස්තර ඇහුවත් දැන් මං ඒ හැමදෙයක්ම ඇතෑරලා ඉන්නේ. කවදාවත්ම මගෙ අම්මා තාත්තගෙ නම්බර් මං දැනගෙන හිටියේ නෑ. සමහරවිට මේ මගෙ ලැබීම වෙන්නැති. ගෙදර කියන හැගීම මට අද වෙනකල් දැනිලා නෑ. ඒ හැගීම ලස්සන ඇති සමහරවිට. දන්නෙ නෑ.

ඇඳ තරම් කල්පනා කරන්න හොඳ තැනක් මේ ලෝකෙ කොහෙවත් නැතුවැති. මං social media පාවිච්චි කළේ නැතිම තරම්. ඒත් මගෙ ෆෝන් එකේ instagram,facebook,twitter වගේ social media application නම් ගොඩක් තිබ්බා. ඕවට මං ලොග් වෙන්නෙවත් නෑ. Instagram එක ඇරුනම අනික් ඒවගෙ මොනව upload කරලද කියලවත් මං දන්නෙ නෑ. එ ඔක්කොම මේන්ටේන් කරන්නේ ආශ් තමා. ෆෝන් එක අතට ගත්ත හේතුවවත් මට මතක නැති වෙලා ගිය නිසා බෙඩ් සයිඩ් ටේබල් එකෙන් ෆෝන් එක තියලා මං ඇස් පියාගත්තා. ඇඟෙන් මහන්සි නොවුනත් මට දැනෙනව මගෙ මනස සෑහෙන්න මහන්සි වෙනවා කියලා. මගෙ ජීවිතේ නොතිබ්බ එකම දේ සැනසීම. ඒත් මං බලාපොරොත්තු වෙන එකම දේත් සැනසීම විතරයි. කවද මට කියලා සැනසීමක් ලැබෙයිද?

මගේ හීනේ මට පාට කරගන්න බැරි උන නිසා අනික් අයගෙ හීන පාට කරන්න මං පාට පෙට්ටියක් වෙන්න හිතුවා. ඒත් ඒකෙන් උනේ මං කළු සුදු පින්තූරයක් උන එක. කමක් නැ තව කෙනෙක් ඒ පාටින් ලස්සන වෙනව නම් ඇති.

කළු සුදු පාට දෙයක්. ඒක දකින කෙනා අනුව වෙනස් උනත් මට නම් මේ ලෝකෙ ලස්සනම කළු සුදු. මොකද Black and white creates a strange dreamscape that color never can